Μη φεύγεις, αγάπη μου...

Κεφάλαιο 31-32

Ξύπνησε από ένα τράνταγμα του αυτοκινήτου. Το πρώτο πράγμα που αντίκρυσε ήταν το βλέμμα του οδηγού που την κοιτούσε εξεταστικά αλλά και κάπως... τρυφερά. Προσπάθησε να ανασυνταχτεί, να ισιώσει κάπως τα μαλλιά της, να σκουπίσει τα μάγουλά της που- τι ντροπή- ήταν μουσκεμένα από τα σάλια της. " Ξυπνήσατε..." είπε εκείνος και εκείνη έκανε ένα γρήγορο καταφατικό νεύμα. Ήταν σίγουρη πως τα μάτια της θα ήταν πρησμένα από τον ύπνο. Δεν ήθελε να του προσφέρει ένα τέτοιο άχαρο θέαμα οπότε κοίταξε έξω από τα παράθυρο του συνοδηγού για να αποφύγει τη ματιά του.

Θεέ μου, τι είναι αυτό; σκέφτηκε και η καρδιά της αναπήδησε από το δέος. Μέσα σε δακτυλίδια ομίχλης, πέτρινοι θεόρατοι σχηματισμοί υψώνονταν προς τον ουρανό. Η επιβλητικότητα των βουνών, που ορθώνονταν μπροστά της, σε σημείο να νιώθει πως την συνθλίβουν με τον όγκο τους, την άφησε άφωνη. Τα αδρά κοψίματα της κορυφογραμμής της θύμισαν την καμπούρα μιας  θεόρατης καμήλας ή τα τεράστια πέτρινα δάκτυλα ενός άγριου Θεού. Νόμιζε πως αν άπλωνε το χέρι της θα ακουμπούσε τους βράχους. Ξέχασε το όνομά της, ξέχασε το γιατί βρισκόταν εδώ, ξέχασε τα προβλήματά της και όλη της η ύπαρξη γέμισε από την άγρια ομορφιά του τοπίου. Ένιωσε μεμιάς μικρή, ασήμαντη, ανύπαρκτη και ταυτόχρονα σημαντική, ιδιαίτερη, τεράστια, λες και τα βουνά την είχαν μεταγγίσει την αρχέγονη δύναμή τους.  

" Οι πύργοι της Αστράκας..." είπε ο οδηγός με μία δόση υπερηφάνιας στη φωνή.

" Θεέ μου" είπε αυτή και μετά η φωνή της έσβησε. Δεν μπορούσε να βρει λέξεις που θα μπορούσαν να περιγράψουν αυτό που ένιωθε εκείνη τη στιγμή. Συνέχισε να κοιτάζει εκστασιασμένη τους τεράστιους βραχώδεις σχηματισμούς και όταν το αυτοκίνητο πέρασε μπροστά από μία πανέμορφη εκκλησία με θολωτές καμάρες, η Άννα κατέληξε στο αναμφισβήτητο συμπέρασμα πως ονειρευόταν. Ναι, ονειρευόταν. 

" Φτάσαμε λοιπόν" της είπε ο άντρας. " Καλώς ήρθατε στο Πάπιγκο"

Γύρισε ενθουσιασμένη και του είπε: " Νομίζω πως ερωτεύτηκα! Με έναν απίστευτο, κεραυνοβόλο έρωτα! Ερωτεύτηκα αυτόματα τον τόπο σας!" 

Εκείνος έσμιξε τα φρύδια του και της είπε: " Και δεν έχετε δει τίποτα ακόμα, πιστέψτε με!"

Το αυτοκίνητο σταμάτησε μπροστά από ένα πετρόχτιστο κτίσμα, με μία τεράστια παραδοσιακή πόρτα και μικρά πέτρινα μπαλκονάκια." Εδώ είμαστε..." είπε εκείνος.