Tajemnica.

Tak nie jest

-Nie. Już nie.-odpowiedziałam i podniosłam się.
Miałam zamiar wstać i pójść do innego pomieszczenia,ale Florian złapał mnie za nadgarstek.
-Sara coś czuję że ty coś ukrywasz.-powiedział.
-Wydaje ci się.-odparłam i odwróciłam wzrok.
-To spójrz mi w oczy i powiedz że wszystko jest dobrze.-rozkazał.
Nie zrobiłam tego. Przygryzłam tylko dolną wargę i spuściłam głowę.
-Widzisz. Nie zrobisz tego bo tak nie jest.-westchnął chłopak.
Wzruszyłam ramionami. Na prawdę nie chciałam mu mówić o tym telefonie.
-Pamiętaj że możesz mi powiedzieć wszystko.-powiedział skkf i puścił mój nadgarstek.
Wzięłam głęboki oddech. No dobra. Sam tego chciałeś.
-Słuchaj Florian jest coś co muszę Ci powiedzieć...-zaczęłam.
-Wiem co Kinga napisała na lustrze.-przerwał mi.
Kompletnie mnie zatkało. On wiedział,ale przecież mu tego nie powiedziałam. Nawet Janek o tym nie wiedział. Powiedziałam tylko...
-Kiślu był tak uprzejmy i mi powiedział.-mruknął Florian.
Co za debil. Przecież obiecał że zostanie to między nami. Muszę się nauczyć aby przestać powierzać mu tajemnice.
-Przyjaciel na medal.-prychnęłam.
-Nie rozumiem dlaczego mi o tym nie powiedziałaś.-powiedział skkf.
-Bo to nic takiego.-wzruszyłam ramionami.
-Omamy to też nic takiego?-zapytał.
-Dla twojej wiadomości już ich nie mam.-odparłam.
-I dlatego tak dziwnie się zachowujesz?-jego dociekliwość zaczynała działać mi na nerwy.
-Zachowuje się normalnie.-powiedziałam gniewnie.
-Sara nie bądź zła. Chcę Ci tylko pomóc.-westchnął chłopak i usiadł obok mnie.
-To najlepiej zapomnij o tym co powiedział Rafał. Sama sobie poradzę.-odparłam.
-Czemu nie chcesz dać sobie pomóc?-zapytał skkf.
Jego głos był zatroskany ale pobrzmiewała w nim nutka złości.
-Bo nie potrzebuje twojej pomocy. Nie potrzebuje niczyjej pomocy.