Μη φεύγεις, αγάπη μου...

Κεφάλαιο 6

Η Αννα ανέβηκε να ντυθεί στο δωματιάκι της. Το σπιτι τους είχε ουσιαστικά μόνο ένα δωμάτιο, αυτο της Ζωής, και ένα μπανιο με μπανιέρα ακριβως κολλητά. Υπήρχε ένα μεγάλο σχετικά καθιστικό που εκτελούσε και χρέη τραπεζαρίας, στις σπάνιες περιπτώσεις που είχαν κόσμο για φαγητό. Μια μικρή στριφογυριστη σκάλα οδηγούσε στο δωμάτιο της Αννας, που δεν ήταν παραπανω από έξι τετραγωνικά και που η Ζωη ονόμαζε «περιστεριώνα». Αυτος ο χώρος δεν είχε αρχικά τις προδιαγραφές για να γίνει κανονικό δωμάτιο αφού φωτιζοταν και αεριζοταν από ένα μικροσκοπικό παραθυράκι που έμοιαζε με φιλιστρινι. Η προηγούμενη συγκάτοικος της Ζωής δεν είχε κανένα προβληνα αφού έμενε κυρίως στο σπιτι του φίλου της. Όταν όμως η Αννα πρωτοσυνάντησε τη Ζωη με σκοπό τη συγκατοίκηση, μετά από μια αγγελία που είχε βρει κολλημένη στον πίνακα ανακοινώσεων της Νοσηλευτικής, της είχε ζητήσει την άδεια να ανοιξει ακόμα ένα παράθυρο, αν βεβαια ο ιδιοκτήτης το επέτρεπε. Τα έξοδα φυσικά θα τα κάλυπτε η Αννα.

« Μωρε, γκρέμισε το και όλο,  κάνε το θερινό, αρκεί να δίνεις το ενοίκιο» είπε τοτε η Ζωη και η Αννα κατάλαβε αμέσως πως η συγκατοίκηση τους δεν θα έκρυβε δυσάρεστες εκπλήξεις. Η Ζωη φαινόταν χαλαρός και προσγειωμένος ανθρωπος, και, τουλάχιστον σε πρώτη εντύπωση, δεν φαινόταν να έχει κολλήματα με ανούσιες λεπτομέρειες. Η μικρή λοιπόν αυτή ανακαίνιση ολοκληρώθηκε πριν την εγκατάσταση της Αννας και το αποτελεσμα ξεπέρασε κάθε προσδοκία: « Βρε συ, αετόπουλο, που το σκέφτηκες να το κανουμε αυτο; Φωτίστηκε ο χώρος. Από περιστερωνας έγινε αετοφωλια. Παρατα τη Νοσηλευτική να πιάσεις το μυστρί, είσαι γεννημένη για διακόσμηση εσωτερικών χωρών. Ααα, αν το ξερα, θα ζητούσα διπλό ενοίκιο. Δες πραγματα, σαν σοφίτα στο Παρίσι έγινε ο περιστερωνας»

Η Αννα λαχταρούσε να μείνει σε ένα δικό της σπιτι. Ήθελε από καιρο να φυγει από το πατρικό της αλλά τα οικονομικά της δεν της το επέτρεπαν. Ρίχτηκε με πάθος στη διακόσμηση της ...αετοφωλιας. Το μικρό μέγεθος του δωματίου ήταν ένα ασήμαντο πρόβλημα γιατί πλέον το δωμάτιο είχε αποκτήσει απίστευτη θεα και άνοιγμα προς τον ουρανό. Η ιδια ήταν λάτρης της Σκανδιναβικής διακόσμησης και, σε αντίθεση με τη Ζωη που είχε μαξιμαλιστική αισθητική,  προτιμούσε τα λειτουργικά έπιπλα. Έβαλε  μέσα  ένα διπλο κρεβατι, ένα μικροσκοπικό γραφείο κάτω από το παράθυρο που «έβλεπε» προς την Πεντέλη, μια μεγάλη πολυθρόνα δίπλα στο παράθυρο που είχε θεα προς τον Υμηττο, και μια στενή συρταριερα στον ελεύθερο τοίχο. Μην έχοντας χώρο για ντουλάπα η Αννα κρέμασε τα λιγοστά ρουχα της σε μια ράγα. Ακόμα και έτσι το δωμάτιο είχε γεμίσει ασφυκτικά, αλλά η Αννα το λάτρευε. Η αετοφωλια ήταν δικη της, ένας δικός της επιτέλους χώρος όπου μπορούσε να απομονώνεται και να ρεμβάζει. Το μόνο μειονέκτημα ήταν πως το δωμάτιο ήταν εκτεθειμένο στους αέρηδες τον χειμώνα, ενώ το καλοκαίρι έβραζε σαν καμίνι. « Μην παραπονιέσαι, κανεις και τζάμπα σάουνα» γελούσε η Ζωη, όταν η Αννα αναγκαζόταν να κυκλοφορει με τα εσώρουχα τους καλοκαιρινούς μηνες. 

Η Αννα διάλεξε τώρα ένα τζην παντελόνι, ένα μακο μπλουζάκι, και από πάνω φόρεσε ένα χιλιοφορεμενο πουλόβερ από κασμιρ (παλι δώρο της Ζωής!). Έβαλε τις μαλακες μπότες της και ένα ζεστό μακρύ μπουφαν, και τύλιξε στον λαιμο της ένα πολύχρωμο κασκόλ. Η μερα φαινόταν πως θα είναι πολύ κρύα. Η βροχή είχε σταματήσει αλλά μολυβια σύννεφα βάραιναν τον ουρανό. Στο δωματιάκι της επικρατούσε παγωνιά και η Αννα ευχαρίστησε την τυχη της που είχε αποκοιμηθεί στον καναπέ του καθιστικού που ήταν το πιο ζεστό δωμάτιο. Θα είχε ξεπαγιάσει εδώ!  

Μετά από λίγη ώρα λεπτά βγηκε στο δρόμο. Το διαμέρισμα τους ήταν στην Κατεχακη, δεκα λεπτά από το μετρο, πραγμα που βόλευε εξαιρετικά και τις δυο συγκάτοικους. Η Ζωη έπαιρνε απλώς το μετρο για να φτάσει στο αεροδρόμιο ενώ η Αννα κατέβαινε μερικές στάσεις μετά για να φτάσει στο  νοσοκομειο. Η όλη διαδρομή της έπαιρνε μόλις 18 λεπτά. Αλλά η γειτονιά τους δεν ήταν ειδυλλιακή. Ήταν πυκνοκατοικημένη, με παλιές γκρίζες πολυκατοικίες, και τα ποσοστά  εγκληματικότητας όλο και αυξάνονταν. Οι περίοικοι ήταν άνθρωποι της εργατικής τάξης, άνθρωποι του μόχθου οι περισσότεροι, και η Ζωη, με την εντυπωσιακή στολή της και με την ακόμα εντυπωσιακότερη εμφάνιση της γινόταν συχνά αντικείμενο θαυμασμού και ενθουσιωδών    επιφωνηματων, όταν εκείνη έβγαινε νωρις το πρωι,καμία φορα και ξημερώματα, στο δρόμο για να περπατήσει ως το μετρο και να προλάβει την πτήση της. Ήταν η μασκότ της γειτονιάς και αρκετοί από τους γείτονες περίμεναν το πέρασμα της λυγερής αεροσυνοδου ώστε να πάρουν μαζί στη δουλεια τους την ανάμνηση μιας όμορφης εικόνας. Η Ζωη φυσικά διασκέδαζε με τον ντόρο που προκαλούσε και έσερνε ακόμα πιο δυνατά τη βαλιτσουλα της  ώστε να κηρύξει την έναρξη των αντρικών πειραγματων. Όσο η Αννα επιθυμούσε να περνά απαρατήρητη, τόσο η Ζωη επιθυμούσε να προκαλεί .  Αλλά αυτή ήταν η Ζωη, και η Αννα την αγαπούσε ακριβως όπως ήταν...