Dla April Meadow Reed zaginięcie koleżanki jest początkiem kłopotów i sytuacji z których trudno będzie wybrnąć. Życie April zmienia swój nudny bieg, gdy zaprzyjaźnia się z nową uczennicą Niną Martin. Dziewczyna wciąga April w świat zagadek i sekretó...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
JAK WYMKNĄĆ SIĘ Z DOMU PODEJRZANEJ NAUCZYCIELKI TAK, aby cię nie zobaczyła? To powinien być najlepiej sprzedający się poradnik w księgarniach. Prawdopodobnie będę musiała coś poradzić na brak tego tytułu w asortymentach.
Na pierwszej stronie; nie krzyczeć. Nawet jeśli znajdzie się u niej coś dziwnego. Przerażającego, czy ogólnie niepokojącego.
— Poważnie jak tak dalej pójdzie, wywalą mnie z tej budy jeszcze w tym tygodniu — burczę smętnie pod nosem, gdy w końcu możemy wyjść z tej ciasnoty. Chociaż możliwe, że takowy obrót sytuacji był mi na rękę. Odrobinę.
Eddie wpycha KT do jednego z sarkofagów, mnie do drugiego i sam zapewne również wchodzi do kolejnego. Z tym że nie jest dane mi tego zobaczyć. W końcu jestem schowana w czymś w rodzaju starożytnej trumny. Cudownie. Gdy mówię to sobie w myślach, wcale nie czuje się ani trochę lepiej.
Ktoś, zapewne Denby (albo osoba, której kompletnie się nie spodziewamy) wchodzi do pomieszczenia. Chyba rozmawia z kapsułą. Nie wnikam w jej dziwactwa. Znaczy się, już w nie wnikam, przychodząc tu, ale cóż. Bywa.
— Czekajcie, ja tu... — mówi w zamyśleniu Eddie. Czy on chce nas zabić?! Jak Denby wróci mamy przerąbane.
— Ty tu co? — pytam. — Prawie zeszłeś na zawał?
— Nie.
— Chodźcie stąd — wtrąca KT.
— Ta, trochę tu straszno — wzdrygam się.
Wychodzimy na zewnątrz i po raz pierwszy tak bardzo cieszę się, czując powiew świeżego powietrzu na plecach i twarzy. Nie rozmawiamy o tym, co widzieliśmy, chyba jesteśmy zdezorientowani tą sprawą.
— Wejdźmy tylnymi... — informuję, kierując się w tamtą stronę, ale ktoś mnie zatrzymuje.
— A Trudy ich o tej porze nie zamyka? — zastanawia się Eddie. Przystaję z niezadowoleniem.
Wzdycham głośno i z rezygnacją, co prawie przypomina charknięcie. Jest późno, więc pewnie ma rację. Zamknięte. Musimy wejść głównymi drzwiami. Doprawdy wolałabym umknąć niezauważalnie.
— Chwila odwieszę bluzę do garderoby, nie chce mi się jej nosić na górę i znosić.
Robię tak, jak mówię, a po chwili słyszę jakieś głosy z korytarza. Aha, musieliśmy zwrócić na siebie uwagę mieszkańców. Pięknie.
