Μη φεύγεις, αγάπη μου...

Κεφάλαιο 78

" Ειπ, εδώ είσαι;" άκουσε τη φωνή της Βάνας. Ξαφνικά, η Άννα έκανε έναν τρελό συλλογισμό. Ο Αλεξανδράκης θα σκεφτόταν μέσα του: Καλή η Άννα, καλή και η Βάνα! Πότε Άννα, πότε Βάνα, πότε Κούδας, πότε Βούδας... Χαμογέλασε ενώ το αίμα της έβραζε από τα νεύρα.

" Καλώς την" είπε εγκάρδια. " Μου φαίνεται πως μόνο εσύ επέζησες από το χθεσινό μεθύσι..."

" Και εσύ" είπε η Βάνα πρόσχαρα. " Μου φαίνεσαι πιο όμορφη από ποτέ, και, από ότι μπορώ να διακρίνω με το έμπειρο γυναικείο μάτι μου, δεν έχεις ίχνος μακιγιάζ. Μάλλον θα διασκέδασες πραγματικά χθες, έχεις μία λάμψη απίστευτη!"

Το κακό με τη Βάνα ήταν πως ήταν συμπαθητική. Πάντα με τον καλό λόγο, πάντα με το χαμόγελο. Διέθετε μία χαριτωμένη παιδική αφέλεια, που ήταν εντελώς αντίθετη με το απόλυτα γυναικείο της κορμί. Η Άννα δεν μπορούσε να της θυμώσει, δεν μπορούσε να τη βάλει απέναντι και να της φερθεί σκληρά όπως σε μία αντίζηλο. Ο αυθορμητισμός της ήταν ακαταμάχητος. Και πολύ σέξι, με έναν τρόπο. Θυμήθηκε πάλι τη Ζωή που της έλεγε για το πόσο αφελής το έπαιζε στους άντρες- " ενώ, με ξέρεις, Άννα, τι γατόνι είμαι αλλά τι να κάνω, με τη χαζομάρα και με τη χαρά φτιάχνονται, ενώ αν τους πουλήσεις πνεύμα, μαγκώνουν, νιώθουν τον ανταγωνισμό, τι μας το παίζει τώρα αυτή, τους πέφτει σαν μαραμένη μελιτζάνα. Αν όμως τους πουλήσεις νάζια και ασχετοσύνη, κορδώνονται και στο ηθικό αλλά και "εκεί κάτω", λες και τους έδωσες Viagra, ξέρω εγώ... Μόνο κάτι άντρακλες, που ξέρουν τί έχουν και στο μυαλό και στο παντελόνι τους, δεν απειλούνται από την ευφυία, αλλά που να τους βρεις, είναι και λίγοι, χάνονται στο πλήθος των υπολοίπων". Και μετά της είχε διηγηθεί ένα περιστατικό, με έναν χρηματιστή, που είχε "φτιαχτεί", επειδή τον είχε ρωτήσει τι είναι ψήφος εμπιστοσύνης. " Λες και από αυτόν περίμενα...χαχα, να μάθω. Αλλά να δεις πως έκανε... Αχ, χαζούλα, κάτσε να σου εξηγήσω και δώστου το κόρδωμά του έφτανε στον ουρανό. Με την ψήφο εμπιστοσύνης βγάλαμε όλη τη νύχτα, του είχε κάνει κλικ στο πέος η  τάχα άγνοιά μου. Το πρωί, του είπα χαζοχαρούμενα: " Σου δίνω την ψήφο εμπιστοσύνης μου! Δεν έχω γνωρίσει άλλον σαν εσένα!" και του τρίφτηκα σαν γάτα. Καμάρωνε όταν με άφησε, την αδαή, και την επόμενη μου έστειλε ένα Rolex, δώρο. Που να τον ρωτούσα και για τον Dow Jones"

Μπορεί έτσι να ένιωθε και ο Αλεξανδράκης για τη Βάνα. Επιπλέον η Βάνα ήταν εκ φύσεως αφελής και καλή, εκ φύσεως χαριτωμένα χαζούλα, και είναι γνωστό πως τίποτα δεν συγκρίνεται με το "αυθεντικό".

" Εγώ δεν θα σου πω πως είσαι κούκλα, ακόμα και σήμερα, μετά από τόσο ξενύχτι, φαντάζομαι έχεις βαρεθεί να το ακούς" ανταπέδωσε η Άννα τα κοπλιμέντα. Η Βάνα, είναι αλήθεια, έσκαγε από υγεία, ευεξία, ευμορφία. Είχε "ευ" μπροστά από όλα τα επίθετα. Ευχάριστη, ευπαρουσίαστη, ευγενική. Πανάθεμά την! Δεν μπορούσε να της θυμώσει! Δεν μπορούσε να εκτονώσει με θυμό τη ζήλια της, η Άννα, και αποφάσισε να μην το προσπαθήσει. Ποιος μπορούσε να αντισταθεί σε αυτό το φουσκωτό της στοματάκι, σε αυτά τα αθώα, μεγάλα μάτια, στα ευρέα ζυγωματικά που ήταν ηλιοκαμένα, δίνοντας ένα φυσικό χρώμα στο πρόσωπό της. Αχ, δεν τον κάκιζε τον Αλεξανδράκη. Ούτε τον Γιώργο... Ούτε τον Ντίνο. Εδώ η ίδια και γλάρωνε, χαιρόταν να τη βλέπει! Μεγάλο προσόν η ομορφιά, σκέφτηκε.

Και μετά, να σου, πάλι τα λόγια της Ζωής που της έλεγε: " Ποια ομορφιά, βρε, πουτανιά θέλουν, ποια ομορφιά... Τι να την κάνω εγώ την ομορφιά αν δεν ξέρω να την χρησιμοποιήσω; Δεν έχεις δει κάτι λεβένταρους να τους σέρνουν από τη μύτη κάτι δεύτερες, κάτι ασήμαντες εμφανισιακά. Πουτανιά έχουν αυτές, όχι ομορφιά. Και οι άντρες δεν μπορούν να αντισταθούν στην πουτανιά, είναι ρυθμισμένοι από τον Θεό και από τον Διάβολο, να την προσκυνούν και να την πληρώνουν! Και κάτι κουκλάκια, είναι στην απέξω. Μόνες και μαραζωμένες, ενώ είναι σαν χαρά Θεού. Βολεύονται στην ομορφιά, ξεχνάνε τα άλλα όπλα. Και στο τέλος κανείς δεν μπορεί στα αλήθεια να "δει" την ομορφιά τους..."