Μη φεύγεις, αγάπη μου...

Kεφάλαιο 23

H ξενάγηση τέλειωσε αφήνοντας την Άννα ξέπνοη από το δέος. Ένιωθε απίστευτα ασήμαντη μπροστά στο μεγαλείο της φύσης, μπροστά στο χέρι του Θεού που λάξευε υπομονετικά για 1,5 εκατομμύριο χρόνια το εσωτερικό του σπηλαίου, δημιουργώντας ένα χώρο που παλλόταν από δυνάμεις μυστηριακές. Βγήκε από το σπήλαιο εμπλουτισμένη, αλλαγμένη. Θυμήθηκε την τελευταία έντονη συζήτηση με τη Ζωή, την ημέρα που η συγκάτοικός της έβαλε τους λογαριασμούς κάτω από τη μύτη της Άννας, για να της αποδείξει τελικά πως η σχέση τους ήταν απλώς μία εμπορική συμφωνία, το βολικό μοίρασμα της κοινής στέγης, μια οικονομική συνδιαλλαγή.

Η Άννα τότε της είχε πει: " Αν μου ζητούσες συγγνώμη, αν έπεφτες στα πόδια μου και μου ζητούσες να σε συγχωρήσω, θα το έκανα, Ζωή. Κοιμήθηκες με τον Δημήτρη, ευτέλισες κάθε έννοια φιλίας, ποδοπάτησες την καρδιά μου, αλλά εγώ θα σε συγχωρούσα, γιατί πραγματικά σε αγαπάω και νομίζω πως η αγάπη είναι συγχώρεση"

Η Ζωή την κοίταξε με τρελαμένο ύφος: " Έχεις σαλτάρει; Τι λες;"

" Αναφέρω αυτά που έκανες απλώς"

" Είσαι τρελή κανονικά,ε;"

" Ο Δημήτρης μου είπε πως έχετε σχέση"

" Είπε ο μαλάκας τέτοιο πράγμα; Τότε είναι και αυτός τρελός για δέσιμο, οπότε είστε μια χαρά μαζί! Γεννημένοι ο ένας για τον άλλον!"

" Μην το αρνείσαι, Ζωή, με πληγώνει πιο πολύ που το αρνείσαι"

" Αααα, έχω να κάνω με παλαβή, εδώ. Να χωρίσουμε γρήγορα γρήγορα τα τσανάκια μας, αρχίζω να σε φοβάμαι... " είπε η Ζωή και την κοίταξε πραγματικά με φοβισμένο ύφος. Η Άννα θαύμασε την αυτοκυριαρχία της. Ήθελε να χυμήξει στη Ζωή, να της γρατζουνίσει το όμορφό της πρόσωπο και ταυτόχρονα να πέσει στην αγκαλιά της ζητώντας την να γυρίσουν πίσω, στην πριν από το συμβάν φάση, πριν όλα καταστραφούν.

" Επιμένεις να το αρνείσαι ενώ ο ίδιος ο Δημήτρης το παραδέχτηκε..." είπε θλιμένα η Άννα.

" ΔΕΝ εχω να απολογηθώ για τίποτα, δεν έχω κάνει τίποτα, δεν έχω ακουμπήσει τον ηλίθιο γκόμενό σου και, για να σου πω την αλήθεια, δεν θα τον ακουμπούσα ποτέ γιατί απλά με αηδιάζει!!! Αν σου είπε κάτι τέτοιο, είναι παρανοϊκός, είναι διαταραγμένος σοβαρά..."

" Τί σκέφτεσαι, κοριτσάκι, και σκοτείνιασες;" ρώτησε ο Γιώργος. Η Άννα αναστέναξε: " Θυμήθηκα κάτι δυσάρεστα γεγονότα, τα οποία, πλέον, μου φαίνονται πως αγγίζουν τη σφαίρα του φανταστικού, ενώ δεν έχουν περάσει παρά δέκα μέρες! Είναι απίστευτο..."