Μη φεύγεις, αγάπη μου...

Κεφάλαιο 9

Ήταν έτοιμη να φυγει πια όταν φάνηκε ο Δημήτρης. Φαινόταν ταλαιπωρημένος και τα γενιά του είχαν αρχίσει να ξεμυτίζουν πραγμα που ενίσχυε την κουρασμένη του εικόνα. Η Αννα αντιστάθηκε στην παρόρμηση να του αγγίξει το μάγουλο, γιατί ηξερε πως τέτοιες κινήσεις τρυφερότητας στο περιβάλλον της δουλειάς τον εκνεύριζαν περισσότερο από όσο τον ευχαριστουσαν. 

« Καλημέρα!» του είπε χαρωπά και αυτος της αντιγυρισε ένα καλημερισμα ανορεκτο και τσιγκουνικο: 

« ' Μερα..»

« Πως πέρασες χθες;» τον ρώτησε με απαλή φωνή.

« Πως να περάσω; Σε εφημερία ήμουν, δεν ήμουν σε ταβέρνα» Η Αννα ενοχλήθηκε από τον εριστικο του τόνο αλλά δευτερόλεπτα μετά τον δικαιολόγησε· μάλλον η εφημερία του θα ήταν δύσκολη και κατά πάσα πιθανότητα δεν είχε κοιμηθεί καθολου. Ηξερε από τον εαυτό της αλλά και από τη Ζωη τα αποτελέσματα μιας αϋπνης νύχτας στο νευρικό σύστημα: ευερεθιστότητα, εκνευρισμός, επιθετική διάθεση, παροδική παράνοια! Αν η Ζωη ήταν ξενυχτισμένη  η αν η ιδια ήταν άυπνη είχαν συμφωνήσει πως δεν θα έπρεπε να παίρνουν η μια τα λογια της άλλης στα σοβαρά. Ήταν λογια της ...αϋπνίας! Τα ρίχνανε στο ποτάμι λοιπόν και συζητούσαν μετά έναν γερο υπνο.Ειδαλλως θα μαλώνανε άσχημα και μάλιστα χωρίς να φταίνε! Τόσο δραματική ήταν η επίδραση της αϋπνίας στον εγκέφαλο που μελέτες την ήθελαν υπεύθυνη και για ψυχιατρικές διαταραχές. Όποτε η Αννα βρήκε ελαφρυντικά  στη  ξινη έκφραση του Δημήτρη και του χαμογέλασε με κατανόηση.

« 'Συ πως πέρασες;» είπε μασωντας  τα λογια του.

« Ειδα τον Άγγλο Ασθενη»

« Παλι;»

« Μου αρεσει να τη βλέπω, με χαλαρώνει»

« Εσυ με τον Άγγλο ασθενη να σε χαλαρώνει και εγω με τον Έλληνα ασθενη να με τσιτωνει!»  είπε ο Δημήτρης και η Αννα έπνιξε μια κραυγή γέλιου. 

 « Τόσο χαλια;» 

« Δεν μπορω να σου περιγραψω...»

"Ενταξει, τώρα περασε..."

" Καθολου δεν περασε, πρέπει να μπω χειρουργείο σε λίγο και δεν έχω προλάβει καν να κατουρησω"

« Α, ευχαριστω που ήρθες να με βρεις αντί να πας για κατουρημα" είπε ψιλοθυμωμένα η Αννα. Κοίταξε υπογραμμισμένα το ρολοι της: " Πρέπει να φυγω τώρα αν δεν θέλω να αργήσω»

« Έλα, βρε μωρο, μη με παρεξηγείς» είπε απολογητικά ο Δημήτρης.

Αλλά βεβαια η στιγμη - αυτή η πολύτιμη στιγμη της συνάντηση τους- είχε χαθεί. Και είχε καταστραφεί. Αποχαιρετηθηκαν μουδιασμένα, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. " θα σου τηλεφωνήσω το βραδυ» είπε εκείνος και η Αννα συγκατένευσε.