Vuslat🥀

Ep.183 "Hep böyle kalalım biz"

Yavuz'dan

"Sevgilim, kucağıma alsaydım."

"Gerek yok bir tanem, iyiyim ben. Hadi gidelim bir an önce evimize."

Kafa sallayıp bir kolumu beline doladım. Diğer elimle de elini tutup yürüttüm Bahar'ı. Odadan çıkmış koridorda yürürken, bize doğru gelen Sema hemşireyi görünce gülümsedim. Sema da gülümseyerek yanımıza geldi.

"Bahar hanım, nasılsınız?"

"İyiyim Sema sağol. Biraz halsizim sadece."

"Normal tabi."

"Hayatım kucağıma alayım işte."

Bahar bana dönüp gülümsedi.

"Gerek yok Yavuz. Hastaneye reklam olup duruyoruz zaten."

"Allah Allah. Herkes bayılıyor kızım bize."

Bahar gülerek çevirdi başını. Sema da gülüp lafa girdi.

"Ben oyalamayayım sizi hasta hasta. Benim yapabileceğim bir şey var mı?"

"Sağol Sema. Sen yeterince ilgilendin zaten."

"Görevim Bahar hanım. Ayrıca, sizi hasta görmek beni üzse de, zevkle ilgileniyorum ben."

Bahar gülümseyip kafa salladı.

"Teşekkür ederim Sema."

"Hadi gidelim mi canım?"

"Gidelim Yavuz. Kopuk'a selam söyle Sema. Bir akşam yemeğe gelin."

"Ama önce siz bize gelin Bahar hanım. Ben zaten ilk fırsatta, bütün aileyi yemeğe almak istiyorum."

"Olur valla, ne güzel olur."

Sema gülümseyip kafa sallayınca Bahar devam etti.

"Her şey için teşekkür ederim Sema. Görüşürüz."

"Rica ederim Bahar hanım, görüşürüz."

Sema gülümseyip gidince biz de devam ettik yürümeye. Hastaneden çıkıp Bahar'ı arabaya bindirdim. Kapıyı kapatıp ben de direksiyona geçiyordum ki, gördüğüm şeyle kaşlarımı çatıp baktım. Az önceki doktor, Cenk, hastanenin camından bize bakıyordu. Benim ona baktığımı farkedince, başıyla selam verdi. Tepkisizce baktım önce. Ardından ben de kafa salladım. Ne yapıyor bu be? Bize bakmıyor heralde.

"Yavuz, ne oldu canım?"

Bahar'ın sesiyle toparlanıp bindim arabaya.

"Yok bir şey canım. Hadi gidelim."

Arabayı çalıştırıp eve doğru sürdüm. Dikkatimi yola vermişken, aklım doktordaydı. Adam camdan dışarı bakıyordu sadece Yavuz, bizim de çıktığımız ana denk geldi belli ki. Bu kadar takacak bir şey yok.

➰

Kapıyı çalıp açılmasını bekledik. Bir süre sonra yavaşça açıldı kapı.

"Kardeşim..."

"Şşşş."

Sinan parmağını dudaklarına getirip susturdu beni. Kaşlarımı çatıp baktım.

"Ne oluyor lan?"

"Ya Umut şimdi uyudu, uyanmasın şimdi."

Gülümseyip kafa salladım. Ardından Bahar'ı yürüttüm içeri.

"Nasılsın Bahar?"

Sinan kapıyı kapatıp arkamızdan geldi. Ben Bahar'ı kanepeye oturtunca o da gülümseyip konuştu.