Μη φεύγεις, αγάπη μου...

Κεφάλαιο 19

Η πόλη ήταν περιεργη. Ένα κράμα παλιού και νέου. Ένα κράμα  Ανατολής και Δύσης. Περιέργως, οι δρόμοι ήταν μποτιλιαρισμενοι και ο ταξιτζής παρέμεινε τσιτωμενος και αμίλητος σε όλη τη διαδρομή προς το ξενοδοχείο. 

« Πολλή κίνηση για μικρή πόλη...» σχολίασε η Αννα.

« Έχουν μονοδρομηθεί πολλοί δρόμοι γι αυτο...» είπε. « Και δεν λες και μικρή πόλη τα Ιωάννινα» συμπλήρωσε κάπως θιγμένος. 

Η Αννα σιώπησε μετά από αυτο. Ήταν συνηθισμένη στους ταξιτζήδες της Αθήνας, που ήταν συνήθως λαλίστατοι και που, μετά την επικαιρότητα της πολιτικής ζωής, κατέληγαν να της μιλάνε για τα παιδια τους, για τα οικονομικά τους προβλήματα και για τα προβλήματα υγειας που είχαν. Ειδικά όταν τους έλεγε πως ήταν νοσοκόμα. Διασχίσανε  βουβοί την πόλη. Ήταν πόλη άτσαλης ρημοτομιας, και οι γειτονιές της θύμιζαν γειτονιές της Αθήνας ( μπετόν, πολυκατοικίες, κακογουστιά) ενω ξαφνικά ανάμεσα τους ξεπρόβαλλαν γραφικά κτίσματα παλιότερων εποχών. 

" Εδώ είμαστε...» είπε βαρια ο ταξιτζής, και με γρήγορες κινήσεις, ξεφόρτωσε τη βαλίτσα της και της άνοιξε ιπποτικά την πόρτα. " Η διαδρομή σας είναι πληρωμένη» της είπε και πάτησε γκάζι παρατωντας την στην είσοδο ενός τεράστιου ξενοδοχείου. Απεξω το θεόρατο κτίσμα μιμειτο την παραδοσιακή αρχιτεκτονική, με ξύλινα μπαλκόνια, σκούρες ξύλινες λεπτομέρειες, και λαξευτα ανατολίτικα στοιχεία. Περπάτησε με τη βαλίτσα στο χέρι ανάμεσα στις θεόρατες  λευκες και τα πλατάνια για να φτάσει στην γυάλινη πόρτα που οδηγούσε στο λόμπι. Απεξω τεράστιοι αη βασιληδες από πεπιεσμένο χαρτόνι έστεκαν στη σειρά θυμιζοντας πως διένυαν την περίοδο  γιορτών. Καμάρες και αψίδες όριζαν τους εξωτερικούς χώρους. Κάθισε σε ένα παγκάκι και άναψε ένα τσιγάρο θέλοντας να γευτεί αργά όλες τις καινούργιες εικόνες. Η ατμόσφαιρα ήταν υγρή, βαρια, υπνωτιστικη. 

Οταν έδωσε τα στοιχεία της στην εξυπηρετική ρεσεψιονίστα η Αννα ένιωσε πως ήδη απείχε έτη φωτός από την Κατεχακη, από τον περιστερωνα, από τη Ζωη και το Δημητρη. Ήδη έπλεε σε άγνωστα, υπεροχα νερά.