Μη φεύγεις, αγάπη μου...

Κεφάλαιο 81

Η Άννα πήγε στη ρεσεψιόν. Ο Πέτρος  ήταν εκεί, ευγενικός αλλά άκεφος όπως πάντα.

" Καλημέρα, Πέτρο , δεν σε είδα χθες..."

" Γαστρεντερίτιδα και τα δύο παιδιά' δεν λέω τίποτα παραπάνω..."

" Περαστικά σας!"

" Ευχαριστώ" είπε εκείνος μάλλον ανυπόμονος να τελειώσει τη συζήτηση.

" Να σου πω, γιατί μάλλον εσένα πρέπει να ρωτήσω: Η πισίνα λειτουργεί;"

Εκείνος την κοίταξε με έκπληξη. " Λειτουργεί αλλά κανείς δεν τη χρησιμοποιεί. Απλώς αν κάποιος ή κάποια κλείσει ραντεβού για μασάζ και σπα, έρχεται μια κοπέλα από τα Γιάννενα και κάνει τη δουλειά. Τέτοια εποχή κανένας δεν ζητάει να βουτήξει. Από Άνοιξη και μετά...Θες στ' αλήθεια να κολυμπήσεις; Πήγαινε! Κανείς δεν μου ζήτησε κάτι τέτοιο σήμερα,τουλάχιστον προς το παρόν. Θα είσαι ολομόναχη. Κάτσε να σου δώσω τα κλειδιά, την έχουμε κλειδωμένη. Θα πας στο 3ο συγκρότημα, και θα πατήσεις υπόγειο στο ασανσέρ" Της έδωσε το κλειδί και μετά το δικό της "ευχαριστώ", της είπε ένα μισό "παρακαλώ" και έχωσε πάλι τη μύτη του πίσω από το γκισέ, σκοτισμένος.

Η Άννα σκέφτηκε τη Βάλια και αυτό που της είχε πει κάποτε. Πως τα παιδιά αλλάζουν δραματικά τη ζωή σου. "Η γέννηση του πρώτου παιδιού σηματοδοτεί το τέλος της ζωής όπως την ήξερες. Γίνεσαι σε δευτερόλεπτα ένας άλλος άνθρωπος, ένας άνθρωπος που έχει την ευθύνη ενός άλλου. Οπότε πλέον ορίζεσαι και καθορίζεσαι από τις ανάγκες του παιδιού, από την υγεία του παιδιού, από τη χαρά του παιδιού. Θέλεις να φας, αλλά, τσουπ, ξυπνάει το παιδί, και προέχει να φάει εκείνο. Θέλεις να κάνεις σεξ, αλλά, τσουπ, το παιδί έχει κολικό, οπότε η δική σου ανάγκη αναγκαστικά μπαίνει σε δεύτερη μοίρα. Οπότε παύεις να είσαι ανέμελη. Για πάντα. Γι' αυτό και σου λέω, φρόντισε να παντρευτείς έναν άνθρωπο που όχι μόνο θα τον αγαπάς και θα τον ποθείς αλλά θα τον έχεις αξιολογήσει και σωστά ως άτομο. Γιατί ακόμα και αν χωρίσετε, αυτός ο άνθρωπος θα είναι για πάντα ο πατέρας του παιδιού σου. Μαζί θα παίρνετε αποφάσεις, μαζί θα καθορίζετε το μέλλον του παιδιού σας. Οπότε ο άντρας αυτός πρέπει να είναι συνετός, πράγμα που δεν νομίζω πως είναι ο Δημητράκης σου"

Παλιά, όλα αυτά φαινόταν στην Άννα εξωπραγματικά, λες και δεν την αφορούσαν. Τώρα, έτσι όπως ήταν τσιμπημένη ( ή καλύτερα ξετρελαμένη) με τον Αλεξανδράκη, το μυαλό της έφτανε πολύ  μακριά. Σε γάμους, σε παιδιά, σε Κυριακάτικα ξυπνήματα στο διπλό κρεβάτι με ένα παιδί να στριμώχνεται ξεκαρδισμένο ανάμεσά τους. Έτσι είναι το ερωτευμένο μυαλό, ξέφρενο. Φτάνει στο μέλλον με διαστημική ταχύτητα, κάνει πλάνα και σχέδια παράλογα. Μέσα σε τρεις μέρες η Άννα είχε ήδη προλάβει να δεσμευτεί συναισθηματικά και, το πιο περίεργο, να επενδύσει πάνω στον Αλεξανδράκη ( που ήταν ένας ξένος επί της ουσίας) και διάφορα όνειρα και προσδοκίες. Αόριστες προσδοκίες για ένα κοινό μέλλον, οι οποίες καθώς η ώρα περνούσε γινόντουσαν όλο και πιο απτές, έπαιρναν σχήμα, φούσκωναν και μεγεθύνονταν. 'Ηταν δυνατόν να είναι τόσο επιπόλαιη ώστε να σκέφτεται το μέλλον με τον- μόλις τριών ημερών!- εραστή της;

Ευτυχώς που κανείς δεν μπορούσε να ακούσει τις εξωφρενικές σκέψεις της, ο οποίες όσο και αν σόκαραν το μυαλό της με την ανόητη μελλοντολογία τους, ήταν πολύ ευχάριστο ανάγνωσμα για την καρδιά της.

Έπεσε στα νερά της πισίνας που είχαν μία ευχάριστη για το σώμα της θερμοκρασία και άρχισε τις απλωτές πέρα δώθε. " Σε λίγο θα σκεφτείς και τι ταπετσαρία θα βάλεις στο δωμάτιο του μωρού" γέλασε με τον εαυτό της, ενώ κολυμπούσε δυνατά. Το περιβάλλον γύρω ήταν γαλήνιο. Μέσα από τα παράθυρα, που ήταν ψηλά- ψηλά, μια που η πισίνα ήταν στο υπόγειο, έμπαινε το φως διηθημένο από τους υδρατμούς που αιωρούνταν. Η Άννα ένιωσε πως μεταφέρθηκε σε άλλη διάσταση, σε έναν χώρο που επιτρέπονταν τα χαζά όνειρα και ακόμα πιο χαζές προσδοκίες, σε έναν χώρο παραμυθένιο, όπου όλα ήταν εφικτά και όπου μπορούσε να κάνει τα δύο αγαπημένα της πράγματα: να κολυμπάει και να ονειρεύεται. Επέτρεψε στον εαυτό της να αφεθεί στην ονειροπόληση. Ένα σπίτι, ο Γιάννης μέσα σε αυτό, εκείνη να μαγειρεύει στην κουζίνα, ανάλαφρα χρώματα στους τοίχους, διακόσμηση λιτή και ζεστή, και από το μέσα δωμάτιο η φωνή ενός μωρού, γουργουριστή και γελαστή, έτσι όπως είναι οι φωνές των ευτυχισμένων παιδιών.

Μέσα σε αυτή την ευτυχισμένη ονειροπόληση, άκουσε ξαφνικά στα αυτιά της τη φωνή της Ζωής, δυνατή, σαν να ακουγόταν με ντουντούκα: " Ποια όνειρα, βρε, αετόπουλο; Ποιο είναι το πλάνο σου; Ποιο είναι το σχέδιο σου; Ποιος είναι ο στόχος; Τι να τα κάνω εγώ τα όνειρά σου αν δεν εφάπτονται με την πραγματικότητα. Πως λέει η ταινία: Show me the money! Δείξε μου το αποτέλεσμα, Άννα. Real staff. Άσε τα όνειρα για τις ονειροπαρμένες, δεν μας παίρνει να κάνουμε όνειρα, δεν γεννηθήκαμε με μεταξωτά βρακιά, πρέπει να τρέξουμε μόνες να κατακτήσουμε το οτιδήποτε. Άσε τα όνειρα για όσες έχουν χρόνο. Εμείς δεν έχουμε. Οπότε πρέπει να έχουμε στόχους. Στόχους που θα οδηγήσουν σε μετρήσιμο αποτέλεσμα. Οπότε χρειαζόμαστε πλάνο, συγκεκριμένο πλάνο για συγκεκριμένο στόχο. Ξέρεις ποιος είναι ο δικός σου στόχος; Αν όχι, κάτσε και κλάψε. Γιατί αν δεν έχεις στόχο, τα όνειρα δεν θα βοηθήσουν. Ίσα - ίσα θα σε ρουφήξουν στην ψεύτικη χαρά τους, αποσπώντας σε από τη σκληρή δουλειά που απαιτεί ο πραγματικός στόχος"

Η Άννα σταμάτησε να κολυμπάει και αναρωτήθηκε: Ποιος ήταν ο δικός της στόχος; Ποιο ήταν το real staff; Όχι βέβαια ο Αλεξανδράκης... Ποιος ήταν ο προσωπικός της στόχος; Είχε για χρόνια κολλήσει στο παρελθόν, στη δυστυχία του παρελθόντος, στη Μέμα, σε όλα αυτά, και είχε αγνοήσει τα δύο πιο σημαντικά πράγματα της ζωής: το παρόν και το μέλλον. Δεν είχε ιδέα για το τι θα μπορούσε να κάνει για το παρόν και για το μέλλον της. Γιατί δεν είχε καθίσει ποτέ σοβαρά να μελετήσει τον εαυτό της...