Vuslat🥀

Ep.85 "Benim kalbim sana mühürlü"

Bahar'dan

Yavuz'u normal odaya almışlardı. Biz de koridorda Haldun hocanın çıkmasını bekliyorduk. Koridorda bir oraya bir buraya yürüyüp duruyordum. Yavuz'a durumunu nasıl söyleyeceğimi düşünüyordum. Kapı açılıp Haldun hoca çıktı. Yanına gittik hemen.

"Yavuz'un en az bir hafta hastanede kalması gerek Bahar. İyileşme sürecine göre karar vereceğiz daha sonra."

"Tamam hocam. Ben konuşacağım şimdi Yavuz'la."

Haldun hoca gülümseyip kafa salladı. O gidince bizimkilere döndüm. Derin bir nefes alıp gülümsedim. Leyla gelip kolumu tuttu.

"Sakın kendini üzme Bahar. Bu günler de geçecek."

Kafa sallayıp yüzümü sıvazladım. Sonra diğerlerine baktım. Onlar da güven verir şekilde tebessüm ederek bakıyorlardı. Herkese durumu anlatmıştım. Üzülmüşlerdi ama daha şimdiden desteklerini hissedebiliyordum. Hepsine teker teker bakıp odaya döndüm. Kapıyı açıp yavaşça girdim içeri. Yavuz başını çevirip beni görünce kıpırdandı yattığı yerde. Ardından gülümseyerek baktı yüzüme. Ben de gülümseyerek gidip yatağın kenarına oturdum. Elini sıkıca tutup baktım gözlerine.

"Çok özledim seni."

Gülerek eğdim başımı.

"Daha bir saat bile olmadı Yavuz."

"Bana bir ömür gibi geldi ama. Karımdan günlerdir ayrıyım ben. Öyle on beş dakika görmekle geçecek gibi değil hasretim."

Tebessüm edip öptüm tuttuğum elini.

"Bahar, oğullarımı neden getirmedin? İyiler di mi, bir sorun yok."

"İyiler canım iyiler. Dışarda bekliyorlar babalarını görmeyi. Öncesinde benim seninle konuşmak istediğim bir şey var."

Yavuz'un gülümsemesi silindi anında. Tuttuğum eliyle daha da sıktı elimi. Kaşlarını çatıp yutkundu.

"Bahar, yoksa affetmedin mi beni? Ya da pişman mı oldun affettiğine?"

"Hayır hayır, affettim seni. Pişman falan da değilim. Ha bir pişmanlığım var da, o değil."

Yavuz biraz olsun rahatlayıp düzeltti çatık kaşlarını.

"Neymiş o pişmanlığın?"

"Operasyona gitmeden yanıma geldiğin son gece seni affetmediğim için pişmanım. Eğer seni affetseydim, eğer sen içindeki bu acıyla değil de seni affetmemin verdiği mutlulukla gitseydin operasyona, o zaman belki bunlar yaşanmazdı. Vurulmazdın belki, burda böyle yatıyor olmazdın."

Yavuz gülümseyip baktı gözlerime.

"Saçmalama Bahar. Tamam çok üzgündüm giderken ama bir yandan da günlerdir hissetmediğim kadar iyi hissediyordum kendimi. Sana sarılmış, kokunu içime çekmiş, kendimi affettirmek için bir umut yeşermişti yüreğime."

"Ama aklın bendeydi. Belki de dalgındın bu yüzden. Konsantre olamadın belki de. Bir bekleyeninin olmadığını düşünüyordun belki de."

"Hayır Bahar. Aklımda sen vardın evet ama her zamanki gibi bana güç veriyordu senin varlığın. Bu yüzden kendini suçlama lütfen, doğru değil düşündüklerin. Sen hem aklımda, hem kalbimdesin her zaman ve senin varlığınla, onun verdiği mutlulukla yaşıyorum ben."