Η 'Αννα είναι μια 28χρονη νοσοκόμα που έχει μια καλά ρυθμισμένη ζωή. Λατρεύει το αγόρι της , λατρεύει τη δουλειά της, λατρεύει τη συγκάτοικό της. Απεχθάνεται όσο τίποτα τις αλλαγές. Όταν όμως η σχέση της με τον Δημήτρη διαλύεται με αναπάντεχο τρόπο...
Ο κόσμος στη ρεσεψιόν είχε ξαφνικά πυκνώσει καθώς νέοι επισκέπτες έκαναν τσεκ ιν, ενώ κάποιοι άλλοι έφευγαν. Η σάλα ήταν σπαρμένη με βαλίτσες. 'Ηταν μία από αυτές τις ευλογημένες μέρες που κάθε ξενοδόχος οραματίζεται όταν πρωτοανοίγει το ξενοδοχείο του. Και ο Γιάννης Αλεξανδράκης δεν ήταν η εξαίρεση. Την υποδέχτηκε λοιπόν χαμογελαστός και της είπε: " Έχουμε πληρότητα 100%!!!" Μετά της έκανε ένα νεύμα: " Δώσε μου μισό λεπτό" και έδωσε κάποιες οδηγίες στο νέο άντρα που εκτελούσε χρέη ρεσεψιονίστα. Η Γιώτα είχε εξαφανιστεί προς το εσωτερικό, κουνώντας με ταχυδακτυλουργική χάρη τον δίσκο της στο ένα χέρι.
Μην έχοντας τι να κάνει η Άννα χάζεψε το σχεδιάγραμμα του ξενοδοχείου που στεκόταν ποσταρισμένο δίπλα στην είσοδο. Το κτίριο στο οποίο βρισκόταν ήταν ένα από τα 6 συγκροτήματα κτιρίων, που το καθένα διέθετε από 4 δωμάτια. Έκανε τον πολλαπλασιασμό: 24 δωμάτια' πολύς κόσμος με άλλα λόγια. Όλα τα κτίρια κατέληγαν σε μία κεντρική εσωτερική αυλή, όπως έδειχνε το σχεδιάγραμμα.
" Γιατί κρατάς τσάντα; Μας φεύγεις;" άκουσε τη φωνή του πίσω της.
" Έχω μέσα την ποδιά μου και κάποια ιατρικά εργαλεία" είπε εκείνη με επίσημη φωνή. Ήταν αποφασισμένη να του δείξει πως είναι επαγγελματίας στη δουλειά της, πράγμα που μάλλον δεν είχε καταφέρει να το αποδείξει τις προηγούμενες ώρες. " Οργανώνετε και καγιάκ και ιππασία και όλα τα καλά, όπως είδα. Έχω μια φίλη, δηλαδή είχα μία φίλη, που ξετρελαινόταν με τα εξτρίμ σπορτς"
Αυτός γέλασε: " Ε, όχι, και εξτρίμ σπορ η ιππασία..."
" Για μένα είναι" είπε αυτή ντροπαλά. " Δεν το' χω με όλα αυτά. Το καγιάκ, ας πούμε, μου φαίνεται σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Μόνο το κολύμπι δεν με φοβίζει"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Στο μεταξύ είχαν βγει από το εσωτερικό έξω,στην κεντρική αυλή. Ένα παγωμένο αεράκι της σήκωσε τα μαλλιά, και τα αυτιά της γέμισαν με μουσική. Η μουσική του εσωτερικού έπαιζε σε ήπια ένταση και στο εξωτερικό! Κάτι σαν τζαζ, της ακουγόταν. Κάτι έξω από τις μουσικές της γνώσεις, που ωστόσο φαινόταν να ταιριάζει υπέροχα με τον αέρα, με το περιβάλλον, με τον ίδιο τον Αλεξανδράκη. Κρεμασμένες ονειροπαγίδες συνόδευαν το τραγούδι με τους δικούς τους μελωδικούς ήχους, έτσι καθώς ο αέρας περνούσε μέσα από τα κρυσταλλάκια.
" Ποιο τραγούδι είναι αυτό;" ρώτησε προσπαθώντας να τσιτώσει τα αυτιά της.
" Λέγεται Rio nights " είπε εκείνος. " Καμία σχέση με Ζαγαροχώρια και χειμώνα. Αλλα νομίζω πως ταιριάζει, ε;"
" Ταιριάζει θεϊκά" είπε αυτή με υπερβολικό ενθουσιασμό και μετά μαζεύτηκε. Διαρκώς ξεχνούσε την ιδιότητά της. Το αφεντικό της θα υπέθετε πως την ενδιέφερε περισσότερο το πώς θα διασκεδάσει παρά το πως θα δουλέψει. Καθάρισε το λαιμό της: " Οι επισκέπτες του ξενώνα σίγουρα θα απολαμβάνουν τη διαμονη εδώ" είπε, ώστε εκείνος να καταλάβει πως ήξερε τη θέση της, πως ήξερε πως ήταν απλή εργαζόμενη, "προσωπικό" όπως είχε φροντίσει να της επισημάνει ακόμα και η Γιώτα, η καμαριέρα.
" Και εσείς θα την απολαύσετε. Κάτω στο υπόγειο, υπάρχουν πολλές δυνατότητες για... εκτόνωση μετά τη δουλειά σας, ακόμα και πισίνα, αν σας αρέσει το κολύμπι. Φυσικά οι εξωτερικές δραστηριότητες ειναι πολύ πιο ενδιαφέρουσες όταν τις επιτρέπει ο καιρός"
" Δεν μιλήσαμε καθόλου για το ωράριό μου' είπε εκείνη προσεκτικά. "Φαντάζομαι πως θα είναι το ωράριο μιας αποκλειστικής, δηλαδή διαρκές και συνεχόμενο"
" Όχι, απαραίτητα, Η μητέρα μου ταξιδεύει συχνά. Και όπως θα καταλάβετε σύντομα είναι αδύνατον να προβλέψει κανείς πότε θα είναι άρρωστη και πότε δεν θα είναι"
" Εννοείτε πως είναι, πως να το πω, κατα φαντασίαν ασθενής;" Γύρισε και τον κοίταξε απολογητικά για τον όρο.
Εκείνος σήκωσε τους ώμους του, καθώς άνοιγε την πόρτα στο τελευταίο συγκρότημα. "Ειλικρινά, δεν ξέρω πως να το περιγράψω. Οι γιατροί έχουν μπερδευτεί με τα συμπτώματά της, και οι νοσοκόμες πριν από σας εκτελούσαν πιο πολύ καθήκοντα μαντεμουαζέλ ντε κομπανί.Αλλά ξέρετε πως είναι οι ηλικιωμένοι..." Της έδειξε ένα δωμάτιο στο τέλος του διαδρόμου και της είπε: " Το δωμάτιο χωρίς αριθμό είναι το δικό της. Πρέπει να φύγω αυτή ακριβώς τη στιγμή γιατί μία παρέα ζήτησε ένα πολύ ιδιαίτερο κρασί, πρέπει να το ψάξω στην κάβα. Θα τα καταφέρετε φαντάζομαι..."
Και με αυτά τα λόγια της γύρισε την πλάτη και έφυγε.
