Μη φεύγεις, αγάπη μου...

Κεφάλαιο 71

Αν είχαν παραγγείλει τη βραδιά δεν θα μπορούσαν να την κάνουν πιο όμορφη. Όλο το σκηνικό - και το φυσικό, αλλά και αυτό που είχε γίνει από ανθρώπινα χέρια- άγγιζε τη μαγεία. Η Άννα περπάτησε στην εσωτερική αυλή με κατεύθυνση το διαμέρισμα της Λέλας, νιώθοντας πως ο Θεός την αποζημίωνε αναδρομικά για όλα. Νιφάδες στροβιλίζονταν αέρινα, φαναράκια με κεριά άφηναν ένα γλυκό φως, χαλαρωτική μουσική ακουγόταν από τα μεγάφωνα, και μυρωδιές από την κουζίνα είχαν διασπαρεί στον χειμωνιάτικο αέρα δίνοντας μία σπιτική ζεστασιά στην κρύα νύχτα. Διασταυρώθηκε με κάποιον από τους θαμώνες του ξενοδοχείου και στα λίγα δευτερόλεπτα που κράτησε η οπτική τους επαφή, καθώς προσπερνούσαν ο ένας τον άλλον, η Άννα είδε στο βλέμμα του έναν ανυπόκριτο θαυμασμό. Αμέσως μετά, εκείνος της σφύριξε με τον χαρακτηριστικό ήχο, που χρησιμοποιούν οι άντρες όταν φλερτάρουν και η Άννα κατέβασε ντροπαλά το κεφάλι.  Πω πω, αυτό ένιωθε η Ζωή κάθε φορά που τη φλέρταραν; Επιβεβαίωση, χαρά, ντροπή, καμάρι και ταυτόχρονα μία διάθεση να την καταπιεί η γη; Τύλιξε τα χέρια της γύρω από τους ώμους της, δεν είχε βρει κατάλληλο πανωφόρι, δεν είχε καν ένα σάλι να το ρίξει γύρω από το λαιμό της αλλά δεν την ένοιαζε. Αρκούσε το φόρεμα για να λάμψει, κι ας πάθαινε αύριο πνευμονία...

" Θεέ μου, εσύ είσαι;" είπε με έκπληξη η Λέλα, όταν άνοιξε την πόρτα. " Βρε, συ, εσύ είσαι καλλονή και δεν το πήραμε χαμπάρι..." Ήταν πανέμορφη η Λέλα, σκέφτηκε  και η Άννα. Το βελούδινο φόρεμα έπεφτε αυτοκρατορικά γύρω της, τα μαλλιά της ήταν μαζεμένα και ένα μικρό καπελάκι με βέλο ήταν στερεωμένο στην κορυφή. " Πάμε, πάμε, δεν θέλω να χάσω στιγμή από τη φιέστα" είπε η Αλεξανδράκη και μετά έριξε μία γούνινη ετόλ στους ώμους της.

" Ραούλ!" φώναξε και ο σκύλος εμφανίστηκε λαχανιασμένος από την έξαψη. Η Λέλα είχε περάσει ένα παπιγιόν στο λαιμό του σκύλου και η Άννα έβαλε τα γέλια. " Τι γελάς; Σημασία στη λεπτομέρεια, χαχα. Δεν μου λες, έτσι ξερή είσαι; Χωρίς ένα ζιζελάκι, ένα πανωφόρι..."

" Δεν βρήκα τίποτα αντάξιο αυτού του φορέματος..." είπε η Άννα. " Αποφάσισα να μην καλύψω με τίποτα αυτό το ζωντανό έργο τέχνης" γέλασε. " Σας ευχαριστώ ξανά, πάρα πολύ... που μου το εμπιστευτήκατε...!"

Η Λέλα ξερόβηξε άβολα και μετά έκανε μία αόριστη κίνηση: " Σιγά το πράγμα βρε, πουλάκι μου...Άιντε, πάμε..." Κίνησαν για το λόμπι. "Τα μαλλιά σου έτσι φτιαγμένα, είναι καταπληκτικά! Ασε το μακιγιάζ... Νομίζω πως οι γιοι μου θα σε ερωτευτούν" είπε η Λέλα, τυλίγοντας τη γούνα της στο λαιμό της. " Αχ, κρύο κάνει, εδώ που τα λέμε... Αλλά είναι υπέροχη η βραδιά. Νιώθω σαν να βγαίνω στα αλήθεια, κάπου. Σαν να πηγαίνω σε δεξίωση, σε ένα πραγματικό πάρτι, σαν να περιμένω και εγώ κάτι να συμβεί" Σταμάτησε απότομα και κοίταξε την Άννα: " Ξέρεις τι κατάλαβα το απόγευμα;  Πως μου λείπει μία κόρη. Καλοί οι λεβέντες μου, αλλά ο Θεός θα έπρεπε να μου έχει χαρίσει και μία κόρη. Και νομίζω πως στέλνοντας εσένα, προσπαθεί να διορθώσει το λάθος του"