Μη φεύγεις, αγάπη μου...

Κεφαλαιο 45

Η μερα προμήνυε πως η εκδρομή θα ήταν υπέροχη. Η Αστρακα λαμποκοπουσε κάτω από τον χειμωνιάτικο ηλιο. Το γκρουπ είχε μαζευτεί εξω από το ξενοδοχείο και όλοι τιτιβίζονταν χαρούμενοι περιμένοντας να μπουν στο μικρό πούλμαν.

« Θα καθίσουμε μαζί, εννοείται» είπε η Βάνα και η Αννα ένιωσε αμέσως ασφάλεια. Στη θέση του οδηγού μπήκε ο Αλεξανδράκης και η Αννα πρόσεξε δυο γυναίκες που τον κοίταξαν με απροκάλυπτο ενδιαφέρον. Φορούσε παλι κοντομάνικο μακο, σκούρο πράσινο, και χακί παντελόνι με μποτάκια. Ήταν σαν να είχε ξεπηδήσει από διαφήμιση της Camel. Το μπλουζάκι τσιτωνε στο στήθος του και η Αννα έπιασε τον εαυτό της να τον κοιτάζει ξελιγωμενα. Κορίτσι μου, σου τρέχουν τα σάλια, σκεφτηκε και αποτραβηξε το βλέμμα της για να μην καρφωθεί. Η Βάνα κάθισε δίπλα της. Μοσχομυριζε άρωμα και ...υγεία. Φορούσε τώρα ένα κοντό ποδηλατικό κολάν που άφηνε τις ηλιοκαμενες γάμπες της εκτεθειμένες. Η Αννα σκεφτηκε πως η Βάνα είχε ζησει με τον Αλεξανδρακη ανάλογες με αυτή στιγμές και άθελα της σκεφτηκε αν ο Αλεξανδράκης είχε προβεί σε ... συγκρίσεις.  Η Βάνα είχε το πιο γυμνασμένο γυναικείο σώμα που είχε δει, με απίστευτους τορνευτους  γλουτούς, και τεράστιο στητό στήθος. Το πουλμανάκι ξεκίνησε και κάποιος από τη γαλαρία χειροκρότησε ενθουσιασμένος.

Οι δυο κοπέλες ήταν καθισμένες ακριβως πίσω από τη θέση του οδηγού. Η Αννα φόρεσε τα γυαλια της για να κρύψει το βλέμμα της. Κοιτούσε τον Αλεξανδρακη μέσα από το παραλληλόγραμμο καθρέπτη που είχε στο αριστερο πλάι το πούλμαν, παρατηρώντας με την ησυχία της το σκληρό προφιλ του, του μύες του αριστερού του χεριού, τις φλέβες που πετάγονταν πάνω από τους τρικεφαλους. Θυμηθηκε παλι τη χθεσινή νύχτα και ένιωσε αναστατωμένη. Είχε αφήσει εκείνον να εκμεταλλευτεί την απειρία της και την είχε ωθήσει στο να παρακαλάει για τα χάδια του. Λες και ήταν καμία λιμασμένη... Μια χαρα τον είχε διασκεδάσει, όπως προφανώς κάνανε όλες οι γυναίκες γύρω του... Ίσως βεβαια η ιδια να είχε δείξει την μικρότερη αντίσταση από όλες. Για την ακρίβεια δεν είχε δείξει καμία απολύτως αντίσταση! Το αντίθετο... Χθες βραδυ θα έκανε οτιδήποτε της ζητούσε να κάνει. Και ευτυχως τους είχαν διακόψει γιατί θα μπορούσε να ξαπλώσει στο πλακόστρωτο της αυλης και να αφεθεί πλήρως στις διαθέσεις  του. Η ιδεα την έκανε να ντραπεί αλλά το σώμα της ταράχτηκε. Δεν την χωρούσε το κάθισμα, δεν τη χωρούσε ο τόπος. Η Αννα καταλάβαινε τώρα γιατι μερικοί άνθρωποι εξαρτώνται από τα πάθη τους, πως ξεφτιλίζονταν από τον ανεκπλήρωτο πόθο, πως γίνονταν σκλάβοι των αντικειμένων αυτού του πόθου. Η σχέση της με τον Δημήτρη φάνταζε σαν να έπινε βρεφικό γαλα, ενώ ακόμα και τα προκαταρκτικά του Αλεξανδρακη ήταν σαν να είχε πιει μονομιάς ένα μπουκάλι ουίσκι!!! Τι ηδονή πρωτόγνωρη είχε νιώσει... Τι ταξίδι της είχε προσφέρει μέσα σε δεκα λεπτά! Λες και είχε βρει περιοχές του κορμιού της που δεν ηξερε και η ιδια πως υπήρχαν...

Η διαδρομή ήταν γεμάτη  στροφές και η Αννα αφέθηκε να τη θαυμάσει κάτι που δεν είχε την ευκαιρία να κάνει στη χθεσινή διαδρομή.  Κάποια στιγμη, κοίταξε  τα χέρια του Αλεξανδρακη που έστριβε επιδέξια το τιμόνι και κοκκινησε. Να γιατί η Ζωη αρέσκονταν στα one night ' s stand. Υπήρχε κάτι το διεγερτικό στο να απολαμβάνεις τον έρωτα με έναν ξένο. Ο Αλεξανδράκης ήταν ένας σχεδόν άγνωστος για αυτή, αλλά ήδη είχε γίνει απαραίτητος για το κορμί της...