My Other Half ~ Fred Weasley

*39*

2 weken later zijn er geen nieuwe aanvallen gepleegd. Er zijn nogsteeds veel mensen bang voor Harry en mij, maar ze lijken het steeds meer te vergeten.

Ik zucht terwijl ik mijn huiswerk afmaak. Fred kijkt verbaasd op, ik werk ik zijn dorm aan het huiswerk. George kijkt daarin tegen helemaal niet op, hij is druk aan het schrijven. 

"Wat is er?" Vraagt Fred als ik piekerend voor me uit kijk. "Ik snap het niet meer," mompel ik en nu kijkt ook George op. "Moeten we helpen?" Vraagt hij terwijl hij met zijn hoofd naar mijn huiswerk gebaart. 

"Nee niet dat, ik snap niet waarom niemand meer bang voor me is." Zeg ik en de jongens kijken me verbaasd aan. "Dat is toch juist goed?" Zegt Fred verbaasd. 

"Ja dat is het ook, alleen het lijkt alsof iedereen is vergeten dat de Geheime Kamer nogsteeds open is. Dat monster bestaat nogsteeds en iedereen lijkt het te vergeten." Zeg ik snel. "Klopt, maar maak je maar geen zorgen. Die kamer gaat vast wel uit zichzelf dicht ofzo." Probeert George me gerust te stellen.

Eigenwijs wil ik mijn hoofd schudden, maar ik doe het niet. De jongens willen me alleen maar helpen dus laat ik er maar niet op doorgaan.

Dan gaan we met zijn drieën naar de Grote Zaal voor het avondeten.

~

Dezelfde avond zitten we met de hele groep in de dorm van Harry en Ron. Ik zit tussen de tweeling in en Ginny zit bij Ron. Harry loopt door de kamer. Het gesprek gaat nu over Snape. 

"Het is gewoon een lul," zegt Harry standvastig terwijl hij rondloopt en ik schiet in de lach. Dan klopt er iemand op de deur, dat zal Hermione wel zijn want die was nog even naar de bieb. Tot iedereens verbazing staat McGonagall in de deuropening.

"Ik kom Potter en Weasley even halen," zegt ze en ze gebaart naar Harry en Ron. Verbaasd staan ze op en lopen ze met McGonagall mee. "Die zitten in de problemen," zingen Fred en George zachtjes en ik grinnik even. 

5 minuten later komen Harry en Ron beduusd weer binnen. "En? Wat hebben jullie gedaan?" Roept George lachend. Als Harry en Ron ernstig kijken houdt hij meteen zijn mond. 

"Wat is er aan de hand?" Vraag ik zacht terwijl ik de jongens op het bed trek. "Hermione is aangevallen," mompelt Ron en hij staart voor zich uit. Fred en George kijken hem geschokt aan en ook Ginny en ik weten niet wat we moeten zeggen. 

"Is ze versteend?" Vraag ik zacht en Harry knikt. "Samen met nog een meisje uit Ravenclaw," zegt hij. "Dat is dan in ieder geval een soort van positief," mompel ik en iedereen kijkt me verbaasd aan. 

"De mandragoradrank is bijna klaar toch? Dan komt Hermione weer terug," leg ik uit en de groep knikt, dat is waar. Nogsteeds een beetje geschrokken kijken we allemaal voor ons uit.

~

Het is nu een week later en Hermione ligt nogsteeds op de ziekenzaal. Fred en George hebben quidditch en Harry en Ron zijn op bezoek bij Hermione, dus ik zit met Ginny in mijn dorm.

Ginny staart een beetje afwezig voor zich uit, en ik ben best bezorgd. Volgens mij heeft ze het zwaar door dit hele Geheime Kamer gedoe. 

"Hey Gin, gaat het?" Vraag ik en ik zwaai even voor haar ogen. Ze schrikt op uit haar gedachten en ik kijk haar bezorgd aan. Als ze mijn bezorgde blik ziet begint ze te huilen. Geschrokken sla ik mijn arm om haar heen. 

"Sshh, rustig maar," mompel ik en ik aai geruststellend over haar bovenarm. Een paar minuten is Ginny weer wat rustiger. 

"Gaat het? Je kan me vertrouwen, dat weet je he?" Zeg ik lief en ik kijk haar aan. Dan haalt Ginny beverig adem. "Ik wil je het heel graag vertellen, maar ik kan het niet." Zegt ze zacht en ze bijt op haar lip. 

"Je kan het me vertellen, ik zal je helpen en ik zal het niet doorvertellen. Beloofd," zeg ik en Ginny kijkt me wanhopig aan. "Ook niet als ik iets ergs heb gedaan?"

"Ik denk niet dat je dat vrijwillig zou doen, dus ja ik zou je dan nogsteeds helpen." Antwoord ik en ik kijk haar raar aan, wat is er aan de hand?

Dan begint Ginny te vertellen. "Ik had een dagboek gevonden, en ik ging erin schrijven. Toen ging het dagboek terugschrijven en ik luchtte mijn hele hart daar. Tom begreep me en was heel aardig voor me. Een maand later wist hij zowat alles over me. Hij dreigde om alles door te vertellen als ik niet naar hem zou luisteren. Hij dwong me om de Geheime Kamer te openen. Het is allemaal mijn schuld." Met tranen in haar ogen kijkt ze me aan. 

Verbaasd kijk ik terug, oké dat had ik dus echt niet verwacht. Dan begint Ginny te huilen, "ik had het nooit moeten zeggen, het spijt me!"

Snel kom ik in actie en sla ik mijn arm weer om haar heen, "Hey hey rustig maar. Ik ben niet boos, ik schrok alleen even. Echt waar, ik ben niet boos." Zeg ik snel en Ginny kijkt me opgelucht aan. 

"Wat gaat er nu gebeuren? Heb je dat boek nog?" Vraag ik en Ginny kijkt me schuldbewust aan. "Ik mocht het niet weggooien.. En er gaat wel iets gebeuren." Mompelt ze en meteen kijk ik haar weer bezorgd aan.

"Ik moet de Geheime Kamer ingaan en ik moet perse iemand meenemen. Ik weet hoe gevaarlijk het is maar ik kan niks anders doen dan gaan. Alleen degene die ik meeneem wordt waarschijnlijk vermoord door de slang en ik kan niemand vermoorden," zegt ze huilend. 

Slang? Ik besluit om dat even te vergeten en kijk haar bezorgd aan, ze is helemaal kapot. "Wie moet je meenemen dan?" Vraag ik en Ginny kijkt op. "Maakt niet uit wie, maar het moet een meisje zijn uit de onderbouw," zegt ze zacht en dan begint ze weer te huilen. 

De onderbouw duurt tot het derde jaar volgens mij. Ik kan met haar meegaan. Meteen probeer ik die gedachte uit mijn hoofd te duwen, maar het lukt niet. Ik ben in staat om Ginny te beschermen en als ik niet ga, sterft er iemand anders. 

Ik weet dat het dan niet mijn schuld is, maar toch voelt het alsof ik medeplichtig ben. In principe kan ik het aan. Ik zucht even. 

"Ik ga wel met je mee."