Μη φεύγεις, αγάπη μου...

Κεφαλαιο 102

Χρόνια ήταν κουρασμένη. Αλλά τώρα επιτέλους ένιωθε ξεκούραστη. Ξεκούραστη όπως ο οδοιπόρος που φτάνει στο τέλος μιας διαδρομής. Ξεκούραστη  όπως ο αθλητής που βάζει καλάθι μετά από εκατοντάδες αποτυχημένες προσπάθειες. Μπαϊλντισμένη μέχρι πριν  λίγο, αλλά τόσο ξεκούραστη πια. Λες και είχε αφήσει στους ωμους του το μυστικό που τόσα χρόνια κουβαλούσε στους δικούς της. Γιατί αυτο είναι ξεκούραση: να δείχνεις στον αλλον ο, τι πιο άθλιο κουβαλάς μέσα σου και αυτός να το παίρνει πάνω του, να το χαϊδεύει και να το αποδέχεται. Μόνο αυτός μπορούσε να την καταλάβει. Όχι μόνο γιατί είχε περασει κάτι ανάλογο. Όχι μόνο για αυτο. Αλλά γιατί διέθετε εκείνους ακριβως τους υποδοχείς ευαισθησίας που αποκτάει με τα χρόνια  κάθε έξυπνος ανθρωπος. Ο έξυπνος ανθρωπος δεν μπορεί παρά να είναι και καλος. Αργά ή γρήγορα θα γίνει καλος, γιατί η καλοσυνη είναι ο μονος δρόμος που αξιζει να περπατηθεί, η μονη διαδρομή που δεν θα σε διαψεύσει.

Ναι, ήταν καλος. Κάτω από το άγριο παρουσιαστικό του, πέρα από την άκρατη σεξουαλικοτητά του ήταν καλος. Η Αννα ένιωθε την καλοσυνη του στο αγγιγμά του. Και όταν φτάσανε πια εξω από το ξενοδοχείο, μέσα στο μισοσκόταδο, είδε τα μάτια του να την κοιτάζουν με αγάπη και αποδοχή. Μείνανε λίγα λεπτά αγκαλιασμένοι, όπως δυο εξωγήινοι που βρέθηκαν τυχαια σε μια ξενη γη. Τον έσφιξε και εκείνη στην αγκαλιά της για να του πάρει και τον δικό του πόνο. Ποσο ελαφρύς γίνεται ο πονος όταν τον μοιράζεσαι...

Έβαλε το κεφάλι του στη γουβα  του λαιμού της. 

- Αν τα πραγματα ήταν αλλιως ποιος ξέρει που θα φτάναμε οι δυο μας... είπε εκείνος σιγανά.

Ένα κρυο χέρι έσφιξε την καρδιά της.

- Τι εννοεις; ψελισσε εκείνη.

Αποκολλήθηκε από την αγκαλιά της και άνοιξε την πόρτα του, λέγοντας:

- Όσο και αν τα κορμιά μας και οι καρδιές μας συντονίζονται, πως μπορεί αυτο να εκτυπωθεί στην πραγματική ζωή; Είμαι εκατό χρόνια μεγαλύτερος σου, έχω χίλιες δεσμεύσεις, έχω ένα παιδι που περιμένει να γίνω πατέρας του. Έχω καθηκον να φροντίσω την Ελισσαβετ, να είμαι ο προστάτης της. Εγω φταιω που καταστράφηκε η ζωή της. Εσυ ειδικά, εσυ μπορείς περισσότερο από οποιονδήποτε να με καταλαβεις...

Όχι! Δεν καταλάβαινε. Δεν καταλάβαινε τιποτα πια. Μυριάδες μέλισσες άρχισαν να βουίζουν στο κεφάλι της, σκέψεις τρελές, σκέψεις αυτοαπαξίωσης, σκέψεις θυμωμένες. Πριν λίγο είχε αγγίξει τη  ευτυχία. Και τώρα εκεινος την απέρριπτε. Απέκλειε κάθε μελλον μεταξύ τους, κάθε προοπτική.