အာဏာရှင်ငရဲမင်းကြီးနှင့် သူ၏အချစ်ကလေး (၁)

62. Suffering Grievance

Please scroll down for Zawgyi font

အပိုင်း ၆၂။ မကျေမခြမ်းဖြစ်ခြင်း

ကမောက်ကမ တိတ်ဆိတ်သွားတယ်။

ရုတ်တရက် ဖုန့်ရှီ ထအော်လိုက်တယ်၊ "အား"
ပြီးတော့ သူ့ခေါင်းကို လက်နဲ့ကာလိုက်ကာ ခုန်လိုက်ရင်း ပြောလိုက်တယ်၊

"သွားပြီ၊ သွားပြီ။ ငါ အခု ဘာလုပ်ရမလဲ? ငါ့ခေါင်းဆောင်နဲ့ ဦးလေးဖြူတို့ ဒီအကြောင်း သိသွားကြရင် ငါတော့ သွားပြီ။​ မင်းတို့နှစ်ယောက် ငါ့ကို နည်းလမ်း အခုစဉ်းစားပေးကြဦး!"

စာအုပ်နတ်ဘုရားနဲ့ ကံဆိုးမှုနတ်ဘုရားတို့ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိဘဲ အချင်းချင်း ကြည့်လိုက်ကြတယ်။ တကယ်တော့ ဖုန့်ရှီ စာရင်းသွားသွင်းတဲ့အချိန်မှာ ဒီလိုမတော်တဆမှုမျိုး ဖြစ်လိမ့်မယ်ဆိုတာ သူတို့ ကြိုသိနေကြတယ်။ အဲ့တာကြောင့် ဖုန့်ရှီကို သတိပေးဖို့ သူတို့ အမြဲ သတိထားနေခဲ့ကြတယ် ဒါပေမဲ့ ဖြစ်ပျက်ခဲ့တာတွေက သူတို့ထင်ထားတာထက် ပိုနေတော့ သူတို့ကိုယ်တိုင် စာရင်းသွင်းမှတ်ပုံတင်ရမယ့်ကိစ္စကို လုံးဝဥဿုံ မေ့သွားခဲ့ကြတယ်။

ဒါပေမဲ့ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် နောင်တရစရာ အကြောင်းမရှိ။ သူတို့က အစိမ်းရောင် ငရဲသားအသင်းသားတွေကို အလုံးစုံ စော်ကားပြီးသွားပြီ။ သူတို့အခု ပြန်သွားချင်တယ်ဆိုရင်တောင် သူတို့ သေလုမျောပါး အတိုက်ခံရလိမ့်မယ်။ ပိုဆိုးတာက အဲ့အချိန်တုန်းက ကြားလိုက်ရတဲ့ မရင်းနှီးတဲ့ အသံကို နတ်ဘုရားနှစ်ပါးက မှတ်မိလိုက်တယ်၊ အဲ့အသံပိုင်ရှင်ဟာ သူတို့ထက် အခြေခံကျင့်ကြံဆင့် မြင့်မားတဲ့သူဆိုတာ သူတို့ခံစားမိလိုက်ကြတယ်၊ နတ်ဘုရားဘုရင်နယ်ပယ် အဆင့်ငါးအထက်မှာရှိတဲ့ ကျင့်ကြံသူပညာရှင်တောင် ဖြစ်နိုင်လောက်တယ်။ အဲ့ကို အခု ပြန်သွားမယ်ဆိုရင် သူတို့ဦးခေါင်း သူတို့ ကြိုးကွင်းစွပ်တာနဲ့ ဘာမှခြားနားမှာမဟုတ်ဘူး။

ဖုန့်ရှီက နတ်ဘုရားနှစ်ပါးရဲ့ မျက်နှာပေါ်က အမူအယာကို မြင်တော့ သူ့ကို သူတို့ ကူညီနိုင်တဲ့အခွင့်အရေး လုံးဝမရှိဘူးဆိုတာ သူသိလိုက်တယ်။ အဲ့နောက် သူ ဝိညာဉ်နဲ့ကိုယ်ခန္ဓာ မကွာဘဲ မနေနိုင်တော့။