Μη φεύγεις, αγάπη μου...

Κεφαλαιο 95

Ξημέρωσε μια πανέμορφοη μέρα. Η τραπεζαρία ήταν λουσμένη στο εκτυφλωτικό φως που δίνει το χιόνι. Η Αννα είχε αποφύγει να απαντησει στο μήνυμα που της είχε στείλει η Ζωή ( Αετόπουλο, τι ώρα θα πάμε για κορν φλεικς με γάλα, Χαχα) και μπήκε μόνη στη σάλα νιώθοντας πως είχε πραγματική ανάγκη το φαγητό - σαν να είχε ξεμείνει από ψυχική βενζίνη. 

Κάθισε στο γνωστό τραπέζι του προσωπικού και ευχήθηκε να μην συναντήσει κανέναν. Δεν είχε ορεξη για κουβέντες. Δεν είχε όρεξη για πρωινα καλημερισματα και χαρούλες. Δεν είχε χώρο παρά μόνο για τον εαυτό της. 

Θα έτρωγε στα γρήγορα και μετά θα πήγαινε στης Λελας για να κάνει τη δουλεια της. Γιατί εδώ που τα λέμε η δουλεια της ήταν εξαρχής στο περιθώριο λες και η ζωη της είχε κεντραριστει πάνω στον Αλεξανδρακη. Λες και είχε κάνει focus  πάνω του, αφήνοντας ολα τα αλλά θολά, ημιτελή και εκκρεμή.

Επιπλεον ήταν φουρκισμενη με τη Ζωή. Εξάσκηση γοητείας πάνω σε ολα τα αρσενικα: αυτο έκανε πάντα, αυτο έκανε και χθες. Με μια δόση κακίας  η Αννα σκεφτηκε πως η Ζωη είχε καταντήσει λίγο γραφική: γοητηλικι, νάζι, και «μπουκλα». Αυτο ήταν τελικά και το δικό της οπλοστάσιο όσο και αν χλεύαζε τις γυναίκες που τα χρησιμοποιούσαν. Υποτίθεται πως εκείνη διέφερε. Ναι, ίσως δίεφερε. Ήταν πολύ πιο κυνική από τις υπολοιπες. Τουλάχιστον αυτές ήταν ανυποψίαστες, μη συνειδητοποιημενες. Η Ζωη τι αλλοθι είχε;  Εκείνη το παιζε και « αντράκι» , τρομάρα της. Αλλά τελικά χθες βραδυ η Αννα είχε σκεφτεί πως ίσως η Ζωη δεν ήταν και τόσο μαγκάκι. Ίσως ήταν τζάμπα μάγκας. Διότι τελικά είχε λυγίσει στη γοητεία του Αλεξανδρακη. Η μαλλον είχε λιώσει έτσι όπως λιώνει το χιόνι διπλα στη φωτιά. Την είχε δει... Ολα τα είχε χρησιμοποιήσει: και τα νάζια, και το γελακι το πρόστυχο, και το τίναγμα της Μπούκλας. Αυτά που κορόιδευε η Ζωη, αυτά έκανε...! Για λίγο η Αννα ένιωσε μια μορφή συμπόνιας για τη φίλη της. Και αν και αυτή είχε κεραυνοβοληθει από τον Αλεξανδρακη; Τι έφταιγε... Καμία φορα μιλάνε οι ορμόνες και μόνο. Νετες σκέτες. 

Η Αννα ένιωσε την ανάγκη να επαναστατήσει, ακόμα και για τη φίλη της. Σιγα τον Μαλακα, είπε μέσα της. Μήπως τελικά ο Γιώργος είχε δίκιο; Μήπως ο θανατερός γκομενος δεν ήταν παρά ένας βουκολος κόκορας που ήθελε απλώς να επιβεβαιώνεται με οποιαδήποτε κότα εμπαινε στο κοτέτσι; Της ήρθαν γελια με την παρομοίωση του Γιώργου.

Έλα στα συγκαλά σου, βρε, είπε στον εαυτό της. Μην δραματοποιείς  καταστασεις. Μην μεγεθύνεις ένα πηδηματάκι. 

Ξαφνικά άρχισε να γελάει ηχηρά καθώς μια τέτοια προσέγγιση ήταν εντελώς προσέγγιση τυπου Ζωής. Θα χε πλακα να είχαν αντιστραφεί τα πραγματα. Να ήταν για πρώτη φορα κυνική και προσγειωμένη η ιδια η Αννα και « χαζούλι» ερωτοχτυπημένο κοριτσακι η Ζωη...

Και τοτε στην τραπεζαρία μπήκε η Ζωη φορώντας μια κάτασπρη, κολλητή φόρμα apres ski, που της πήγαινε κολασμένα. Ήρθε φουριόζα προς το μέρος της Αννας και τη φίλησε στα πεταχτά. Το boucheron κάλυψε οποιαδήποτε άλλη μυρωδια στη μυτη της Αννας.

« Αετόπουλο, τι δεν απαντας; Είμαι γκομενος και μου κανεις νάζια; Ξέρεις πως σιχαινομαι να διαβαζω « διαβάστηκε» και να μην παίρνω απάντηση. Μεγάλη αγένεια, με ξέρεις πως τα παίρνω με τέτοια...»

« Και εγω τα παίρνω με αλλα, Ζωή»

« Οπα, τι εννοεις; Γιατί δεν έχω πιει ακόμα καφε και οι εγκεφαλικές μου έλικες είναι ακόμα μπουρδουκλωμένες.»

«Σε βρίσκω περίεργα μπουρδουκλωμενη, για πρώτη φορά» πέταξε η Αννα και η Ζωη την κοίταξε με ένα αμφίσημο βλέμμα.

Αλλά δεν θα προλάβαιναν να εξηγηθούν, τουλάχιστον προς το παρον, καθώς στη σάλα εμπαινε ο Αλεξανδράκης με ένα ανοιχτό γαλάζιο πουλοβερ που έκανε τα κορακισια χαρακτηριστικά του να φαντάζουν εξωπραγματικά. 

Η Ζωή σφύριξε σιγανά και συνωμοτικά: «Τι είναι τούτος, βρε» είπε με έκδηλο θαυμασμό. « Αχ, καημένο μου κοριτσακι...» συμπλήρωσε και έσφιξε στιγμιαία το χέρι της Αννας.

Η Αννα άνοιξε το στομα για να πει κάτι, αλλά δεν έβρισκε αυτο το κάτι που ήθελε να πει.