My Other Half ~ Fred Weasley

*35*

"Geen zorgen Eef," zegt Fred en hij slaat zijn arm om me heen. "Morgen is iedereen het vergeten."

Was het maar waar. Het is nu al een week later en nogsteeds is heel de school bang voor me. Iedereen denkt dat Harry en ik de Geheime Kamer hebben geopend. Nou ja, iedereen behalve Fred, George, Ron en Hermione. 

Ik weet niet zo goed wat Ginny denkt, ze zegt niet zoveel meer door de omstandigheden. Ik heb Fred en George bevolen om aardig tegen haar te doen.

Slytherin vindt het vooral heel grappig, ze doen de hele tijd alsof ze verstenen als ik in de buurt kom. 

Zuchtend sta ik op uit bed, vandaag is het zaterdag en ik heb quidditch training voor het eerst na de vakantie. De vakantie is al 2 weken geleden maar er was iets met onderhoud voor het veld, daarom kunnen we nu pas trainen. 

Ik schiet in mijn quidditch-tenue en loop naar beneden. Onderweg naar de Grote Zaal kom ik langs een aantal groepjes leerlingen, die allemaal bang naar mij kijken. Ik probeer ze te negeren en ga snel tussen Fred en George zitten. 

"Ojee, versteen me niet!" Roept Fred dramatisch en ik schiet in de lach. Ik vind het wel fijn dat Fred en George gewoon normaal doen en het niet zo serieus nemen. Na het ontbijt lopen we met zijn drieën naar het veld. 

Het team kijkt me een beetje bang aan als ik bij ze ga staan. Als Harry aan komt lopen kijken ze nog banger. 

"Oké, ik snap niet dat jullie denken dat wij jullie kunnen verstenen. Als jullie dat echt denken bedenk dan dat Harry en ik tweedejaars zijn en jullie echt niet ter plekke kunnen vermoorden." Zeg ik geïrriteerd. Ik ben er een beetje klaar mee, al die mensen die niet meer tegen me praten. 

De hele training krijg ik geen bal toegespeeld. Boos land ik als de training af is gelopen. Fred en George komen bezorgd aanlopen. "Gaat het?" Vraagt George. "Ik heb geen enkele bal aangespeeld gekregen en ik heb niet eens iets gedaan." Boos kijk ik in de richting van mijn team. 

"Eva, kan ik je even spreken?" Hoor ik Oliver achter me. "Zeg het hier maar, ik vertel het hun toch." Mompel ik terwijl ik naar Fred en George gebaar. 

Oliver knikt even. "Het spijt me heel erg, maar ik ga je tijdelijk uit het team zetten. Ik weet niet of je iets te maken hebt met de aanvallen, maar je krijgt geen bal toegespeeld. Harry hoeft niet met het team te spelen, dus die kan blijven. Jij wordt dadelijk genegeerd en dan vlieg je alleen maar in de weg."

Ik kijk hem geschokt aan, net als de tweeling. "Dat kun je niet menen Oliver," mompelt George. "Ze is de beste speler," voegt Fred eraan toe. 

"Weet ik, maar ze kan niks doen als het team haar niet accepteert." Mompelt Oliver. "Ik snap het Oliver, maakt niets uit. Ik kom wel terug als bewezen is dat ik onschuldig ben." Zeg ik zacht en dan loop ik terug naar het kasteel. 

~

Ik hoor twee mensen achter me aanrennen. Ik glimlach even flauwtjes als Fred aan mijn ene kant gaat lopen en George aan mijn andere kant. "Het is oké jongens," mompel ik en ik kijk naar mijn voeten. 

"Helemaal niet," zegt George en hij kijkt me bezorgd aan. "De hele school is bang voor je en je kan ook geen quidditch meer spelen." Zegt Fred en ik kijk hem geïrriteerd aan. "Bedankt voor de samenvatting, ik voel me een stuk beter."

Snel slaat Fred zijn arm om me heen, "sorry zo bedoelde ik het niet," mompelt hij. "Weet ik, ik bedoelde het ook niet zo." Antwoord ik terwijl Fred me tegen zich aandrukt. Ik voel de tranen prikken, maar vastbesloten druk ik ze weg. 

Dan lopen we verder naar het kasteel, Fred heeft zijn arm nogsteeds om me heen geslagen, en om eerlijk te zijn vind ik het helemaal niet erg. 

"Eef?" Vraagt Fred dan en ik kijk op. Ook George was zo te zien diep in gedachten, want zijn hoofd schiet omhoog. "Ja?" Antwoord ik vragend en ik kijk Fred aan, waardoor ik een beetje omhoog moet kijken. 

"Waarom huil je nooit?" Vraagt Fred en George knikt, een teken dat hij het antwoord ook wel wilt weten. Ik schiet in de lach, "wat bedoel je?"

"Nou, er is best veel gebeurd met Draco en nu dit enzo, en je hebt er nooit om gehuild." Zegt Fred ongemakkelijk. "Ik huil gewoon niet zo snel," antwoord ik en ik kijk ze beide even aan. Gelukkig gaan ze er verder niet op in. 

Ik loog niet, ik huil ook niet snel. Maar ik huil ook niet, omdat dan alles terug omhoog komt. Het is gewoon makkelijker als ik geen gevoelens doorlaat door te gaan huilen. Ik heb ook nog nooit heel erg om mama gehuild. Op een gegeven moment ga ik op deze manier wel een keer breken, maar dat is alleen als er teveel op hetzelfde moment gebeurd. 

~

6 dagen later zit in in de dorm van Fred en George gitaar te spelen. De jongens hebben nu quidditch training, en in mijn eigen dorm zit Hermione met een paar meiden. Normaal gesproken zou ik bij Hermione gaan zitten, maar iedereen is bang voor me dus dat leek me niet zo'n goed idee. 

Ik kan ook niet in de commonroom gaan zitten, dat is zielig voor de andere leerlingen. Iedereen rent meteen weg als ik aankom. Dus daarom zit ik in de dorm van Fred en George. 

"You and I, we don't wanna be like them
We can make it 'til the end
Nothing can come between you and I
Not even the Gods above
Can separate the two of us
No, nothing can come between you and I
Oh, you and I" 

Zing ik terwijl ik de akkoorden mee lees. Opeens klinkt er applaus vanuit de deuropening. "Klinkt goed!" Roept Fred terwijl hij naar binnenloopt. Ik glimlach even, "dankje."

"Ik ga douchen, George moest nog langs McGonagall dus die komt later." Zegt Fred en ik knik. Dan begin ik weer opnieuw met spelen. 

Dit keer speel ik een ander liedje, The Scientist. Het lievelingsliedje van mijn moeder. Als het afgelopen is duw ik snel mijn tranen weg, morgen is ze een jaar overleden. 

Ik heb niemand erover verteld, omdat ik niet zielig wilde lijken. Ik ga doen alsof er niks aan de hand is, dat heb ik al bedacht.