Μη φεύγεις, αγάπη μου...

Κεφάλαιο 90

Τώρα η Άννα καταλάβαινε τις λέξεις: " μεθυστικά", "καταπληκτικά", "παθιασμένα", "αντρικά".

Τώρα που τις ζούσε. Ήταν τα φιλιά του απερίγραπτα, ένας απίστευτος συνδυασμός πάθους και γλύκας. Τη ρουφούσε και τη δάγκωνε και μετά η γλώσσα του περνούσε  απαλά μέσα στο στόμα της, διασταυρωνόταν με τη δική της δυνατά, και μετά αποτραβιόταν σαν μετανιωμένη. Αλλά εκεί άρχιζε να γλείφει τα χείλη της, ώσπου ξαφνικά ξαναθυμόταν τη γλώσσα της και ξανάμπαινε στο στόμα της, διεκδικητικά, για να τη σαρώσει με τη δική του.

Ξέχασε τα πάντα η Άννα. Το μυαλό της χάθηκε στα φιλιά του.

Τα χέρια του έμεναν κολλημένα στα αυτιά της, σαν να ήθελαν να την κάνουν να απομονωθεί από ήχους και διασπάσεις, σαν να ήθελαν να κάνουν το στόμα της τον μοναδικό στόχο του δικού του.

Μπήκαν σε μία φυσαλίδα. Εκεί υπήρχε μόνο το στόμα του και το δικό της.

Δεν ήθελαν τίποτα παραπάνω. Δεν χρειαζόταν ο πόθος να τρέξει στα σώματά τους. Γιατί ήταν τόσο χορταστική αυτή η μεμονωμένη εμπειρία αυτών των φιλιών, που αρκούσε για να τους γεμίσει. Αρκούσε...

Δεν είχε ξαναφιληθεί ποτέ έτσι. Δεν είχε φιλήσει και εκείνη έτσι ποτέ. Δε φανταζόταν πως μπορούσε να φιλήσει έτσι.

Τα σαλιωμένα και άτσαλα φιλιά του Δημήτρη, τι σχέση είχαν με αυτό εδώ; Τι σχέση είχε εκείνη η τσαπατσούλικη, βιαστική  είσοδος της γλώσσας του Δημήτρη στο στόμα της, που έμοιαζε με άτεχνο και ανούσιο  πρελούδιο πριν το - επίσης- ξενέρωτο έρωτα που της πρόσφερε! 

Το φιλί του Γιάννη μπορούσε να σταθεί και μόνο του. Και μόνο αυτό το φιλί διαρκείας να της είχε δώσει, θα έφτανε για να διαδηλώνει στην υπόλοιπη ζωή της πως ήξερε καλά τι σημαίνει απόλαυση. Ήταν σαν να έκανε έρωτα. Έναν έρωτα εντοπισμένο στα στόματα, αλλά καθόλου ανεπαρκή. Λες και συμπίεζαν τον πόθο τους να χωρέσει στα λίγα κυβικά εκατοστά των στοματικών κοιλοτήτων, και αυτή η συμπίεση να δημιουργούσε μία έκρηξη, περιορισμένη σε χώρο αλλά τρομακτική σε δύναμη.

Δεν μιλούσε εκείνος. Καμιά φορά μόνο άκουγε την ανάσα του να βγαίνει ασθμαίνουσα και να καίει το πρόσωπό της. Τι ωραία ήταν που δεν μιλούσαν... Τα λόγια μπερδεύουν και ας εξηγούν τάχα. Τα λόγια ψεύδονται και αποπροσανατολίζουν. Τα λόγια κάνουν θόρυβο. Ενώ η σάρκα μιλάει ξεκάθαρα και σταράτα. Και ας μην ακούγεται. Η σάρκα εξηγεί τα πάντα χωρίς καμία ανάλυση. Βουβά αλλά τόσο εύγλωττα.