Μη φεύγεις, αγάπη μου...

Κεφάλαιο 70

Αχ, δεν κυλούσαν οι άτιμες οι ώρες... Η Άννα βρισκόταν σε υπερδιέγερση. Ξάπλωσε για μεσημέρι χωρίς να φάει και μάλιστα έβαλε και μια μάσκα ομορφιάς, ευελπιστώντας να γίνει μία γυναίκα με αλαβάστρινο πρόσωπο. Για πρώτη φορά ήθελε να βάλει τα δυνατά της στην εμφάνισή της. Να γίνει όσο πιο όμορφη μπορούσε, όσο πιο καλοφτιαγμένη γινόταν... Ήθελε για πρώτη φορά να πετάξει τη συστολή της, να χρησιμοποιήσει γυναικεία όπλα και γυναικεία κόλπα! Ένιωθε πως η Λέλα την είχε μυήσει στη θηλυκότητα, κάτι που προσπαθούσε για χρόνια να κάνει η Ζωή, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία όμως.  Τώρα όμως είχε έναν αποδέκτη για την αλλαγή της, δύο μάτια που ήθελε οπωσδήποτε να γοητεύσει, έναν άντρα που ήθελε να σαγηνεύσει. Τον Αλεξανδράκη! 

Σηκώθηκε με την μάσκα ακόμα στο πρόσωπο και γέμισε την μπανιέρα με ζεστό νερό, ρίχνοντας μέσα όσα άλατα μπάνιου βρήκε. Βυθίστηκε απολαυστικά στο μοσχομύριστο νερό... Τι απόλαυση! Μια απόλαυση που ελάχιστες φορές είχε προσφέρει στον εαυτό της, λες και ήθελε να τον στερήσει από τις απλές χαρές της ζωής. Αλλά, πλέον, είχε ανοίξει μία ψυχική πόρτα μέσα της, μια πόρτα που οδηγούσε στην ανακάλυψη της απόλαυσης που έδιναν οι αισθήσεις. Τρίφτηκε δυνατά με ένα τρίχινο γάντι μέχρι που η επιδερμίδα της κοκκίνισε. Κόλπα της Ζωής: Δυνατή απολέπιση μέσα σε ζεστό νερό, μετά ξέπλυμα με χλιαρό νερό, μετά δέκα κιλά στρώμα ενυδατικής σώματος! Ναι, θα το έκανε και αυτή! Θα έκανε την επιδερμίδα της πιο απαλή από ποτέ. Λίγη ώρα αργότερα, πράγματι, το δέρμα της έλαμπε. Οι ώμοι της φαινόταν κάτασπροι και γυαλιστεροί, τα μπράτσα της αγαλματένια. Και η μάσκα προσώπου είχε κάνει τη δουλίτσα της, το πρόσωπό της φαινόταν εφηβικό. Φόρεσε με προσοχή το φόρεμα και κοιτάχτηκε στον καθρέπτη. Της ταίριαζε σχεδόν σαν να είχε ραφτεί για την ίδια. Ήταν λίγο πιο μακρύ από όσο θα έπρεπε και λίγο πιο χουχούλικο στο ντεκολτέ, αλλά εφάρμοζε τέλεια στους γλουτούς της. Η Άννα καμάρωσε τον εαυτό της. Δεν πίστευε ποτέ πως είχε τόσο ωραία οπίσθια! Χαχα, βέβαια, δεν είχε φορέσει και ποτέ ένα τέτοιο ρούχο. Το μεταξωτό ύφασμα έπεφτε απαλά, ακολουθώντας τις γραμμές του σώματος, αναδεικνύοντας καμπύλες που ούτε η ίδια η Άννα γνώριζε πως διέθετε. Θυμήθηκε τη Ζωή. Κάθε φορά που αγόραζε ένα καινούργιο ρούχο έλεγε: " Εμ, θέλει στολίδια η πουτανιά... Δες πως αλλάζω μόλις φοράω ένα αξιοπρεπές φόρεμα, τι να λέμε, θέλει ακριβά στολίδια η ομορφιά για να έρθει να δείξει...." Και μετά στροβιλιζόταν μπροστά στον καθρέπτη.

Για πρώτη φορά, η Άννα ένιωσε όμορφη. Έψαξε να βρει παπούτσια για να σετάρει το υπέροχο φόρεμα και βρήκε κάτι καστόρινες γόβες με λουρί που θύμιζαν παπούτσια μεσοπολέμου. Τα φορούσε χρόνια αυτά τα παπούτσια, αλλά μόνο σε επίσημες εξόδους. Και επειδή οι επίσημες έξοδοι ήταν σχεδόν μηδενικές είχαν διατηρηθεί σε καλή κατάσταση. Θα τα έτριβε και με μια πετσέτα, ή με λίγο ξίδι, για να φρεσκάρει το καστόρι. Το τακούνι της γόβας κάπως ισοφάρισε το μάκρος  του φορέματος και η Άννα ένιωσε χαζά ευτυχισμένη. Ήταν τέλειο! Φαινόταν τέλεια! Ένιωθε τέλεια!