Μη φεύγεις, αγάπη μου...

Κεφάλαιο 66

Η Άννα προσπάθησε να ευπρεπιστεί όσο μπορούσε, τουλάχιστον να ευπρεπίσει την εξωτερική της εμφάνιση, μέσα στο μισοσκόταδο της ιματιοθήκης, ενώ αυτός - πολύ σοφά- είχε ήδη φύγει, χωρίς να τη χαιρετήσει, βιαστικός, γιατί οποιαδήποτε καμαριέρα θα μπορούσε να εισβάλλει πιάνοντας τους στα πράσα. Η Άννα χαμογέλασε ασυναίσθητα. Ήταν και ο Αλεξανδράκης τυπικό αρσενικό, ένας άντρας που συνέδεε την ηδονή με την αίσθηση κινδύνου. Η Άννα είχε διαβάσει ένα άρθρο για το πως η τεστοστερόνη πυροδοτείται, με έναν πολύπλοκο μηχανισμό, από την αδρεναλίνη. Ήταν λες και η σύγχρονη ζωή είχε στερήσει από τους άντρες εκείνη την αρχέγονη αναμέτρηση με τον κίνδυνο, που ήταν γραμμένη στο γενετικό στους υλικό από την εποχή των σπηλαίων. Οι άντρες θέλουν να νιώθουν κυνηγοί, έγραφε το άρθρο, αλλά πλέον αυτή η ανάγκη τους δεν μπορεί να εκφραστεί ούτε πρακτικά ( αφού οι περισσότεροι ήταν πια χωμένοι σε ένα γραφείο, πίσω από έναν υπολογιστή) αλλά ούτε συναισθηματικά- αφού οι σύγχρονες γυναίκες είχαν πάψει πια να προβάλλουν την αδυναμία τους και, αντίθετα, επιδείκνυαν με κάθε τρόπο τη δύναμή τους. Έτσι, οι άντρες πλέον έψαχναν συγκινήσεις, που παρέπεμπαν σε παλιότερες, αρχέγονες, πετώντας με αλεξίπτωτα πλαγιάς,  κάνοντας σκοποβολή ( έστω στο ελεγχόμενο περιβάλλον ενός σκοπευτηρίου) ή διάφορα άλλα εξτρίμ σπορ, αναζητώντας την απαραίτητη γι' αυτούς αίσθηση κινδύνου. Και παρόλο που το άρθρο διακρινόταν για τις υπεραπλουστεύσεις του, η Άννα διέκρινε- τώρα, περισσότερο αλλά κάθε άλλη στιγμή-  πως ο συντάκτης του είχε δίκιο.  Και φυσικά, καθώς έβγαινε προσεκτικά από την ιματιοθήκη, κοιτώντας ένοχα, δεξιά και αριστερά, το μυαλό της πήγε πάλι στη Ζωή. Απαράβατος όρος της Ζωής στο ερωτικό παιχνίδι ήταν πως εκείνη δεν έκανε ποτέ την πρώτη κίνηση. Άφηνε τα αρσενικά να την κάνουν, παρόλο που η ίδια η Ζωή είχε προαποφασίσει ποιο ήταν το αντικείμενο του πόθου. " Ποτέ δεν ξεχνούν πως τους την έπεσες, και μετά συμπεριφέρονται σαν γκόμενες που κάνουν σκέρτσα, παραπέμποντάς σε διαρκώς στην πρώτη στιγμή της γνωριμίας, λες και δεν συγχωρούν, ούτε στον εαυτό τους αλλά ούτε σε σένα, το ότι δεν έκαναν οι ίδιοι το πρώτο βήμα. Είναι σαν να τους ευνουχίζεις, πριν καν τους γνωρίσεις..."

Η Άννα περπάτησε στους διαδρόμους, νιώθοντας πεφωτισμένη, σαν να είχε πιάσει το νόημα των σχέσεων των δύο φύλων, σαν να ήταν πια έμπειρη όπως η πρώην φίλη της. Το κινητό της χτύπησε και η Άννα απάντησε με μία φωνή υπερβολικά θηλυκή και υπερβολικά βραχνή, μετά από όλη αυτή την ερωτική απόλαυση που είχε δεχτεί.

" Γιατί μου το κλεισες κατάμουτρα;" άκουσε παραπονιάρικη τη φωνή του Γιώργου. " Έτσι κάνουν οι φίλοι;"

" Που να σου εξηγώ, Γιώργο" είπε εκείνη ευχάριστα. Και πράγματι, τι θα μπορούσε να του εξηγήσει από όλο αυτό το ορμονικό και συναισθηματικό μαστίγωμα που είχε δεχτεί στην καμαρούλα της ιματιοθήκης. " Είχα το αφεντικό απέναντι, που με αγριοκοιτούσε, επειδή μιλούσαμε για δουλειά..." Η Άννα διαπίστωνε πως γινόταν όλο και καλύτερη στα ψέμματα και στις δικαιολογίες.

" Τώρα έφυγε;"

" Ναι..."

" Πήγε να κυνηγήσει κανά αγριογούρουνο, για να νιώσει μάτσο άντρας..." είπε ο Γιώργος και η Άννα εντυπωσιάστηκε από την έκτη του αίσθηση. Ήταν λες και ο Γιώργος είχε μπει στις σκέψεις της. Κάτω από τα λόγια του όμως η Άννα διέκρινε μία μορφή ζήλιας, έναν ανταγωνισμό. Ξαφνικά, όλα αυτά της φαινόταν πολύ ευχάριστα, γιατί ένιωθε πως είχε αποκτήσει μία έξτρα αντιληπτικότητα, μια θηλυκή καπατσοσύνη που μέχρι τώρα της έλειπε ( ενώ περίσσευε με το παραπάνω στη Ζωή), που της επέτρεπε να 'διαβάζει' με πιο έμπειρο μάτι τις αντιδράσεις και τα λόγια των ανδρών.

" Όχι, χαχαχα, πήγε να διαλέξει τα διακοσμητικά για το σημερινό πάρτι"  μάντεψε στην τύχη η Άννα, θέλοντας να σβήσει κάπως και τη ζήλια του Γιώργου.

" Ααααα, θα γίνει πάρτι σήμερα; Oουάου.... Αν σε κάτι είμαι καλός, είναι τα πάρτι. Έχω γεννηθεί για πάρτι, έχω γεννηθεί για να ρουφάω τζάμπα ποτά" είπε ο Γιώργος. " Θα σε συνοδεύσω, βέβαια. Θα είμαι ο βασιλιάς του χορού, που συνοδεύει τη βασίλισσα"

" Γιατί όχι;" είπε χαλαρά η Άννα. " Αν και νομίζω πως μάλλον θα με συνοδεύσει η μητέρα του αφεντικού. Θα έρθει και αυτή και νομίζω πως θα χρειαστεί ίσως να εκτελέσω και χρέη νοσοκόμας την ώρα που εσύ θα ρουφάς κοκτέιλ. Η ηλικία της είναι κάπως προχωρημένη για να παρευρίσκεται σε άγρια πάρτι, Οπότε ας κρατήσουμε μικρό καλάθι για σήμερα..."

" Σου υπόσχομαι πως θα διασκεδάσω εγώ προσωπικά αυτή την κυρία. Είμαι εκπαιδευμένος από τη μαμά μου. Αποκλείεται να είναι πιο δύσκολη από τη μαμά μου. ΔΕΝ υπάρχει πιο δύσκολη γυναίκα από τη μάνα μου, σε διαβεβαιώ"

" Χα, χα" γέλασε η Άννα, καθώς θυμήθηκε πόσο στρίγγλα μπορούσε να γίνει η Λέλα." Ποτέ μην είσαι σίγουρος, Γιώργο...Κυκλοφορεί ποικιλομορφία στο είδος"

" Που είσαι να έρθω να σε πάρω με το άλογο;" αστειεύτηκε εκείνος.

" Πάω στο λόμπι"

" Θεέ μου, αγαπιούνται αυτοί που τυχαία συναντιούνται" είπε εκείνος και, να σου, ξεπετάχτηκε όντως μπροστά της στη μεγάλη σάλα. Την κοίταξε εξεταστικά στο πρόσωπο. " Σου πάνε πολύ τα Χριστούγεννα" της είπε αργά. " Νομίζω πως σήμερα είσαι πανέμορφη, πως είσαι ο ορισμός της ομορφιάς στο λεξικό Μπαμπινιώτη" συμπλήρωσε και η Άννα κοκκίνισε καθώς θυμήθηκε την αιτία...