ဖူအန်သည် အပြင်ဖက်သို့ဂရုတစိုက်ကြည့်လိုက်၏။ ရုတ်တရက် သူမရင်းနှီးသည့်ပုံရိပ်နှစ်ခုကို တွေ့လိုက်ရသည်။
မာယီနဲ့ ဟန်ရင်အာ…………..
တစ်ညလုံး ဒီလောက်သရဲတွေအများကြီးကြားထဲမှာ သူတို့တကယ် အသက်ရှင်နေကြတုန်းလား……….
မနေ့ညမှ တံခါးအခြေအနေကိုကြည့်၍ လူတိုင်းသေဆုံးပြီဟု သူမတွေးမိခဲ့ခြင်းပင်။
သို့သော်လည်း ဤ ၂ ယောက်၏လက်ရှိအခြေအနေမှာ မကောင်းလှပေ။
မာယီ၏မျက်နှာမှာ ဖြူဖျော့နေ၏။ ထို့အပြင် ဒဏ်ရာလည်းရထားပုံပေါ်ကာ လမ်းလျှောက်သည့်ပုံစံက အနည်းငယ် သဘာဝမကျဖြစ်နေသည်။
လမ်းတစ်လျှောက် ပြန့်ကျဲနေကြသည့်သရဲများကိုရှောင်ရှားရင် သူတို့လည်း မီးဖိုချောင်နားသို့ ရောက်လာ၏။
“မာယီနဲ့ ဟန်ရင်အာလည်း ကောင်းနေကြသေးတယ်”
ဖူအန်တစ်ယောက်တည်းသာ အံ့ဩသွားသည်မဟုတ်ပေ။
ဖူအန်သည် ကျန်းယွမ်ယွမ်၏စကားကိုကြားမိသည့်အတွက် လက်ဆန့်၍ ထိုင်ရန်အချက်ပြလိုက်၏။
မီးဖိုချောင်တံခါး၏လက်ကိုင်ဖုမှာ အနည်းငယ်သာ လှည့်သွား၏။ ချက်ချထားခြင်းဖြစ်သဖြင့် အနည်းငယ်သာ လှည့်နိုင်ခြင်းဖြစ်သည်။
တံခါးကိုမဖွင့်နိုင်သည်ကိုတွေ့သောအခါ သူတို့ ၂ ယောက်မှာ မှန်တံခါးအနီးသို့ကပ်လိုက်ကြသည်။
သူတို့၏မျက်လုံးများကို ပြူး၍ မီးဖိုချောင်ထဲသို့ရှာလိုက်၏။
“အန်အန်………………အန်အန်…………….နင်အထဲမှာလား?.................ငါတို့အတွက် တံခါးဖွင့်ပေးပါအုန်း”
“အစ်မကျန်း…………….တံခါးဖွင့်ပေးပါအုန်း…………….အပြင်မှာ အရမ်းအန္တရာယ်များတယ်”
ပြတင်းပေါက်မှတစ်ဆင့် သူတို့အော်လိုက်ကြသည်။
သူတို့မှာ အသံကိုတမင်တကာနှိမ့်ထားကြသော်လည်း ယခုကဲ့သို့အချိန်တွင် ဤကဲ့သို့အသံမှာ အလွန်အန္တရာယ်များလှသည်။
သရဲများမှာ သူတို့နှင့် မဝေးလှသဖြင့် သတိပြုမိဖို့အလွန်လွယ်ကူလေသည်။
မာယီနှင့်ဟန်ရင်အာမှာ အစားအစာလာရှာကြခြင်းပင်။
