Μη φεύγεις, αγάπη μου...

Κεφάλαιο 16

Το κινητο της χτύπησε την ώρα που έψαχνε ταξι. « Μην μου πεις πως ξεκίνησες;» άκουσε τη φωνή του να λέει κάπως αγχωμένα. « Έχω μπλέξει με τα παιδιά εδώ στο πινγκ πονγκ. Θα παίξουνε ακόμη ένα παιχνίδι διπλό και δεν μπορω να κρεμάσω το ζευγάρι μου.»

Της ήρθε να του πει: Μια χαρα κρεμάς το ζευγάρι σου ... Αλλά είπε: « Και τι θα γίνει τώρα;»

« Πήγαινε εσυ να μην χάσουμε το τραπέζι. Έλα γεια, αρχίζουμε, θα σε δω εκει»

Εμεινε μετέωρη στη μέση της Κατεχακη προσπαθώντας να επεξεργαστεί τις επιλογες της. Να πήγε στο εστιατόριο ή να γύριζε σπιτι; Η προοπτική μιας ήρεμης βραδιάς με τη Ζωη την ηλκυε πολύ περισσότερο από το να περασει ποιος ξέρει πόση ώρα περιμένοντας τον Δημήτρη. Μέσα σε ένα γεμάτο με αγνώστους εστιατόριο που θα την «ψαχουλευαν» με το βλέμμα τους. Εκνευρισμένη ανέβηκε παλι σπιτι

« Τι ξέχασες;» είπε η Ζωη που είχε αγκαλια τον Μαρτιν και χάζευε στο κινητο της, ξαπλωμένη στον καναπε. « Καλα, ο αστρονόμος αστροφυσικός, δεν ξέρω πως ακριβως είναι ο τίτλος του, έχει δώσει ρέστα στα μηνυματα! Δηλώνω ενθουσιασμένη. Έχω βαρεθεί να βγαίνω με άτομα που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το πως θα ξεκουμπωσουν το σουτιέν μου... Επιτέλους ένας αντρας που έχει κάτι ενδιαφέρον να πει. Το ξέρες πως σε κάποια εκατομμύρια χρόνια ο ήλιος θα διασταλλεί. Χαχα, φαντάζεσαι τι δείκτη προστασίας αντιηλιακό θα χρειάζονται τα Τρις Τρις Τρις δισέγγονα μας;» Ανέβασε τα μάτια της από το κινητο της και κοίταξε διερευνητικά την Αννα.

« Έγινε κάτι;»

« Με πηρε πως θα αργήσει. Παίζει πινγκ πονγκ! Ενώ έχω τη γιορτή μου! Δεν μου είπε ούτε χρόνια πολλά»

« Ε, Ενταξει. Συμβαίνουν αυτά με τους άντρες, μην το παίρνεις σοβαρά»

« Αν δεν ήταν όλη αυτή η περίεργη συμπεριφορά του δεν θα έδινα σημασια. Αλλά έχουν μαζευτεί πολλά μικρά αλλά περίεργα στοιχεία. Νιώθω πως κάτι συμβαίνει..,»

« Καλα , για τον Δημήτρη μιλάμε... είναι γνωστή η ανωριμότητα του...»

« Πιστεύεις και εσυ πως είναι ανώριμος;»

« Γιατί ποιος αλλος το πιστεύει;»

« Η Βαλια...»

« Χαχα, κόβει το μάτι της...»

« Και γιατί δεν μου το είχες πει ποτε πριν;»

« Τι να σου πω; Περί ορέξεως... Αφού εσυ τη βρίσκεις μαζί του,  η κριτική των απεξω πρέπει να σου είναι αδιάφορη»

Δεν κατάλαβε πως της γλίστρησε η πρόταση από τα χειλη, αλλά η Αννα είπε: « Ξέρεις πως βρήκα ένα σλιπάκι του στο δωμάτιό σου; Στο πα, Εξαλλου. Το βρήκε ο Μαρτιν. Τι γύρευε εκει;»

Η Ζωη ανασηκωθηκε έξαλλη: « Τι υπονοείς; Τι θες να πεις;» Φώναξε τόσο δυνατα που ο Μαρτιν ξύπνησε αλαφιασμένος και έτρεξε στην κουζίνα πανικόβλητος.

« Απλώς αναφέρω το εύρημα μου» συνεχισε η Αννα παγωμένα. Ντρεπόταν που υπέβαλλε τη Ζωη σε αυτή την άτυπη ανάκριση αλλά ήθελε να διαλύσει οποιαδήποτε αμφιβολία, ήθελε να σβήσει ακόμα και αυτή την ένα στο εκατομμύριο πιθανότητα να την έχουν προδώσει. Δεν άντεχε να τη σαρακοτρωει η αμφιβολία.

Η Ζωη βηματίζε τώρα σαν τρελή στο σαλόνι, ανασηκώνοντας τα χέρια, φωνάζοντας: « Πως μπόρεσες να σκεφτείς κάτι τέτοιο; Πως μπόρεσες να κανεις τόσο φθηνές σκέψεις! Για μενα! Ήταν ποτε δυνατόν να στο κάνω εγω αυτο; Τόσο λίγο με ξέρεις;;; »

Η Αννα ήθελε να εξαφανιστεί. Να εξαυλωθει! Ένιωθε βρόμικη και μόνο που είχε εκστομίσει μια τέτοια κατηγορία. 

« Συγγνωμη!» είπε απλά.

« Το θέμα είναι πιο πολύπλοκο, Αννα. Δεν με κατηγορήσεις  πως ξέχασα τον θερμοσίφωνα ανοικτό! Έκανες χοντρή ρήξη με αυτο που ειπες! Στον δικό μου ηθικό κώδικα τέτοια λογια άπαξ και ειπωθούν δεν παίρνονται πίσω... Εσυ ειπες ανοικτά πως εγω..... Δεν θέλω ούτε να το πω!»

Με κατεβασμένο το κεφάλι η Αννα ξανάπε: « Συγγνωμη». Όλες οι άλλες λέξεις της είχαν τελειωσει. 

Η άλλη της γύρισε την πλάτη και είπε αργά: « Πήγαινε στο ραντεβού σου με τον Μαλακα και τα λεμε συριο. Πάνω στο κρεβατι σου στον περιστερωνα έχω αφήσει το δώρο σου. Δεν ξέρω βεβαια αν τώρα πια με εκφράζει...» 

Και με τα λογια αυτά κλείστηκε στο δωμάτιο της χτυπώντας δυνατά την πόρτα.