Μη φεύγεις, αγάπη μου...

Κεφάλαιο 100

- Θα πιεις ακόμη μία τεκίλα; τη ρωτησε.

-Εσείς; Δηλαδη...εσύ θα πιεις; ρωτησε και εκείνη κατεβάζοντας τα βλέφαρά της για να καλύψει το αμήχανο βλέμμα της. 

- Καλυτερα όχι, γιατί θα οδηγήσω. Το πρόσωπό του σκοτείνιασε για λίγο και η Αννα έφερε στο μυαλο της τα λογια της Ελισσαβετ. Δευτερολεπτα όμως μετά η διαθεσή του έγινε παιχνιδιάρικη και συμπλήρωσε: « Βεβαια ο κώδικας οδικης κυκλοφορίας δεν γράφει πουθενά πως η συνοδηγός απαγορεύεται να είναι ... μεθυσμένη!»

Η Αννα χαμογέλασε αοριστα και τελικά, με δική του πρωτοβουλία, εκείνος παρήγγειλε ένα ακόμη σφηνάκι τεκίλας στον μπάρμαν. Αυτός κόιταξε την Αννα εξεταστικά πριν σερβίρει την τεκίλα στο μικροσκοπικό ποτηράκι. Της φάνηκε πως υπήρχε μια μορφή οικειότητας μεταξύ του Αλεξανδράκη και του μπάρμαν, μια εξωλεκτική μορφή επικοινωνίας.

Από το CD player του μπαρ ακουγόταν  μια σειρά από Αμερικανικά χριστουγεννιάτικα τραγούδια της δεκαετίας του 50, που δίνανε μια περιεργη νότα στον χώρο.

Η Άννα ένιωθε καλά. Υπερβολικά καλά. Όπως όταν κυκλοφορεί στο αίμα σου η σωστή ποσότητα αλκοόλ. Τόση ακριβώς ώστε να άρει τις αναστολές σου γεμιζοντάς σε με περίεργη ιλαρότητα, της οποίας το γενεσιουργό αίτιο αδυνατείς  να θυμηθείς. 

Έφερε το δεύτερο σφηνάκι κοντά στα χείλη της:

- Ειπ! Μια στιγμή! τη σταμάτησε εκείνος. Μετά απευθύνθηκε στον μπάρμαν. « Βασίλη, ξέχασες το αλάτι και το λεμόνι. Ας το κανουμε σωστά...»

Ο μπάρμαν τον κοίταξε με ένα λοξό χαμογελο στα χειλη, γεμάτο αντρική συνενοχή, που η Αννα δεν μπορούσε να αποκρυπτογραφήσει.

« Βεβαίως...» είπε τραγουδιστά και,στο επόμενο λεπτό κομμένες φέτες  λεμονιού και μια κομψή αλατιέρα προσγειώθηκαν στον ξύλινο πάγκο του μπαρ.

Τοτε, τη στιγμη που ο μπάρμαν χαθηκε στα ενδότερα, η Άννα έκανε κάτι ανήκουστο, κάτι που δεν θα έκανε ποτέ μια κυρία: άρπαξε το χέρι του Αλεξανδρακη, με μια τολμηρή βιασύνη, και αναποδογυρίζοντας την παλάμη του έτριψε στο εσωτερικό της μία φέτα λεμόνι. Στη συνέχεια,  εριξε αλάτι και το έγλειψε με πάθος πριν καταπιεί με μια γουλιά το σφηνάκι της. Εκείνος έμεινε άναυδος, ηλεκτρισμένος από την επαφή της γλώσσας της με το δέρμα του.

- Βλέπω πως ξέρεις να πινεις με το σωστό τρόπο την τεκίλα, της είπε. Μέσα στο κοκκινωπό φως του μπαρ τα μάτια πύρωναν.