My Other Half ~ Fred Weasley

*37*

POV Fred

Gehaast loop ik door de school naar buiten, ik moet Eva vinden. Ze was al van streek maar vandaag al helemaal. Snel ren ik de stromende regen in. Ik begin bij bos met zoeken, en dan ga ik naar het meer. Als ik terugkom van het bos loop ik snel een rondje rond om het meer, en ik kijk bijna over haar heen. 

"Daar ben je," zeg ik opgelucht als ik Eva op het gras zie liggen. 

~

POV Eva

Ik lig al iets van 10 minuten in de regen, en ik heb het koud. Ik wil ook niet terug naar binnen, terug naar alle angstige blikken en de plek waar ik moet doen alsof alles gaat. Want het gaat niet goed. 

Dan hoor ik dat iemand aan komt lopen, wie gaat er nou in de regen naar buiten?

"Daar ben je," hoor ik Freds opgeluchte stem en hij ploft naast me neer in het gras. 

"Ik vind het heel lief dat je voor mij in de regen komt zitten, maar dat hoeft echt niet hoor." Zeg ik zacht en ik ga overeind zitten. Fred is helemaal doorweekt en zijn rode haar plakt tegen zijn voorhoofd. 

Hij schud zijn hoofd, waardoor er druppeltjes uit zijn haar vliegen. "Dat moet wel," mompelt hij en hij trekt me tegen zich aan. 

"Je had het ons echt wel kunnen vertellen hoor," zegt hij zacht terwijl ik tegen zijn borst aanlig. Ik verstijf, hij weet het. Hij weet het van mijn moeder. 

"Weet jij het van m-" verder kom ik niet dus ik stop met praten. Fred knikt, "George weet het ook, je vader had ons voorbereid." Ik zucht zacht en bijt dan op mijn lip om niet te huilen. 

"Je mag wel huilen hoor," zegt Fred en hij kijkt me even aan. Meteen schieten mijn ogen vol tranen en ik begin te snikken. 

Ik dacht dat al mijn tranen op waren, maar dat blijkt niet zo te zijn. Ik druk mijn hoofd tegen Fred aan en hij houd me stevig vast. 

Als ik iets rustiger ben kijk ik op, recht in Freds bruine ogen die me bezorgd aankijken. "Gaat het?" Vraagt hij bezorgd en hij veegt met zijn duim een traan van mijn wang. Meteen ontstaat er een spoor van tintelingen op mijn huid.

"Ik wil helemaal niet huilen, het spijt me. Ik stel met vast aan en er is niks aan de hand," ratel ik tot Fred zijn wijsvinger op mijn lippen legt. "Sshh, je stelt je niet aan." Zegt hij en hij trekt me weer wat steviger tegen hem aan. 

"Ik denk dat het gewoon een beetje teveel werd," mompel ik en ik voel Fred knikken. Na een aantal minuten maakt Fred de omhelzing iets losser. 

"Beloof me 1 ding," zegt hij zacht en ik kijk op. "Dat je je gevoelens niet meer opkropt en voortaan naar mij komt als er iets is."

"Dat zijn 2 dingen," zeg ik en ik grijns even. "Je verpest het hele moment," zeurt Fred en ik schiet in de lach. "Ik beloof het Freddie," zeg ik en ik hang tegen hem aan. Snel slaat Fred zijn armen weer om me heen.

Daardoor steunt hij niet meer op zijn armen en valt hij achterover, mij met zich mee trekkend. Doordat we op een soort helling zaten rollen we achterover naar beneden. Vlak voor het meer stoppen we. 

Ik schiet in de lach, en Fred begint ook te lachen. "Blij dat je weer kunt lachen Eefje," zegt hij en ik grinnik nog even na. "Ik ben nogsteeds verdrietig hoor."

"Wil je erover praten?" Vraagt Fred bezorgd en ik kijk hem even aan. "Kijk niet zo bezorgd," lach ik. "Verander het onderwerp niet," zegt Fred op dezelfde toon. 

"Ik denk dat het gewoon allemaal teveel werd, eerst Draco, toen dat hele Geheime Kamer gedoe en dan ook nog mijn moeder." Zeg ik zacht. Ik ga hem echt niet vertellen dat ik niet weet of er iets tussen ons speelt.