Vuslat🥀

Ep.151 "O belli ki, her zaman bizim umudumuz olacaktı"

Yavuz'dan

Yavaşça açtım gözlerimi. Birkaç saniye tavana baktım ne olduğunu anlamadan. Nerdeyim ben? Evimde değilim, odamda değilim. Başımı çevirip yanıma baktım. Nerde yatıyorum ben? Bahar neden yok yanımda? Anlamadan baktım biraz daha. Sonra başımı diğer tarafa çevirdim. Kolumdaki seruma takıldı sonra gözüm. Sonra bir bir hatırladım olanlar. O korkunç kazayı, Bahar'ın kanlar içindeki halini, ambulansta kalbinin durmasını, sonra bebeğimin kızımın doğumunu. Yattığım yerden doğrulmak isteyince diğer kolumdaki ağrıyla buruşturdum yüzümü. Başımı indirip baktım. Genişçe bir sargı vardı. Başımı geri bıraktım yastığa. Başım da müthiş ağrıyordu. Ama kalkmam lazım. Bahar'ın yanına gitmem lazım, kızımın yanına gitmem lazım. Daha dikkatli şekilde doğrulup oturdum yatağa. Kolumdaki serumu çıkaracaktım ki kapı açıldı.

"Yavuz abi n'apıyorsun?"

Sema hızla gelip engel oldu serumu çıkarmama.

"Sema çıkar şu serumu. Benim gitmem lazım."

"Hayır, senin biraz daha dinlenmen lazım."

"Sema, ya sen çıkar şunu ya ben çıkaracağım. Benim Bahar'ın yanına gitmem lazım."

"Bahar hanım ameliyattan çıktı. Odaya aldılar."

"Ne? Neden baştan söylemiyorsun? Durumu nasıl peki?"

"İyi iyi merak etme."

"Sema çıkar şu serumu."

"Ama daha bitmedi serum. Biraz daha toparlanman lazım. Bak bayılıp kaldın koridorda. Önce senin iyi olman lazım ki Bahar hanımın yanında olabilesin."

"Bahar'ın iyi olduğunu görmeden iyi olamam ben."

Sema'yı dinlemeden ben çıkardım serumu. Birden ayağa kalkınca başım döndü. Sendeleyince Sema hemen gelip kolumu tuttu.

"Tamam tamam iyiyim ben."

Sema hala itiraz ediyordu ama ben onu dinlemeden çıktım odadan. Sema da peşimden çıktı.

"Nerde Bahar?"

Sema sıkıntıyla nefes verip kolumdan tutarak yürüttü beni.

"Götüreyim ben seni. Durduramıyorum bari yardım edeyim."

Koridorda yürürken Leyla bizi görünce hemen yanımıza geldi.

"Yavuz iyi misin?"

"İyiyim iyiyim, Bahar'ı görürsem daha iyi olacağım."

"Tamam canım, hadi gidelim."

Leyla da diğer koluma girip yürüdü yanımdan. Başımı çevirip Sema'ya baktım.

"Bahar iyi di mi? Bana doğru söylüyorsun."

Sema gülümseyip kafa salladı.

"İyi, merak etme. Haldun hoca hayati tehlikesi yok dedi. Sadece bir süre hastanede kalacak, tamamen iyileşene kadar."

Gülümseyip devam ettim.

"Kızım peki? O da iyi di mi?"

"Melek hanım kontrollerini yaptı. Yeni doğan yoğun bakımında. Herhangi bir sorun yok. Sadece birkaç gün yoğun bakımda kalacak."

Dolu gözlerle gülümsedim. Aklıma gelen şeyle durdurdum adımlarımı.

"Kolye, Bahar'ın kolyesi, nerde o? Kaybolmadı di mi?"

Sema gülümseyip cebinden çıkardığı kolyeyi uzattı bana. Ben de gülümseyip aldım elime. Leyla'nın sesiyle ona çevirdim başımı.

"İkisi de iyi merak etme. İkisine de hiçbir şey olmadı."