Μη φεύγεις, αγάπη μου...

Κεφάλαιο 58

Είχαν ήδη περάσει τρεις ώρες στο νοσοκομείο, με τον μικρό Αλέξανδρο να εξετάζεται διεξοδικά από τους γιατρούς, και την Ελισσάβετ να τον συνοδεύει στο τμήμα Υπερήχων, στον Αξονικό Τομογράφο, στο Νευρολογικό και Χειρουργικό τμήμα, τρέχοντας δίπλα στο φορείο, σκυμμένη πάνω από το παιδί της, με το πρόσωπό της να φαίνεται και εκείνο τρομερά παιδικό, λες και ο φόβος της να είχε ζωγραφίσει αθωότητα στα χαρακτηριστικά της. Ο ρόλος της Άννας είχε τελειώσει, αμέσως μετά από την περιγραφή των όσων είχε διαπιστώσει κατά την πρώτη της εξέταση. Ένας από τους γιατρούς τής πέταξε ένα βιαστικό " Μπράβο" καθώς εκείνη περιέγραφε αναλυτικά τα σημεία και τα συμπτώματα του παιδιού, και είδε τον Αλεξανδράκη να την κοιτάζει κάπως τρυφερά, κάπως συγχωρητικά. Έμεινε μόνη, ενώ εκείνος έτρεξε για τα χαρτιά της Εισαγωγής, μαζεμένη πάνω σε μία πλαστική πορτοκαλί καρέκλα στο διάδρομο του νοσοκομείου, δίπλα σε ένα παράθυρο που "έβλεπε" σε μία νύχτα σκοτεινή και υγρή, και προσπάθησε να αποσυμπιεστεί, αδειάζοντας το μυαλό της, αδειάζοντας την ψυχή της, χαλαρώνοντας το κορμί της. Η ζωή της έτρεχε πιο γρήγορα από τη σκέψη της, πιο μπροστά από τη σκέψη της, τις τελευταίες μέρες. Ζούσε συμπυκνωμένα γεγονότα, ζούσε γρήγορα για πρώτη φορά, τόσο γρήγορα που δεν προλάβαινε να επεξεργαστεί τα όσα συνέβαιναν, λες και περίμενε 28 χρόνια, ήσυχα και βαρετά, αυτό τον ανεμοστρόβιλο γεγονότων και συναισθημάτων, λες και στο παρελθόν έκανε οικονομία σε σκέψεις και πράξεις, ακριβώς για να χυθεί με όλο της το είναι σε αυτό τον καταρράκτη αισθήσεων, ενεργειών, ανατροπών.

Ένα πλαστικό ποτήρι μπήκε κάτω από τη μύτη της και τον άκουσε να της λέει: 

" Σκέφτηκα πως θα ήθελες έναν καφέ"

Ήθελε έναν καφέ πιο πολύ από οτιδήποτε εκείνη τη στιγμή. Ήθελε να της προσφέρει εκείνος έναν καφέ, ναι, αυτό ήθελε και αυτό γινόταν. Του χαμογέλασε αλλά με κατεβασμένο το κεφάλι της: " Ναι, ευχαριστώ"

Ήταν οι δυο τους σε μία ζώνη ουδέτερη, σε έναν χρόνο ουδέτερο, όπου όλα όσα είχαν συμβεί μεταξύ τους φαίνονταν πια μακρινά, σχεδόν σαν να μην είχαν συμβεί. Μπορούσαν να είναι σύμμαχοι εδώ, μπροστά στις πόρτες των γιατρών, ενώ περιμένανε τα νέα του παιδιού. Η έντασή της υποχώρησε. Εκείνος φαινόταν επίσης απαλλαγμένος από το θυμό του, το όποιο πάθος του είχε σβήσει. Η Άννα ένιωσε σχεδόν νοσταλγία για εκείνο το πάθος, το  άγρια εκφρασμένο που είχε δώσει τη θέση του σε αυτή την άτονη φιλική συζήτηση. Οι γιατροί βγήκαν, εκείνος ανασηκώθηκε απότομα, ο καφές του έπεσε πάνω του και η 'Αννα συνειδητοποίησε πως πρώτη φορά τον έβλεπε αμήχανο και φοβισμένο. 

" Μια μικρή διάσειση, τίποτα άλλο" είπε ο επικεφαλής γιατρός και ο Αλεξανδράκης άφησε να του βγει με έναν βρυχηθμό ανακούφισης όλο του το στρες.

" Θα τον κρατήσουμε για δύο 24ωρα, αλλά δεν κινδυνεύει" συμπλήρωσε ο γιατρός.

" Ναι, ναι, ναι..." είπε ο Αλεξανδράκης μαλακά. " 'Ο,τι πείτε"

Βρήκανε την Ελισσάβετ αναβαπτισμένη, χαρούμενη σχεδόν. " Μια χαρά είναι! Για παρακολούθηση θα μείνουμε" είπε στον Γιάννη και ρίχτηκε στην αγκαλιά του. " Μόνο που θα χάσει το πάρτι, που το περίμενε πως και πως"

" Θα κάνουμε και άλλο πάρτι, βρε, χαζούλα" της είπε εκείνος και φίλησε την κορυφή του κεφαλιού της.

Αχ, πόσο ζήλευε η Άννα την οικειότητά τους, πως ήθελε και εκείνη να γίνει ο δέκτης μιας τέτοιας τρυφεράδας...

Αλλά αμέσως μόλις βγήκανε από το νοσοκομείο και μπήκανε στο τζιπ, για να πάρουν το δρόμο της επιστροφής, ο Αλεξανδράκης έκλεισε ερμητικά, κουμπώθηκε θαρρείς, έγινε άκαμπτος ακόμα και στις κινήσεις του και δεν της είπε ούτε λέξη. Και όμως, εκείνη ένιωθε ευτυχισμένη, εκεί δίπλα του, καθώς το αυτοκίνητο έσκιζε την νύχτα, μία νύχτα παγωμένη αλλά καθαρή, που τους κατάπινε στοργικά. Κάθισε και εκείνη αμίλητη απολαμβάνοντας κάθε στιγμή, ακούγοντας την ανάσα του, κοιτώντας τα χέρια του καθώς εκείνος οδηγούσε. Όλα της φαίνονταν πολύτιμα, όλα της φαίνονταν αξιομνημόνευτα. Και τότε κατάλαβε πως μάλλον έτσι είναι ο έρωτας' να σου φαίνονται φαντασμαγορικά κάποια πράγματα ασήμαντα...