My Other Half ~ Fred Weasley

*5*

"Bitch," fluistert de jongen en hij beweegt zijn arm al naar achteren om me een klap te geven. Binnen een no-time is zijn arm de weg naar beneden begonnen, maar dan stopt hij doordat iemand hem tegenhoudt.

"Laten we dat maar even niet doen." Zegt Fred rustig en hij kijkt de jongen recht aan. "Oh en voor de rest van jullie, ga maar gewoon weg en laat ons met rust." Voegt George eraan toe. Ook al praten de jongens nog zo rustig, je hoort de dreiging in hun stem. Dat moet de groep hangjongeren ook hebben gemerkt want ze maken dat ze wegkomen. 

"Gaat het?" Vraagt Fred bezorgd als de groep weg is en ik grijns. "Tuurlijk!" Antwoord ik lachend. "Eva nou niet stoer gaan doen" zegt George streng. "Het gaat echt! Ik ben alleen niet helemaal gewend aan de grote boze buitenwereld." Dat laatste zei ik een beetje overdreven. Fred en George kijken me nogsteeds een beetje bezorgd aan. 

"Het gaat echt! Ik had dit alleen niet verwacht." Ik maak een gebaar naar de kant waar de groep is opgegaan. 

"Weet je het zeker?" Vraagt George nog een keer. "Jahaa ik weet het zeker." Zeg ik geïrriteerd. Nu draaien ze wel een beetje door hoor, lief dat ze bezorgd zijn maar zo erg was het nou ook weer niet. Ze lijken mijn gedachten te kunnen lezen, want ze gaan er verder niet op in. 

~

Als we naar binnen willen gaan houd George me tegen. "Eef, ik denk niet dat het slim is als je je vader hierover verteld," zegt hij serieus. Alsof ik dat zelf niet al bedacht had. "Ja, dat denk ik ook," zeg ik dus maar. Ik sla Harry's onzichtbaarheidsmantel om en loop achter Fred en George aan naar binnen. 

"Waarom duurde het zolang?!" Vraagt mevrouw Weasley boos als de tweeling binnenkomt. "Uhm gewoon al die muggles, we moesten even wennen," improviseert Fred snel een antwoord. 

"En jullie hebben niks te maken met de verdwijning van Eva?" Vraagt Sirius boos. Ik sta onder de mantel naast Fred en ik voel hem verstijven. "Is Eva weg dan?" vraagt George onschuldig. George kan veel beter acteren dan Fred of ik. "Nou toevallig wel," reageert meneer Weasley, "Als jullie niet zeggen waar ze is dan gaan jullie ook niet naar Hogwarts."

"Dat is bullshit!" Roept Fred uit. "Hoe moeten wij dat weten?" Roept George. "Ik zal Dumbledore wel een uil sturen dat jullie dit jaar niet gaan dan!" Roept mevrouw Weasley boos terug. Ik kan Fred en George niet voor mij thuis laten blijven dus ik gooi de mantel af. 

"Ik ben er toch wel," zeg ik, vrij onnodig.

"Wat dacht jij toen je naar buiten ging!" Sirius loopt boos op me af. "Uhm wacht ik heb heel veel zin in deze preek, maar kunnen Fred en George nu gewoon naar Hogwarts?" vraag ik voor de zekerheid aan mevrouw Weasley. Ze knikt zwijgend, maar kijkt nogsteeds boos. 

"Eva Black, niet de vraag ontwijken. Wat dacht je toen je naar buiten ging? Oh leuk, mijn vader nog gestrester maken dan hij al is?" Mijn vader is heel boos. Ik heb hem nog nooit zo boos gezien. "Weet je niet hoe hard ik werk om te zorgen dat jij veilig bent!" Roept hij. 

"Ik was veilig! Fred en George waren er toch?! En er is toch niks gebeurd?" Ik probeer dat gedoe met die jongeren even te vergeten. "Ik weet niet wat ik met je aan moet als je je zo blijft gedragen." zegt mijn vader, iets zachter maar nogsteeds woest. "Je hebt de komende maand huisarrest" 

"Prima!" Roep ik uit. "Want weetje, dat maakt me helemaal niks uit. Ik heb verdomme al bijna 14 jaar huisarrest!" schreeuw ik boos terug. "Nou oké, als je dat echt niet erg vind geef ik je wel een straf waar je wel last van hebt. Wat dacht je van een contact verbod met alle mensen onder 17 in dit huis, waaronder de tweeling." Zegt mijn vader op een rustige, maar veel gevaarlijkere toon. 

"Dat kan je niet maken!" 

"Oh nou als je er zo over denkt lijkt het me een hele geschikte straf," gaat mijn vader boos tegen me in. "Je blijft uit de buurt bij alle mensen in dit huis onder de 17, ik kan je niet in je kamer opsluiten, maar als ik ze met je zie praten heb je een nog groter probleem."

Ik sta boos op en ren naar mijn kamer, de bezorgde blikken van Fred en George ontwijkend. Op de gang kom ik Ginny en Hermione tegen, maar daar mag ik ook niks tegen zeggen. Op mijn kamer smijt ik de deur achter me dicht en barst ik in tranen uit. 

Dit kan hij toch niet menen. Hij kan toch niet echt, nu ik eindelijk gelukkig ben, dat van me afpakken. Of nou ja, gelukkig, ik ben nogsteeds niet op Hogwarts. Ik zucht, dat zit er nu al helemaal niet meer in en ik begin opnieuw te huilen. Na een tijdje bedenk ik me dat dit precies is wat mijn vader wil en ik ga het hem niet geven. Ik ga hem niet het gevoel geven dat hij nu wint. 

Opeens schuift iemand een brief onder de deur door. Ik sta op om hem te pakken. 

Hoi Eva, 

We weten eigenlijk niet echt wat we moeten zeggen. Eigenlijk mogen we ook niks zeggen. Het spijt ons, dit was helemaal onze schuld. We hadden je niet mee moeten laten gaan. Nog wel bedankt voor het zorgen dat we gewoon naar Hogwarts mogen :) 

We lossen dit wel weer op, wij gaan wel met je vader praten en dan krijgen wij straf. Aangezien je ons niet terug mag schrijven staan we aan de andere kant van de deur zodat je terug kan praten. Nou het spijt ons... 

Groetjes Fred en George 

Snel loop ik naar de deur toe. "Ik weet niet wat jullie denken maar dit is niet jullie schuld hoor," zeg ik droog. Ik hoor iemand grinniken aan de andere kant van de deur. "Oh en ga alsjeblieft geen straf vragen omdat ik ook straf heb, daar voel ik me alleen maar slechter door. Jullie kunnen wel brieven blijven schrijven, dat is wel leuk. Nou doei dan maar denk ik." 

Ik hoor Fred en George weglopen. En zuchtend zak ik tegen de deur aan. Bijna wil ik weer gaan huilen, maar dan bedenk ik dat dat het niet waard is. Ik kan beter boos zijn. En nu? Vraag ik aan mezelf. Zou ik mogen pianospelen?

Misschien is pianospelen niet het beste idee, maar op dit moment maakt juist dat het een geweldig idee. Vastbesloten loop ik de trap af en ga ik op de pianokruk zitten. Mijn vingers bewegen zich soepel over de toetsen, die ik iedere keer iets harder aansla. Zo lijkt het alsof ik al mijn woede in het muziekstuk verplaats.

Ik ben al een kwartier boos piano aan het spelen tot ik opeens iemand naast me hoor. "Hey George, en alle mensen eromheen die dit horen, leuk liedje dit hè?" Ik schiet in de lach om de opmerking en kijk doelbewust naar de witte toetsen. "Dit was volgens mij nou net niet de bedoeling."