Μη φεύγεις, αγάπη μου...

Κεφάλαιο 64

Και τότε κάποιος χτύπησε την πόρτα και, πριν καν η Λέλα απαντήσει εισέβαλε, στο διαμέρισμα. Το πρόβλημα της Άννας, ο ίδιος ο Αλεξανδράκης δηλαδή, ήταν μπροστά της, με σάρκα και οστά. Φορούσε ένα δερμάτινο πανωφόρι με εσωτερική γούνα και έδειχνε σαν να είχε περπατήσει στο χιόνι για ώρα. Τα μαλλιά του ήταν υγρά, οι μπότες του βρεγμένες. Μισόκλεισε τα μάτια με ενδιαφέρον όταν είδε την Άννα:

" Μπα, μπα, το πρωινό πουλί αρπάζει το σκουλήκι..." είπε με επίπεδη φωνή. Οι προθέσεις του ήταν ανεξιχνίαστες. Την κορόιδευε; Την επαινούσε; Η Άννα ένιωσε το σώμα της να τεντώνεται από την ένταση.

" Εγώ είμαι το ...σκουλήκι; Χα,χα, χα!" ρώτησε κεφάτα και ειρωνικά η Λέλα.

" Μαμά, καλημέρα!" είπε εκείνος. " Δεν θα τολμούσα ποτέ να σε αποκαλέσω σκουλήκι..."

"...γιατί τότε θα ήσασταν ο σκουληκογιός" πετάχτηκε η Άννα αυθόρμητα και η Λέλα γέλασε τραγανά.

" Καλέ, η θεραπεύτρια μου έχει πλάκα" φώναξε ενθουσιασμένη και χτύπησε τις παλάμες της. " Στην αρχή νόμιζα πως είναι ...βλίτο,  αλλά διαπιστώνω πως ξεδιπλώνει διάφορα ταλέντα. Πχ είναι ετοιμόλογη, χαχα!"

" Δεν ήθελα να προσβάλλω κανέναν" είπε η Άννα. " Ένα λογοπαίγνιο πήγα να κάνω"

Ο Αλεξανδράκης τη χτύπησε φιλικά στον ώμο: " Ηρεμήστε, Άννα, κανείς δεν παρεξηγήθηκε" είπε. Ωστόσο, το πρόσωπό του είχε σκοτεινιάσει. Αναμφίβολα δεν του άρεσαν οι μπηχτές. Μάζεψε το χέρι του και το πέρασε μέσα από τα μαλλιά του: " Ήρθα για να αποφασίσουμε αν θα κάνουμε τη καθιερωμένη γιορτή σήμερα, μαμά. Δεδομένου πως το παιδί είναι στο νοσοκομείο και η Ελισάβετ που, πάντα είναι η ψυχή του πάρτι,  πρέπει να παραμείνει δίπλα του. Ήθελα τη γνώμη σου"

Της Άννας της ήρθε να ξεσπάσει σε γέλια. Θυμήθηκε τη Ζωή που χαρακτήριζε "μαμάκια" οποιονδήποτε άντρα ζητούσε τη γνώμη της μητέρας  του. Είχε ενδιαφέρον αυτή η πλευρά του Αλεξανδράκη. Όταν μάλιστα η Λέλα έδειχνε πως συχνά δεν είχε αίσθηση των καταστάσεων και της πραγματικότητας. Αν και σήμερα, η ηλικιωμένη φαινόταν να τα έχει τετρακόσια. Τι τετρακόσια; Πεντακόσια, εξακόσια...χίλια και βάλε!

Η Λέλα χτύπησε με επισημότητα το χέρι στο ξύλο του κρεβατιού της: " Φυσικά και θα γίνει το πάρτι. Επιχείριση έχουμε, δεν είμαστε παιδικός σταθμός. Οι πελάτες περιμένουν το πάρτι, οπότε θα τους δώσεις πάρτι. Και, πρώτα ο Θεός, την Πρωτοχρονιά, που θα έχει συνέλθει και το παιδί, θα φροντίσουμε να κάνουμε ένα ακόμα μεγαλύτερο πάρτι, για να χαρεί και αυτό!

Και ο Αλεξανδράκης αλλά και η Άννα έχασαν τα λόγια τους μπροστά στην κρυστάλλινη διαύγεια της Λέλας. Τίποτα δεν πρόδιδε πως ο εγκέφαλος της έδειχνε να μπερδεύεται τις προηγούμενες μέρες. Φαινόταν απολύτως οργανωμένη, οι σκέψεις της είχαν ειρμό, ο λόγος της ήταν ξεκάθαρος. " Ίσως να δούλεψε το nootrop" σκέφτηκε η Άννα, " αλλά τόσο σύντομα;" Ξανακοίταξε τη Λέλα, όπως ένας επιστήμονας που παρατηρεί ένα πειραματόζωο που δείχνει να ανακάμπτει ταχύτατα από κάτι σοβαρό, χωρίς όμως να μπορεί να εξηγήσει την αιτία της θεαματικής ανάρρωσής του.

" Μαμά, θα σου δώσω ένα φιλάκι" είπε ο Αλεξανδράκης και ανασήκωσε τη μητέρα του παιχνιδιάρικα. Τη φίλησε όντως στο μάγουλο και η Λέλα ανέκραξε: " Άσε τις βλακείες, παιδάκι μου, θα σπάσω κανέναν γοφό, χρονιάρες μέρες..." . Το πρόσωπό της όμως πρόδιδε βαθιά ευχαρίστηση.

" Ας γυρίσω λοιπόν πίσω στη δουλειά" είπε ο γιος της κάπως επίσημα.

" Πάρε και την Άννα, να φάτε πρωινό, πριν ξεκινήσεις" πρότεινε η Λέλα.

" Μα έχω δουλειά..." πετάχτηκε η Άννα, ενώ ένιωθε το αίμα της να μαζεύεται όλο στο πρόσωπό της.

" Την έκανες τη δουλειά σου" την έκοψε η Λέλα. " Πήρα τα φάρμακά μου, πήρες την πίεσή μου, τώρα θέλω να μείνω μόνη για να κάνω τα γυναικεία μου: θέλω να είμαι όμορφη το βράδυ. Αν διψάς τόσο για δουλειά, έλα αργότερα, με γεμάτο στομάχι. Τώρα αδειάστε μου τη γωνιά" χαχάνισε. " Ξέρετε πόσο σκληρή δουλειά απαιτείται για να κάνω το πρόσωπό μου λαμπερό;;;;"΄Τους έσπρωξε προς την πόρτα. Η Άννα κατάλαβε στα ξαφνικά πόσο αξιαγάπητη μπορούσε να γίνει η...στριφνή Λέλα.

Την χαιρέτησαν σε ευχάριστο κλίμα. Βγήκαν στο προαύλιο περπατώντας δίπλα δίπλα.

" Δεν ξέρω τι της έριξες στο νερό, αλλά λειτουργεί!" είπε ο Αλεξανδράκης. " Και όπως έλεγε ο Τσώρτσιλ, οτιδήποτε λειτουργεί μια χαρά, δεν το πολυψάχνουμε. Ούτε το αλλάζουμε! Συνέχισε να κάνεις τα μαγικά σου, Άννα"

Η Άννα ένιωσε τη ραχοκοκαλιά της τρεμουλιάζει από ένα ρίγος ικανοποίησης. Τόσο καλά λόγια μαζεμένα...Από μάνα και γιο! Α, σίγουρα, ήταν Χριστούγεννα... Γινόταν και θαύματα, λόγω της ημέρας.

" Να σε κεράσω πρωινό στο καλύτερο εστιατόριο της περιοχής;" ρώτησε χαρωπά εκείνος.

" Αν είναι να απομακρυνθούμε, καλύτερα ας φάμε στην τραπεζαρία" είπε και εκείνη σε παιγνιώδη τόνο.

" Τι τυχεροί που είμαστε! Η τραπεζαρία μας είναι το καλύτερο εστιατόριο της περιοχής! Και μαθαίνω πως έχει και καταπληκτικό ιδιοκτήτη"

Τα κέφια του ήταν απίστευτα. Από που εκπορεύονταν όμως; Ένιωθε και αυτός την ίδια ζεστασιά, τον ίδιο ενθουσιασμό που ένιωθε τώρα η Άννα, καθώς περπατούσε πλάι του, νιώθοντας πως βρίσκονται σε εκεχειρία, σε μία ...συμμαχία, ξαφνικά; Ή απλώς είχε περάσει μια τρελή βραδιά σεξ με τη Βάνα;

Μην το ψάχνεις, είπε στον εαυτό της. Απόλαυσέ το απλώς. Αφού, ό,τι λειτουργεί καλά, δεν το πολυψάχνουμε....