Μη φεύγεις, αγάπη μου...

Κεφάλαιο 10

Το μεσημέρι έφτασε χωρίς να το καταλάβουν. Η Βαλια ξεντύθηκε παλι βιαστικά- είχε να πάρει τη μικρή από τον παιδικο σταθμό. Η Αννα ένιωθε κουρασμενη και της φαινόταν αδιανόητο πως η φίλη της, μετά από το φουλ οκτάωρο της βάρδιας, είχε εφεδρείες ενέργειας για την οικογένεια της. Της το είπε: « Θαυμάζω τις αντοχές σου!»

« Μη νομίζεις, και εγω εντυπωσιάζομαι. Αλλά τι αλλο μπορεις να κανεις; Από τη στιγμη που αποφασίζεις να κανεις οικογένεια πρέπει να δεχτείς πως τελειώσανε και οι ανέμελες μέρες. Είναι χαμαλίκι η ιστορία, Χαχα, αλλά σε ανταμείβουν, τα άτιμα, όταν σε κοιτάνε με τις ματουκλες τους. Πρέπει να παω να κουρευτω και δεν έχω χρονο. Κοιτα πως είναι το μαλλί... Έχουμε οικογενειακή δυστροφια κυτταρίνης, γι αυτο τα μαλλιά μου είναι σαν ακλαδευτος θάμνος. Το πηρε και η μεγάλη αυτο το μαλλί, δυστυχώς, Αντί να πάρει τα πανύψηλα, υπεροχα ποδια μου, Χαχα..» αυτοσαρκαστηκε. « Ένα θα σου πω: πρέπει να αγαπας πολύ τον αντρα σου για να αντέξεις να κανεις τα παιδια του. Διότι για μια ζωη θα βλέπεις κομμάτια του, και χούγια του, και χαρακτηριστικά του πάνω στα παιδια σου. Για αυτο φρόντισε να αγαπας βαθιά τον άνθρωπό σου πριν τολμήσεις ένα τέτοιο βήμα. Κανένα λάθος δεν αναγνωρίζεται πέραν του ταμείου»

Με αυτά τα λογια, η Βαλια έβαλε το σκουφάκι της και την αποχαιρέτησε. Η Αννα έμεινε με τις σκέψεις της. Ο καιρός είχε αγριέψει παλι. Τη βροχή την είχε διαδεχτεί ένα ψυχρό βοριαδάκι. Αποφάσισε να περπατήσει ως το σπιτι, είχε άφθονο χρονο, σίγουρα πολύ περισσότερο από τη Βαλια. Σκέφτηκε τα λογια της φίλης της. Αγαπούσε η ιδια αρκετά τον Δημήτρη ώστε να βλέπει το πρόσωπο του στο πρόσωπο ενός παιδιού; Εις το διενεκες; Είχε δικιο η Βαλια, τέτοιες αποφάσεις είναι αποφάσεις ζωής. Μάλωσε τον εαυτό της. Ακόμα δεν τον είδαμε, Γιάννη τον εβγαλαμε... Ήταν κάπως χαζό να σκέφτεται αν είναι έτοιμη για ένα παιδι, όταν δεν είχε τεθεί η παραμικρή υποψία πως ο Δημήτρης ειχε ένα τέτοιο πλάνο. Περνούσανε καλα, χωρίς δεσμεύσεις. Και πριν ανιχνεύσει τις προθέσεις του Δημήτρη, έπρεπε να αναγνωρίσει τις δικές της! Τι ήθελε από αυτον; Τι ήταν διατεθειμένη να δεχτεί; Τι ήταν διατεθειμένη να ζητήσει; Και κυρίως, τον αγαπούσε αρκετά για να διεκδικήσει τη δημιουργία οικογένειας μαζί του; Την άγχωνε η ερώτηση. Ήθελε να αποφύγει να την απαντησει ακόμα και στον εαυτό της. Γιατί ουσιαστικά δεν ηξερε την απάντηση. Θυμήθηκε έναν καθηγητή στην Νοσηλευτική που τους έλεγε: « Για να βρεθεί μια λύση, πρέπει πρώτα να τεθεί το ερώτημα. Πρέπει πρώτα να αναγνωριστεί το πρόβλημα. Για να δοθεί σωστή απάντηση, πρέπει να τεθεί σωστά η ερώτηση. Όποτε σκεφτείτε πρώτα τις ερωτήσεις σας, γιατί οι ερωτήσεις πρώτες πρώτες δίνουν σχήμα στις καταστάσεις. Αυτές ορίζουν την πορεία μας...»

Περπάτησε καμία ώρα προν φτάσει στο σπιτι. Το γρήγορο περπατημα είχε δώσει χρωμα στα συνήθως χλωμά μάγουλα της και ένιωθε να ξεχειλίζει από ενδορφινες. Μπήκε στο διαμέρισμα κεφάτη: « Που σαι, αγορι μου; Που σαι χνουδακι μου;» Ο Μαρτιν ήρθε στα πόδια της περπατώντας με αυτοκρατορική επισημότητα. Καπου είχε διαβάσει πως ακόμα και οι αδέσποτες γάτες είχαν την χαρη ενος βασιλιά, ακόμα και ένας αλήτης γάτος ήταν αριστοκράτης. Ήθελε και η ιδια να είναι έτσι. Να καταφέρνει κάτω από οποιασδήποτε συνθηκες, να κρατάει το επίπεδο της ψηλα!