Tajemnica.

Jak człowiek

-Czy jest coś o czym powinienem wiedzieć?-zapytał chłopak.
Mówić mu o wizycie Mateusza czy nie? Nie chce żeby się zdenerwował. Powinien teraz odpoczywać w spokoju,a jeśli mu powiem to może się zacząć martwić. Jednak jeśli tego nie zrobię albo domyśli się sam albo dowie się od kogoś innego to wtedy będzie jeszcze bardziej zły że nie dowiedział się tego ode mnie.
Może powiem mu tylko część tego co się stało,a resztę dopowiem jak już będę miała pewność że wszystko z nim ok. Tak. Tak zrobię.
-Spotkałam Mateusza w Legnicy.-powiedziałam w końcu.
-Przez przypadek?-zapytał.
Dlaczego zadajesz takie szczegółowe pytania? Nie wystarczy Ci to że gdzieś tam go spotkałam? Może on czyta w myślach i dokładnie wie że coś ukrywam.
-Według mnie tak,według niego chyba niekoniecznie.-odparłam.
-Możesz jaśniej?-poprosił.
-A możemy pogadać o tym jak już wyjdziesz z szpitala?-traciłam kontrolę nad rozmową.
Czułam że jeszcze chwila,a wszystko mu wyśpiewam.
-Sara.-powiedział ostrzegawczo Florian.
-Był u mnie w domu.-szepnęłam.
-Co? Jak to w domu?-podniósł głos.
-Cicho. Nie musisz krzyczeć. Po prostu przyszedł i pogadaliśmy.-wzruszyłam ramionami.
-O czym?-zaciekawił się.
-O wszystkim i o niczym.-westchnęłam.
-Czy ty nie umiesz rozmawiać jak człowiek?-Florian wywrócił oczami.
-Umiem,ale nie chce.-obruszyłam się.
-To zacznij. Bo zaraz tu oszaleję.-westchnął.
-Jejku. Już nie pamiętam, ale sobie przypomnę.-popatrzyłam mu w oczy.
-No dobra. Jak chcesz. Dam ci czas do jutra i liczę że będziesz że mną szczera.- Florian dał za wygraną.
-Zgoda.-zgodziłam się.