Μη φεύγεις, αγάπη μου...

Κεφάλαιο 104

Η Άννα δεν κρατήθηκε. Άρχισε να διηγείται με το νι και με το σίγμα στη Ζωή όλη την μικρή ( και πικρή) ιστορία της με τον Αλεξανδράκη. Ακόμα και στα δικά της αυτιά αυτή η περιπέτεια φαινόταν συναρπαστική, διαφορετική, παράτολμη, έξω από τα περιορισμένα όρια ηθικής που διέθετε η Άννα ως άτομο.

Η Ζωή ρουφούσε τα λόγια της με αμείωτο ενδιαφέρον:

" Φςςςςςςςςςς...." είπε στο τέλος. " Θεέ μου, τι ριάλιτι... Και να τα ακούς και από πρώτο χέρι. Ουάου, λέμε. Νιώθω σχεδόν παρθένα αν συγκρίνω την ερωτική σου τόλμη με τη δική μου"

" Το θέμα είναι πως εγώ είμαι ερωτευμένη, Ζωή" είπε η Άννα σιγανά, σχεδόν απελπισμένα.

" Εντάξει, μία ψιλοκαψούρα είναι..." είπε η Ζωή, καταβάλλοντας προσπάθεια να ελαφρύνει κάπως το κλίμα.

" Όχι, είναι ο μεγάλος έρωτας. Αυτός που συμβαίνει μόνο μία φορά. Ο απόλυτος, ο μοναδικός. Και ότι ζήσω από δω και μπρος θα είναι λιγότερο, μικρότερο, μην πω ασήμαντο..."

" Αθώο μου περιστεράκι, ξέρεις πόσες φορές τα έχω σκεφτεί αυτά όταν ήμουν στην ηλικία σου; Νόμιζα πως αν χαθεί ο τάδε από τη ζωή μου, θα χαθεί κάθε χαρά για πάντα. Και όμως, ο έρωτας πάει μπροστά και επουλώνεται με τον επόμενο έρωτα. Είσαι τόσο νέα ακόμη... Συναισθηματικό πίκολο. Έχεις να φας ακόμα πολλές φόλες, έχεις να φιλήσεις και να πηδήξεις πολλούς βατράχους, πριν βρεις τον Πρίγκηπα. Και ο Πρίγκηπας δεν θα είναι όπως ονειρευόσουν. Θα είναι αυτός που η συγκυρία θα φέρει. Αν είμαστε εμείς σε ερωτικό mood, ερωτευόμαστε και τον 70χρονο γείτονα. Η διάθεση έχει σημασία. Η πρόθεση. Αν κλειστείς συναισθηματικά, θα μείνεις κολλημένη με τον μαλάκα τον Αλεξανδράκη. Αν τον αφήσεις πίσω σου και κλείσεις τις πόρτες στο μυαλό σου, θα προχωρήσεις. Θα ερωτευτείς και θα σε ερωτευτούν. Και εκεί θα νιώσεις την πραγματική ερωτική χαρά. Εκεί βρίσκεται η ευτυχία. Τι να το κάνω εγώ να καίγεσαι και να χτυπιέσαι με κάτι που δεν είναι αμφίδρομο; Αν δεν σε αγαπάει, πως μπορείς να τον αγαπάς; Η αγάπη είναι απλή: ένα και ένα κάνουν δύο. Οτιδήποτε γίνεται δύσκολο δεν είναι αγάπη, ούτε έρωτας. Είναι καψούρα, είναι λάθος πράγμα."

" Και τι θα κάνω;"

" Θα κόψεις τον δεσμό, μπαμ και κάτω"

" Ούτε μπορώ, ούτε θέλω..."

" Ε, κάτσε να κλαις για έναν τύπο που μπερδεύει την Βάνα με την Άννα"

Η Άννα σκυθρώπιασε. Αγκάλιασε τον Μάρτιν, έτριψε τα αυτιά του, έβαλε τη μύτη της στη μύτη του. Εκείνος γουργούρισε και εκείνη ένιωσε πως τουλάχιστον το ζωάκι την αγαπούσε.