Μη φεύγεις, αγάπη μου...

Kεφάλαιο 116

H Άννα έβαλε το Lullaby των Cure στο CD, στον υπολογιστή σε χαμηλή ένταση. Αυτό το νανούρισμα, με το ρυθμικό, υπνωτιστικό ρυθμό και την ψιθυριστή φωνή του τραγουδιστή ήταν το μόνο που μπορούσε να κοιμίσει τη Λέλα. Αυτός ο υπνάκος, μετά από τον μαραθώνιο της φρουτόκρεμας, ήταν ευλογία για το νευρικό σύστημα της Άννας, μία μικρή ανάπαυλα, μία χαραμάδα στον συμπαγή τοίχο της καθημερινής της ρουτίνας με το μωρό. Για μία ως δύο ώρες, η μικρή κοιμόταν νανουρισμένη από τους Cure, που έπαιζαν ξανά και ξανά, και τότε η Άννα μπορούσε να ξαναγίνει  για λίγο η ...Άννα, δηλαδή η Άννα σκέτο, όχι η Άννα μαμά της Λέλας. Τώρα η Άννα- σκέτο βγήκε από το παιδικό δωμάτιο με ρυθμικά χορευτικά αλλά αθόρυβα βήματα, πισωπλατώντας προς την πόρτα. Κάθε βήμα μακριά από την παιδική κούνια την έκανε να νιώθει όλο και πιο ανάλαφρη, όλο και πιο ήρεμη. Στον διάδρομο πια τέντωσε τα χέρια της προς τα πάνω με σφιγμένες τις χούφτες θριαμβευτικά και συνέχισε να περπατά, σχεδόν να χορεύει, με το λατρεμένο της Lullaby που της πρόσφερε την ήρεμη μετάβαση της κόρης της στον πολυπόθητο ύπνο. Εννοείται πως δεν έκλεινε το τραγούδι, όχι, δεν ήταν τρελή να ρισκάρει να ξυπνήσει η μικρή. Οπότε το κομμάτι έπαιζε συνεχώς, νανουρίζοντας τη μικρή και... κουρδίζοντας τη μαμά της μικρής. Η μητρότητα την ξεκούρδιζε την Άννα, την έκανε να μένει από  ενέργεια, και χρειαζόταν απαραιτήτως αυτή την επαναφόρτιση του διαλείμματος , έστω κι αν ήταν σύντομο. Μπήκε στο μπάνιο και άρχισε να πετάει τα ρούχα της, πάλι ρυθμικά και απίστευτα κεφάτα.

" Επιτέλους νερό θα ..συναντηθούμε" είπε η Άννα, μιλώντας μόνη της. Άνοιξε τη βρύση να τρέχει για να γεμίσει τη μπανιέρα για ένα αφρόλουτρο. Το γυμνό είδωλό της στον καθρέπτη ήταν απογοητευτικό. Που κρύφτηκε το κανονικό μου σώμα; αναρωτήθηκε με κάποια πίκρα. Το πρώην σώμα της είχε καλυφθεί από το νυν σώμα της, τουτέστιν, είχε δύο σώματα στη συσκευασία του ενός. Το πρώην καλλίγραμμο ήταν κρυμμένο κάτω από τα κιλά και το λίπος του νυν. Η Άννα μισόκλεισε τα μάτια και τόλμησε μία αυστηρή εξεταστική οπτική περιήγηση στο κορμί της. Οι ώμοι της είχαν χάσει την ευθύτητά τους και ήταν στρογγυλοί και κάπως πεσμένοι. Τα στήθη της, λίγο πιο κάτω, είχαν διατηρήσει το σχήμα των μαστών της εγκυμοσύνης, στο πιο μαζεμένο, και είχαν στολιστεί και κάτι μαβιές ραγάδες. Η κοιλιά ήταν απαλή και τροφαντή, o,τι πρέπει για belly dance. Προσπαθώντας να διασκεδάσει τη στεναχώρια της, έκανε κάποιες ψευτοχορευτικές κινήσεις, κουνώντας λικνιστικά τη λεκάνη. Αν ο Γιάννης ήταν Άραβας, ίσως η Άννα να είχε κάποιες ελπίδες να τον εντυπωσιάσει, γιατί οι πτυχές στην κοιλιακή της χώρα έκαναν έναν  ενδιαφέρον και σχεδόν σέξι κυματισμό, έτσι όπως κινήθηκε. Γύρισε για να δει την εικόνα των οπισθίων της. Εκεί η σάρκα αν και είχε κάτι παραπάνω σε φάρδος, είχε διατηρήσει το ύψος των γλουτών σε καλό επίπεδο- ίσως λόγω των καθημερινών περιπάτων με το καρότσι. Μιάμιση ώρα περπάτημα κάθε μέρα για να διασκεδάσει η μικρή και να πάρει καθαρό αέρα δίπλα στη Λίμνη! Ευτυχώς, εδώ που τα λέμε. Γιατί αυτό είχε διατηρήσει σχεδόν κομψά τα πόδια της και σχετικά ευπρεπή τον ποπό της. Aυτές οι βόλτες με το καρότσι όμως είχαν διαφυλάξει και την ψυχή της. Τότε ηρεμούσε και η Λέλα, κοίταζε μαγεμένη τα νερά, κοίταζε έκθαμβη τα δέντρα, τον κόσμο γύρω τους. Και έτσι αποσυμπιεζόταν και η Άννα από το βαρύ φορτίο της μητρότητας. Γιατί όσο πιο συνεπής και συνειδητοποιημένη είσαι, τόσο πιο βαριά σου φαίνεται η μητρότητα. Η ίδια είχε επιλέξει να μην ζητήσει βοήθεια προσλαμβάνοντας μία νταντά. Ήθελε να μεγαλώσει το παιδί μόνη της. Για όσο τέλος πάντων άντεχε.