Draco Malfoy & Tom Felton Imaginy

#139 Y/N Potter

❗️7,5K słów. Może być momentami pozbawione sensu. Jest 3 w nocy, gdy to poprawiam! Koniecznie dajcie mi znać, co o tym myślicie x

- Jak myślisz, co jest w tych kopertach?-Spytał brat, obserwując wuja Vernona, agresywnie podpalającego w kominku zaadresowane do nas listy.
- Bo ja wiem? Coś, co najwidoczniej bardzo im się nie spodobało. W przeciwnym razie nie wrzeszczałby na całą okolicę. Ciotka też jakaś roztrzęsiona.-Rzuciłam.
- Może ktoś chce nas adoptować?
- Skąd ci to do głowy przyszło? Niby kto? Poza tym, gdyby tak było, nasze walizki już stałyby za drzwiami.
- To fakt. Szkoda, że nie byłem ostrożniejszy. Nie sądziłem, że wyrwą mi z rąk te koperty. Wiesz co mnie zaskoczyło? Nasz adres. Harry Potter i Y/N Potter, skrytka pod schodami, Privet Drive 4, Surrey. Skąd ktoś wiedział, gdzie przebywamy?
- Może nas obserwują i dlatego wuj z ciotką nie chcą zostawiać nas samych w domu i nigdzie ze sobą zabierać? Zawsze pani Figg ma na nas oko. Albo ciotka Merge. Tłumaczą, że nie chcą zastać domu w rozsypce. Nie sądzę, żeby mieli na myśli nas. Jesteśmy najporządniejszymi osobami w tym domu. Chyba, że jest tak jak myślimy i spodziewają się czyjegoś napadu, jeśli zostaniemy sami. To by miało sens.
- Logika w tym jest, ale niestety ona i Dursley'owie nie mają ze sobą nic wspólnego. Spójrz tylko, Dudley jest dla nich najwspanialszym dzieciakiem na świecie a traktuje ich jak śmieci. To mówi samo przez siebie.-Westchnął Harry.
- Myślisz, że otrzymamy jeszcze jakieś listy?
- Jeśli komuś bardzo zależy, to z pewnością tak.
No i nie myliłam się. Nazajutrz już z samego rana, słychać było stukot do drzwi. Jako ta nieco szybsza, tuż po ujrzeniu leżących na wycieraczce kopert, wyskoczyłam ze schowka i ruszyłam w ich kierunku. Niestety wuj najwyraźniej również koczował przy drzwiach, bo niespodziewanie zostałam złapana za kaptur i uniesiona w górę.
- Harry, bierz je!-Wrzasnęłam. Brat wydawał się wpaść w trans, patrząc na mnie dyndającą w powietrzu. Jednak na szczęście dość szybko wystrzelił do drzwi i gdy już myśleliśmy, że akcja się powiodła, ciotka Petunia wkroczyła z odkurzaczem, który w ostatniej chwili wciągnął korespondencję do środka.
- Dlaczego po prostu nie pokażecie nam co w nich jest? Są zaadresowane do nas, a jesteśmy jedynymi osobami tutaj, które nie wiedzą nic o zawartości!
- Uspokój się.-Warknął wuj, następnie odstawiając mnie na podłogę.-Oboje brać swoje rzeczy i marsz na górę, do starego pokoju Dudley'a. Zamieszkacie tam.
- Nie chcę żadnego pokoju, tylko nasze listy.-Rzuciłam.
- Nie dyskutuj tylko idź na górę razem z bratem. Nieznośne bachory. Od samego rana tylko kłótnie.-Syknęła ciotka. Ależ było im trojgu z nami źle. Aż ich żal, prawda? W każdym razie przez kolejnych kilka dni, próby dorwania się do chociaż jednej z kopert, kończyły się porażką. Wuj przybił deskę do otworu na listy, zablokował okna (a przez to w domu panowała taka duchota, że nic tylko umrzeć z wyczerpania) no i oczywiście zabronił komukolwiek wychodzić z domu. Tylko on opuszczał tę norę idąc do pracy. Zakupy też robił, a więc jedliśmy jeszcze gorzej niż dotychczas. Ciotka nieco lepiej znała się na tych sprawach i kupowała lepsze produkty. W końcu nadeszła niedziela. Cała rodzinka ucieszona, że w końcu listonosz nie przyniesie żadnej korespondencji i nagle... z kominka eksplodowała masa żółtawych kopert. Zarówno ja, jak i Harry dorwaliśmy po jednej, po czym z prędkością światła wystrzeliliśmy do pokoju na piętrze. Wuj zaraz za nami. Aż się zdziwiłam, że umiał tak szybko biegać. Scena wyglądała jak z jakiegoś filmu akcji. Ciotka z Dudley'em krzyczeli, wuj dudnił po podłodze swoimi ociężałymi krokami, a na koniec jakimś cudem wyrwał nam z dłoni koperty. Naprawdę nie wiem jakim cudem za każdym razem zaliczaliśmy taką wtopę. Jeden list, tylko jeden list i nawet to nam nie wychodziło.
- Poddaję się. Oni normalnie mają nad nami jakąś nieludzką przewagę.-Odezwał się Harry, upadając na łóżko.
- Co to w ogóle było? Kto wsadził listy do kominka? Jaki listonosz byłby tak durny, żeby włazić na dach?-Rzuciłam.
- Hej... Nie pomyślałem o tym...-Mruknął.-Widziałaś te wszystkie sowy na zewnątrz? Nie wiedziałem, że jest ich tak wiele w okolicy. Obsiadły wszystkie auta i dachy domów na osiedlu.
- So-sowy?-Zdziwiłam się, po czym z zaciekawieniem wyjrzałam przez okno. Faktycznie, w pobliżu roiło się od ptaszorów. Uwaga wszystkich skupiona była na domu, w którym przebywaliśmy.-Nie uważasz, że coś tu nie gra? Przecież one są aktywne nocą, a nie za dnia.
- Może ich spytaj?-Zaśmiał się Harry.
- Dursley'owie zaczynają na ciebie źle działać. Musimy wymyślić nowy plan. Następnym razem, o ile w ogóle nastąpi, bierzemy kopertę i zachowujemy się jak gdyby nigdy nic. Gdy już będziemy ją mieć schowaną, zaczniemy jawnie łapać pozostałe, a potem ciotka z wujem nam je odbiorą i wygonią nas do pokoju. Jeśli to się nie uda, to już nie wiem co zrobić.-Dodałam. I wtedy zobaczyłam coś niesamowicie dziwnego. Sowa usiadła na parapecie za oknem naszego pokoju. Miała przywiązane do nóżki dwie koperty, a następnie zastukała dziobem w szybę. Wymieniłam się z bratem spojrzeniami, po czym natychmiast uchyliłam okno i wpuściłam skrzydlatego przyjaciela (bądź nieprzyjaciela - tego jeszcze nie wiedziałam) do środka. Harry prędko odwiązał listy, a ja skruszyłam na dłoni pozostałe na szafce nocnej krakersy, następnie wyciągając dłoń do sówki. Gdy ta zabrała się do jedzenia, ja delikatnie głaskałam jej piórka. Były naprawdę milutkie, a mój gest chyba przypadł zwierzakowi do gustu, bo co chwile pohukiwał. Po opróżnieniu dłoni co do okruszka, wyleciała na zewnątrz. W ułamku sekundy pozostałe sowy wzbiły się w powietrze razem z nią i odleciały. Zamknęłam okno, w dalszym ciągu nie mogąc wyjść z podziwu, a w tym czasie Harry dokładnie śledził spojrzeniem żółtawy papier.
- Schowaj to. Ktoś tu idzie.-Rzuciłam cicho, następnie ukrywając koperty w schowku pod szufladą. Drzwi pokoju otworzyły się z impetem, odbijając klamką o ścianę i robiąc w niej niewielkie wgniecenie. Wuj Vernon stanął pośrodku wejścia, z niemiłym uśmieszkiem oraz dwoma kopertami w dłoni.
- Skoro tak bardzo chcecie dowiedzieć się co jest w środku, proszę bardzo.-Odezwał się, po czym wręczył nam listy. Ewidentnie zostały już wcześniej otwarte. Wosk, który wcześniej przedstawiał jakiś nieznany mi herb, w tamtej chwili wyglądał jak jakaś plama. Mimo to, postanowiłam z bratem nie odezwać się ani słowem, tylko po prostu otworzyć koperty i zobaczyć co znajdowało się wewnątrz. Przypuszczałam, że oryginalna zawartość została zniszczona - bo w końcu skąd nagła chęć dostarczenia nam naszej własności? No i tak było. List mówił o jakichś pierdołach i ewidentnie został napisany koślawym pismem ciotki.-Zadowoleni?-Spytał mężczyzna.
- Tak. Dziękujemy, wujku. Trzeba było od razu nam je dać. Bez tych zbędnych kłótni i przedstawień. To chyba nic istotnego, prawda brat?-Odparłam, na co Harry energicznie skinął głową. Wuj wyglądał na niezwykle ucieszonego. Natychmiast opuścił nasz pokój, zamykając za sobą drzwi z hukiem, a wówczas ja wyjęłam prawdziwe listy ze schowka. Panna Y/N Potter, Mała sypialnia na górze, Privet Drive 4, Surrey.-Spójrz na adres, Harry.
- Widzę. Ktoś ewidentnie ma na nas oko. Tylko kto i w jakim celu?-Rzucił brat. Wyciągnęłam z koperty równie żółtawy jak ona kawałek papieru. Po rozłożeniu go, pierwszą rzeczą jaką zauważyłam, był herb. Dokładnie taki sam, jak na wosku, tylko sporo większy. Pod spodem zaczynała się treść.