Μη φεύγεις, αγάπη μου...

Kεφάλαιο 37

Η Άννα αποφάσισε να υποχωρήσει. Είχε πολλές φορές έρθει αντιμέτωπη με κακότροπους ασθενείς, και πάντα τους δικαιολογούσε. Ο πόνος και η αρρώστια καμία φορά βγάζουν στην επιφάνεια περίεργα στοιχεία του χαρακτήρα των ανθρώπων, που ίσως να μην είχαν ποτέ αναδυθεί αν δεν είχαν αρρωστήσει. Είχε δει χαμογελαστές γριούλες να μετατρέπονται παροδικά σε μέγαιρες. Ή ήσυχους καλοσυνάτους γέροντες να μεταπίπτουν σε μία κατάσταση συνεχούς γκρίνιας, όπου όλα τους έφταιγαν. Στο τμήμα εγκαυμάτων η κατάσταση συχνά έφτανε να είναι οριακή γιατί πραγματικά δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος από αυτόν του εγκαύματος. Οπότε είχε αντιμετωπίσει πολλές και διάφορες συμπεριφορές. Αγένεια, βρισιές, απάθεια από τον ασθενή, ή αντίθετα τρομερή επιθετικότητα, ειδικά τις πρώτες μέρες νοσηλείας, όπου το φρέσκο έγκαυμα τρυπούσε την ψυχή τους από τον απίστευτο πόνο. Ήταν συνηθισμένα αυτές οι εκδηλώσεις, ήταν περιστατικά απόρροιας της ταλαιπωρίας τους. Αλλά εδώ είχε να κάνει με μία άγνωστη κατάσταση και μάλιστα δεν ήταν καθόλου προετοιμασμένη από το αφεντικό της. Οι εξηγήσεις του ήταν ασαφείς και βιαστικές. Δεν της έδωσε ουσιαστικά καμία πληροφορία για την υγεία της μητέρας του. Αλλά προφανώς έφταιγε η ίδια η Άννα, που είχε αναλωθεί σε συζητήσεις περί μουσικής και τοπίου, χωρίς να ρωτήσει καν τους όρους συνεργασίας τους ή το ιστορικό της ασθενούς. Την είχε συνεπάρει τόσο αυτή η περιβόητη "νεα αρχή" στη ζωή της που είχε ξεχάσει τα βασικά: Πως ήταν άνεργη ουσιαστικά, πως εξαρτιόταν αποκλειστικά πια από τον Αλεξανδράκη και τη... ιδιόρρυθμη μητέρα του, πως είχε βγει από την ασφάλεια του νοσοκομειακού περιβάλλοντος και πως δεν είχε σαφή καθήκοντα. Ούτε καν σαφές ωράριο! Η ίδια έφταιγε, ναι. Πως ήταν τόσο επιπόλαιη; Απάντησε σε μία αγγελία, πίσω από την οποία θα μπορούσαν να κρύβονται χίλιοι κίνδυνοι! Βέβαια, ούτε ο Αλεξανδράκης ούτε και η μητέρα του φαίνονταν επικίνδυνοι. Τουλάχιστον με την συμβατική έννοια της λέξης. Δεν ήταν πχ σωματέμποροι ή κακοποιοί. Ευτυχώς... Θα μπορούσαν να είναι χάλια τα πράγματα. Τωρα, η κατάσταση δεν ήταν απελπιστική, τουναντίον. Αλλά όλη αυτή η ασάφεια, την μπέρδευε και την άγχωνε. Πως θα ήξερε αν είναι ή όχι συνεπής, αν δεν ήξερε καν τις απαιτήσεις του αφεντικού από την ίδια... Θα τα αποσαφήνιζε όλα με την πρώτη ευκαιρία, σκέφτηκε καθώς έκλεινε την πόρτα του συγκροτήματος και έβγαινε πάλι στην εσωτερική αυλή.

Ο ουρανός είχε πάλι αλλάξει, λες και κάποιος ανεβοκατέβαζε σκηνικά, σε μία περίεργη παράσταση με πρωταγωνίστρια την ίδια. Τώρα είχε γεμίσει με ροζ μαβιά χρώματα, με τα βουνά να φαίνονται βαμμένα με μεταλλικό γκρι χρώμα! Απίστευτο θέαμα. Μυρωδιές από ψημένο κρέας και φρέσκο ψωμί την τύλιξαν. Μπήκε στον χώρο υποδοχής και πήγε κατευθείαν στη ρεσεψιόν. Ο εκεί υπάλληλος, ένας νέος άντρας με γουρλωτά, χαρμόσυνα μάτια την κοίταξε εξεταστικά, χωρίς να της απευθύνει τον λόγο.

" Είμαι η νέα νοσοκόμα της κυρίας Αλεξανδράκη"

Της φάνηκε πως εκείνος την κοίταξε με μία έκφραση οίκτου.

" Καλώς ήρθατε. Είμαι ο Πέτρος" της είπε μετά, χαρωπά.

" Με λένε Άννα. Ρηγάτου. Χάρηκα. Θα μπορούσατε να μου πείτε που μπορώ να βρω τον κύριο Αλεξανδράκη;

" Να τον πάρω στο κινητό. Λογικά, θα είναι στην τραπεζαρία."

" Εδώ είμαι" άκουσε τη φωνή του Αλεξανδράκη. Η Άννα ένιωσε εκείνος πως ήταν πάντα παντού!

Πως τριγύριζε και επιθεωρούσε τα πάντα, με τα μισόκλειστα, αετίσια μάτια του. Τον άκουσε να της λέει: " Να υποθέσω πως η πρώτη σας επαφή με τη μητέρα μου δεν στέφθηκε με επιτυχία"

Εκείνη δαγκώθηκε. " Ίσως και εγώ να πήγα απροετοίμαστη" του πέταξε το καρφί της.

Εκείνος χαμογέλασε. " Μάλλον υπερτίμησα τις ικανότητες σας" της ανταπέδωσε.

" Δεν είναι θέμα ικανοτήτων, απαραίτητη προυπόθεση για να συνεργαστείς με τον ασθενή είναι να το θέλει ο ίδιος. Δεν είμαστε θηριοδαμαστές, είμαστε νοσηλευτές" είπε αυτή βιαστικά.

" Σας φάνηκε θηρίο; Θα της το πω...Νομίζω πως θα την διασκεδάσει ο όρος..."

" Μην... εννοώ, σας παρακαλώ, μην βγάζετε ακόμα συμπεράσματα. Θα βρούμε το ρυθμό μας με την κυρία Αλεξανδράκη, αν βέβαια και εσείς μου πείτε περισσότερα για την κατάστασή της"

Εκείνος σκοτείνιασε και η Άννα έπιασε την καρδιά της να μαζεύεται φοβισμένη. Τον είχε θυμώσει με τα λόγια της;

Τελικά της είπε: " Βίωσε μία δύσκολη απώλεια, και από τότε αποδιοργανώθηκαν τα νεύρα της. Συν τα θέματα που έχουν λίγο ως πολύ οι ηλικιωμένοι: Λίγη πίεση, λίγο σάκχαρο, λίγη αρθρίτιδα... Δεν παίρνει καν φάρμακα, δηλαδή αρνείται να πάρει ακόμα και τα βασικά για την υπερταση"

" Δεν μου αρέσει που τα λέμε  εδώ, στο πόδι..." είπε αυτή.

" Ελάτε στο γραφείο μου, λοιπόν' έχω ακόμα μισή ώρα πριν ηγηθώ σε μία πεζοπορία προς τις Κολυμπήθρες. Πρέπει να φύγω όμως αμέσως μετά γιατί θα πέσει το φως και δεν έχω διάθεση να ψάχνω χαμένους ανθρώπους στο σκοτάδι. Ακολουθείστε με ..."