Η 'Αννα είναι μια 28χρονη νοσοκόμα που έχει μια καλά ρυθμισμένη ζωή. Λατρεύει το αγόρι της , λατρεύει τη δουλειά της, λατρεύει τη συγκάτοικό της. Απεχθάνεται όσο τίποτα τις αλλαγές. Όταν όμως η σχέση της με τον Δημήτρη διαλύεται με αναπάντεχο τρόπο...
To σούρουπο τούς βρήκε να περπατάνε δίπλα στη Λίμνη, ανάμεσα στους λιγοστούς επισκέπτες που, όπως και αυτοί, είχαν αψηφήσει το ψιλόβροχο και κάνανε τον περίπατό τους δίπλα στα ήσυχα νερά. Το τοπίο ήταν μαγευτικό, ξεπερνούσε σε ομορφιά οτιδήποτε είχε δει στο παρελθόν η Άννα. Οι βαλτόπαπιες κολυμπούσαν απαλά στην επιφάνεια και άγνωστα στην Άννα πουλιά πετούσαν ανάμεσα στην αραιή ομίχλη, που έπεφτε καθώς η νύχτα πλησίαζε.
" Τώρα, αν παίζαμε σε ταινία, εσύ θα έλεγες πως κρυώνεις, εγώ θα έβγαζα το σακάκι μου για να σε τυλίξω τρυφερά και, μετά, θα έπεφτε το φιλί"
" Στην πραγματικότητα, δεν κρυώνω καθόλου, αλλά ψοφάω για έναν καφέ, με απαραίτητη προϋπόθεση να είμαστε δίπλα στη Λίμνη"
" Το φιλί να το ξεχάσω;"
Η Άννα γύρισε το κεφάλι προς την πλευρά του, κάπως αυστηρά.
Εκείνος έκανε μία συμβιβαστική κίνηση: " Καλά, ας πιούμε το καφεδάκι και το ξανασκέφτεσαι"
" Είναι νωρίς για φιλιά, Γιώργο, έχω χωρίσει πριν ( κάτσε να μετρήσω ακριβώς...), πριν δεκατέσσερις μέρες"
" Δεν σου κρύβω πως το θεωρώ αρκετά μεγάλο διάστημα για να αρχίσεις να φιλάς άλλους άντρες"
Εκείνη σκοτείνιασε: " Μακάρι να ήταν τόσο απλό..."
" Πολύ απλό είναι. Θα κλείσεις τα μάτια, θα ανασηκώσεις το πηγούνι και δύο υπέροχα χείλη, τα δικά μου, θα αφήσουν πάνω στα χείλη σου ένα φιλάκι, που θα σου μείνει αξέχαστο σε όλη σου τη ζωή. Δες σκηνικό γύρω, κρίμα είναι να χάσεις τέτοια κινηματογραφική ατμόσφαιρα, τι θα έχεις να διηγείσαι δίπλα στο τζάκι όταν γεράσεις..."
" Η αλήθεια είναι πως δεν πίστευα ποτέ πως θα μπορούσε να ξεθωριάσει τόσο εύκολα μέσα μου ένας άντρας με τον οποίο είχα σχέση για δύο ολόκληρα χρόνια. Πιο πολύ μου λείπει ο Μάρτιν"
" Ποιος είναι ο Μάρτιν; Ο εραστής σου;"
" Ο γάτος μου"
" Τι απέγινε ο Μάρτιν;"
" Δεν θα το πιστέψεις. Τον ρίξαμε σε κλήρο με την πρώην συγκάτοικο, όταν το διαλύσαμε, πράγμα που έγινε ακριβώς πριν πέντε μέρες. Και τον κέρδισε αυτή! Πάντα με κυνηγάει η γκαντεμιά, σε όλα..." είπε και η φωνή της έσβησε πένθιμα.
" Έλα, έλα, μην μου πέφτεις.... Δες τη λιμνούλα, δες τις πάπιες, έλα, βρε..."
" Είναι το πρώτο μακρινό ταξίδι που κάνω..."
" Το μόνο της ζωής μου ταξείδιον"
" Του Παπαδιαμάντη είναι αυτό;"
" Ωχ, έλεος, βρε Άννα. Του Βιζυηνού, βέβαια... Ευτυχώς που δεν ξέρεις τον Βιζυηνό γιατί αλλιώς θα σου έκανα εδώ και τώρα, δίπλα στη Λίμνη, ρομαντική πρόταση γάμου. Αλλά δεν μπορώ να παντρευτώ μέσα σε οκτώ ώρες γνωριμίας μία γυναίκα που δεν ξέρει τον Βιζυηνό. Θα την παντρευτώ αύριο, που θα της τον έχω μάθει"
Την αγκάλιασε πειραχτικά και μετά την άφησε κάπως αμήχανος. Γύρισε το βλέμμα του προς τη λίμνη. " Πράγματι, είναι εξωπραγματικά όμορφα εδώ. Μου θυμίζει την Ιρλανδία. Η ομίχλη, τα νερά...Α, να οι καφετέριες. Καλός ο ρομαντισμός αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με έναν ζεστό καπουτσίνο"
Μπήκανε στην πρώτη καφετέρια που βρήκανε στο δρόμο. Η Άννα ενοχλήθηκε από τα φώτα νέον της καφετέριας και τα πολυχρησιμοποιημένα φτηνά καθίσματα, που χαλούσαν εντελώς την ατμόσφαιρα, δίνοντας μία τουριστική χροιά στο απόκοσμο, μέχρι τώρα, παραλίμνιο σκηνικό.
Βολεύτηκαν σε ένα τραπεζάκι δίπλα στην τζαμαρία.
Μία σερβιτόρα με τρυπημένο κάτω χείλος και μαύρα βαμμένα χείλη, πήρε την παραγγελία τους. Έξω είχε πέσει για τα καλά σκοτάδι. Τα δυνατά φώτα του καφέ αντανακλώνταν πάνω στα σκοτεινά νερά.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Η Άννα ένιωθε κουρασμένη αλλά τρομερά χαρούμενη. Απίστευτα χαρούμενη, αν σκεφτόταν κανείς, τη δυστυχία που είχε γευτεί τις προηγούμενες βδομάδες... Ή τα προηγούμενα χρόνια, συμπλήρωσε, δαγκώνοντας ασυναίσθητα τα χείλη της.
