Μη φεύγεις, αγάπη μου...

Κεφάλαιο 77

" Από αυτά που βλέπεις να πιστεύεις τα μισά και από αυτά που ακούς τίποτα!" της έλεγε με κάθε ευκαιρία η Ζωή. Η Άννα μπήκε στην τραπεζαρία πιπιλώντας στο μυαλό της ξανά και ξανά αυτήν την ατάκα. Δεν έπρεπε να βασίζεται στο τι της λέγανε, έπρεπε να βασίζεται σε αυτά που έβλεπε. Στα γεγονότα. Στα facts. Και ήταν γεγονός πως ο Αλεξανδράκης δεν της είχε δα τάξει και τίποτα. Και όσο και αν η χθεσινή του παραφορά την είχε πείσει, έπρεπε να σκεφτεί πως το χθεσινοβραδινό γλέντι των  αισθήσεων, μπορεί να ήταν αυτό και μόνο αυτό: ένα γλέντι αισθήσεων, χωρίς κανένα συναισθηματικό υπόβαθρο εκ μέρους του. Υγιής άντρας είναι, ερεθίστηκε, της την έπεσε, αυτή του κάθισε σαν πρόθυμη κότα, αυτός ξεφόρτωσε και μετά "γεια σας!". Ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Δεν θα έπρεπε να υπάρχει η έκφραση " βολική αρκούδα", θα έπρεπε να υπάρχει η έκφραση "βολική Αννούλα"!!!

Γέμισε το πιάτο της με comfort food, όπως το έλεγε η Ζωή. Αμάν με τη Ζωή, αμάν, ό,τι σκεφτόταν της το είχε μάθει η Ζωή;;;; Αντί να της το έχει μάθει η ...ζωή; Τόσο βλίτο ήταν που ετεροκαθοριζόταν από τις ξένες εμπειρίες αντί να καθίσει να μάθει από τις δικές της;

Comfort food, φαί παρηγοριάς, τίγκα στη ζάχαρη και στα λιπαρά. Κρουασανάκια με σοκολάτα, μπισκότα βρώμης, τηγανητό μπέικον που ξεχείλιζε στη λαδίλα, σοκολατούχο γάλα που υπήρχε στον μπουφέ για τα παιδιά, φλέικς σοκολάτας που έριξε πάνω από το γιαούρτι της, και κομπόστα ανανά. Χίλιες θερμίδες όλες μαζί. Ήθελε να ζαχαρώσει το μέσα της, να ξεπλύνει την πικρίλα στο στόμα. Ο κόσμος ήταν αραιός στην τραπεζαρία. Οι περισσότεροι κοιμόντουσαν. Με την άκρη του ματιού της η Άννα πρόσεξε τα μακριά μαλλιά της Βάνας, να φαίνονται μέσα από την πόρτα που οδηγούσε στην κουζίνα. Στάθηκε με το ξέχειλο πιάτο της και και στύλωσε το βλέμμα της προς την πλευρά της Βάνας. Μετά είδε τον Ντίνο, τον σεφ, κάπως αναστατωμένο, να απευθύνεται στη Βάνα με έντονες κινήσεις. Η περιέργεια της Άννας άναψε. Πήγε με αργά βήματα προς το τραπέζι του προσωπικού και κάθισε στην καρέκλα που είχε άμεση οπτική πρόσβαση προς τα ενδότερα. Ευχήθηκε να έχει εκείνη τη συσκευή από το telemarketing, που ακούει σε μήκος χιλιομέτρων ακόμα και όσα λένε οι γείτονες. Φλεγόταν να ακούσει και τέντωσε τα αυτιά της. 'Επιανε μισόλογα, γιατί η απόσταση ήταν απαγορευτική. Είδε τον Ντίνο να πιάνει από το εσωτερικό του αγκώνα τη Βάνα και να την τραβάει απότομα, προκειμένου να κερδίσει την προσοχή της. Ενδιαφέρον θέαμα... Τι λέγανε; Τι πάρε δώσε είχε η Βάνα με τον Ντίνο;

" Τι καν'ς; Κατασκοπεύεις;"

Της Άννας της ήρθε να καταπιεί το κουτάλι της με το οποίο έτρωγε το γιαούρτι. Η Γιώτα! Θεέ μου, τι Ερινύα... Πάνω από τον ώμο της πάντα, σαν να διάβαζε τις σκέψεις της διαρκώς.