Μη φεύγεις, αγάπη μου...

Κεφάλαιο 43

Ένιωσε πως θα λιποθυμήσει όταν το χέρι του γραπτές τον ώμο της: « Αννα, να σου πω...» Ηαναμνηση της χθεσινής νύχτας την κατέκλυσε ολόκληρη και το στομαχι της έκανε μια τούμπα μέσα της. Κοίταξε το πρόσωπο του μέσα από τα μισόκλειστα βλέφαρα της, για να ανιχνεύσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα τη διάθεση του. Την τράβηξε σε μια απόμερη γωνία της κεντρικής σαλας  και της είπε: «Η μητερα μου είναι έξαλλη. Της έκλεψαν ένα δακτυλίδι που κατά τα λεγόμενα της ήταν ιδιαίτερα πολύτιμο»

Ένιωσε τη γη να μετακινείται κάτω από τα ποδια της και άνοιξε το στομα της για να διαμαρτυρηθεί αλλά τελικά δεν κατάφερε να αρθρώσει ούτε λέξη. Εξαλλου η μομφή είχε διατυπωθεί έμμεσα, όποτε δεν είχε κανένα λογο να υπερασπιστεί τον εαυτό της. Και το σημαντικότερο: ήταν αθώα. Τουλάχιστον για την κλοπή. Αλλά όχι για τα όσα αφέθηκε να κάνει τη χθεσινή νύχτα.

Προφανώς για τον Αλεξανδρακη οι χθεσινές τους θωπειες ήταν άνευ σημασίας, πραγματα συνηθισμένα, στα οποία πιθανότατα είχε πολλάκις προβεί. Τιποτα στην έκφραση του προσωπου του δεν πρόδιδε αναστάτωση, πολύ περισσότερο κάτι παραπανω. Αντίθετα, τα χειλη του ήταν σφιγμένα και το βλέμμα του ερμητικά κλειστό. Με τρόμο η Αννα σκεφτηκε πως ίσως εκείνος είχε συνδυάσει με λάθος τροπο τα δυο γεγονότα: την ευκολία με την οποία του δόθηκε χθες και την κλοπή. Ναι... αν κάποιος έβλεπε τα δυο αυτά στοιχεία κάτω από ένα πρισμα πονηριάς, θα μπορούσε ανετα να θεωρηθεί ενοχη. Μια εύκολη γυναίκα... Μια γυναίκα με αμφισβητούμενη ηθική στην οποία θα μπορούσαν να αποδοθούν έξτρα ... εγκλήματα. Το ύφος του Αλεξανδρακη μαρτυρούσε πως δεν είχε καταλήξει μέσα του σε σαφή ετυμηγορία. Ένα τμήμα του μυαλού του δηλαδη την θεωρούσε ικανή ακόμα και για κλοπή! Η υποψία του φαινόταν ολοκάθαρα στα σφιγμένα χαρακτηριστικά του, μια υποψία ωστόσο την οποία δεν μπορούσε να στηρίξει με αδιάσειστα στοιχεία. Ξαφνικά, η Αννα θυμήθηκε τις κάμερες ασφαλείας. Όποτε τόλμησε να πει: « Απ ότι θυμαμαι στον διάδρομο υπάρχει καμερα. Αν έχει γίνει κλοπή, ο κλέφτης δεν θα είχε καταγραφει;»

« Ναι..» είπε εκείνος με δισταγμό. « Ειδα ο ίδιος σήμερα νωρις το πρωι αυτά που έχουν καταγράψει οι κάμερες. Μόνο εσυ έχεις μπει στο δωμάτιο της... Όχι πως αυτο φυσικά αποδεικνύει κάτι, προς Θεού, μην παρεξηγήσεις τα λογια μου...»

« Κύριε Αλεξανδρακη!» είπε οργισμένη. Δεν ηξερε πως να συνεχίσει την πρόταση της...

« Σε παρακαλω, ηρεμησε... Δεν υπονοώ κάτι.»

« Η μητέρα σας σαφώς το υπονοεί!» διαμαρτυρήθηκε εκείνη.

« Το δακτυλίδι μπορεί να βρεθεί όποτε αυτή η συζήτηση είναι άσκοπη. Όμως, προς το παρόν, θα ελεγα να αφήσετε τη μητερα μου μονη σήμερα. Να πάρει  τον χρονο της...»

Η Αννα μέσα σε μια αναλαμπή σκέψης θυμηθηκε το χθεσινό γελιο της Λελας Αλεξανδρακη, τον περιεργο τροπο με τον οποίο συνεργάστηκε τελικά. Συνεργάστηκε επειδή σκόπευε να την σαμποτάρει κατηγορώντας την για κλεψιά! Η παμπόνηρη αλεπού...Να που όσα της είχαν πει επαληθεύονταν. Η Λέλα είχε αρχίσει να ξεδιπλώνει το ... οπλοστάσιο της.

« Θέλω να της μιλήσω» είπε η Αννα αποφασιστικά.

« Πίστεψε με, δεν είναι η ώρα για κάτι τετοιο» την έκοψε εκείνος.