Μη φεύγεις, αγάπη μου...

Κεφάλαιο 68

" Τι φαντασιώνεσαι;" τη ρώτησε ο Γιώργος ενώ συνέχιζε να βγάζει φωτογραφίες.

" Τι; Τίποτα" είπε εκείνη αφηρημένα.

Ο Γιώργος άφησε τη φωτογραφική μηχανή κρεμασμένη από το λουρί της απαλά στην κοιλιά του και της έριξε ένα κατεργάρικο βλέμμα. " Έχεις αυτό το ύφος.... Το ύφος 'Αλεξανδράκη" Σήκωσε τη μηχανή του. " Πρέπει να σε φωτογραφίσω για να καταλάβεις τι εννοώ: γλαρά μάτια, μισάνοιχτα χείλη που περιμένουν φιλιά και μία έκφραση χαλαρή και τσιτωμένη ταυτόχρονα" 

Η Άννα άκουσε το κλικ της μηχανής και ξαφνικά ένιωσε απίστευτα εκτεθειμένη. Σαν ο φακός του Γιώργου να κατέγραφε τις σκέψεις της. " Σταμάτα τις βλακείες, Γιώργο, με κάνεις να νιώθω άβολα. Δεν ισχύουν αυτά που λες!"  είπε.

" Χα, δες, δες..." είπε ο Γιώργος και της έτεινε τον φακό για να δει και εκείνη τη τελευταία φωτογραφία. " Αυτό θα πει ερωτευμένη γυναίκα. Αν έβαζα τίτλο σε αυτή τη φωτο θα ήταν: " Η ερωτευμένη"

Η Άννα, γεμάτη περιέργεια -που δεν ήθελε να παραδεχτεί- κοίταξε στα κλεφτά τη φωτογραφία. Τα μάγουλά της ήταν ροδαλά από το κρύο, τα χείλη της ήταν όντως χαλαρά σαν να περίμεναν ένα φιλί, γεμάτα προσμονή και πόθο. Και τα μάτια της μοιάζανε χαμένα, αποπροσανατολισμένα, κολλημένα σε ένα αόρατο πρόσωπο. Η φωτογραφία κραύγαζε σχεδόν πως, λίγη ώρα πριν, είχε λιώσει στην αγκαλιά ενός άντρα.

" Σβησ' την!" τον διέταξε.

Αυτός έφερε προστατευτικά τη φωτογραφία στο στήθος του. " Τι λες καλέ που θα σβήσω την πιο καλή φωτογραφία μου! Είμαι πιο πολύ καλλιτέχνης παρά φίλος σου, χαχα. Και βραστά αυγά να μου βάλεις στις μασχάλες δεν πρόκειται να καταστρέψω αυτό το έργο τέχνης. Ακόμα και οι λίμνες πίσω σου φαντάζουν πιο όμορφες. Θα την κρατήσω για δική μου χρήση. Αν ήσουν πιο τολμηρή θα σε έβγαζα εδώ και μερικές γυμνές φωτογραφίες, να τις δείχνεις στα εγγόνια σου μετά από 40 χρόνια και να λες: δείτε τι μανούλι ήταν η γιαγιά σας"

" Αμάν, δεν μπορώ να σου βάλω κανένα όριο!" γέλασε η Άννα. " Με απασφαλίζεις με αυτό το χιούμορ σου"

" Πάμε και στις πιο πάνω Κολυμπήθρες. Το φως ειναι συγκλονιστικό. Και το ότι είναι Χριστούγεννα και είμαι μαζί σου, κάνει τα πάντα πιο συγκλονιστικά" Την τράβηξε προς ένα μονοπατάκι. Μερικά λεπτά αργότερα, ένα ακόμα πιο εκπληκτικό τοπίο ξεδιπλώθηκε μπροστά τους. Ο Γιώργος τραβούσε εκστασιασμένος απανωτές φωτογραφίες και αυτή σκεφτόταν το αφεντικό της. Πως θα την αντιμετώπιζε μετά από αυτή την ...συνεύρεσή τους στο δωματιάκι; Πως θα την κοιτούσε; Πως θα της μιλούσε; Και αυτή; Πως θα μπορούσε να τον κοιτάξει χωρίς να φαίνεται ξελιγωμένη, τρελαμένη από όσα είχαν διαδραματιστεί στο δωματιάκι με τα σεντόνια; Καλύτερα να απέφευγε το πάρτι. Αν ακόμα και ο Γιώργος έβλεπε αυτή την αδυναμία που έδειχνε στο αφεντικό της, σκέψου πόσο πιο ξεκάθαρα θα την αναγνώριζαν οι γυναίκες. Αλλά δεν γινόταν να λείψει, εκτός αν έπειθε τη Λέλα να μην παραβρεθεί στη γιορτή. Ξαφνικά της φάνηκαν όλα δύσκολα. Ένιωθε ξεθεωμένη από τις ίδιες τις σκέψεις της.

" Γιώργο, δεν γυρίζουμε; Μου βγήκε μία κούραση περιέργως..."

" Πάμε αν κουράστηκες, έχω τραβήξει άπειρες"

" Κρυώνω κιόλας, δεν νιώθω καλά..."

" Ο,τι πει το κορίτσι μας"

Περπάτησαν ακολουθώντας την ανάποδη πορεία του μονοπατιού και δεκαπέντε λεπτά αργότερα βγήκαν στον δρόμο. Ο Γιώργος την αγκάλιασε προστατευτικά τρίβοντάς της τους ώμους για να τη ζεστάνει. Και εκείνη τη στιγμή ο ήχος μιας κόρνας τους έκανε να αναπηδήσουν, καθώς ένα τζιπ ερχόταν με φόρα από την κατεύθυνση του Μικρού Πάπιγκο. Ο Αλεξανδράκης με το τζιπ τους κοίταξε για δευτερόλεπτα και μετά, κορνάροντας πάλι σαν χαιρετισμό, τους προσπέρασε βολίδα.

" Α, θα μας έτρωγε λάχανο ο χωριάτης! Πως οδηγεί έτσι σε αυτούς τους δρόμους;" είπε κακιωμένα ο Γιώργος, ψιλολαχανιασμένος από την τρομάρα.

Η Άννα δεν μπορούσε καν να μιλήσει. Ένιωθε σαν να την είχαν σαρώσει βράχοι, σαν όλο το χιόνι των γύρω βουνών να είχε πέσει πάνω της. Είχε προλάβει να δει το βλέμμα του Αλεξανδράκη. Στα λίγα δευτερόλεπτα της βλεμματικής τους επαφής είχε διαβάσει τα μάτια του. Έκπληξη, εκνευρισμός, και κάτι άλλο που δεν μπορούσε να το ονομάσει και που θα μπορούσε να είναι αηδία. Εκείνος θα νόμιζε πως είχε ξεμοναχιαστεί με τον Γιώργο για ρομαντικούς ή πονηρούς περιπάτους, αμέσως μετά τον έρωτά τους.

Πόσο φτηνή θα του φαινόταν....