My Other Half ~ Fred Weasley

*140*

"Mevrouw, mevrouw word wakker," een kleine huiself schudt hard aan mijn arm waardoor ik wakker schrik. Ik veeg snel een aantal plukken uit mijn gezicht en kijk dan verbaasd naar de zijkant van mijn bed. 

"Dobby?" Vraag ik, niet heel intelligent, aan de huiself. "U moet naar professor Dumbledore, het is belangrijk. Ik zal uw spullen inpakken voor de vakantie. En ik heet Max," legt de huiself snel uit. 

"Hoe laat is het?" Mompel ik terwijl ik uit bed rol. Max buigt nederig. "Half 6 mevrouw. Het is donderdag."

"Waarom moet ik dan nu naar Dumbledore en ga jij nu mijn spullen voor de vakantie inpakken? We trein vertrekt zaterdag," mijn stem klinkt nieuwsgierig en haastig trek ik een trui over mijn hoofd. 

"Dat weet ik ook niet," verontschuldigt de elf zich en ik hijs mezelf snel in een zwarte broek. "We kunnen gaan," zeg ik zacht, nadat ik mijn staf heb gepakt. De huiself knikt en duwt me snel naar de deur. 

"Oh, wacht even," mompel ik en snel trek ik een stuk perkament naar me toe. Ongeduldig kijkt Max me aan terwijl ik vlug een briefje schrijf voor Draco. 

Hey, 

Ik ben net uit mijn bed gehaald en moet nu naar huis. Geen idee waarom. Ik zal je schrijven zodra ik duidelijkheid heb. 

- E

"Kun je dit aan Draco Malfoy geven?" Vraag ik en ik druk het kleine briefje in een van de handjes van de huiself. "Is goed mevrouw, kunnen we nu gaan?" Reageert hij en ik knik. Zonder verder nog iets te zeggen begeleidt Max me naar de kamer van professor Dumbledore. 

~

Ik loop ongemakkelijk de kamer binnen als ik zie dat Hermione op een van de stoelen zit. Buiten haar en professor Dumbledore is er niemand in de kamer. Dumbledore's hoofd schiet omhoog als hij me hoort binnen komen en hij glimlacht vriendelijk naar me. 

"Ga maar zitten mevrouw Black," zegt hij aardig en in stilte zak ik naast Hermione neer op een stoel. Ik zie ook nu pas dat ik in een donkergroene trui van Draco loop, geweldig weer. Draco had hem gegeven nadat ik doorweekt was door alle sneeuwballen, en sindsdien heb ik hem ergens laten slingeren in mijn kamer. En in het pikkedonker aangedaan dus. 

"Arthur Weasley is aangevallen toen hij een taak moest vervullen voor de Order," begint Dumbledore te vertellen en geschrokken kijk ik hem aan. "Is hij-" Verder dan dat kom ik niet en angstig kijk ik Dumbledore aan. 

"Dood? Nee, gelukkig niet. Hij ligt nu in St. Holisto," stelt Dumbledore ons gerust en ik blaas opgelucht mijn adem uit. "En nu?" Hoor ik Hermione naast me vragen en afwachtend kijk ik de oude man voor me aan, wachtend op een antwoord. 

"Nu gaan jullie naar het huis van Sirius, daar zijn de Weasleys en Harry ook heen gegaan. Ik snap dat jullie vragen hebben, zij zullen wel antwoord geven. Jullie viavia gaat over," Dumbledore kijkt op zijn horloge, "19 seconden om precies te zijn, nu 18, 17, 16-"

"We snappen het," kap ik de professor af en ik gebaar om me heen. "Waar is de viavia?"

Dumbledore wijst als antwoord naar een blauwe pen die op zijn bureau ligt en haastig druk ik mijn vinger ertegenaan, net als Hermione. Nog geen 5 seconden later voel ik de bekende ruk achter mijn navel en verdwijnt de grond onder mijn voeten. 

Met een klap komen we allebei op de grond terecht, en snel scan ik de kamer om te zien waar in het huis we zijn. "We zijn op de tweede verdieping, ik neem aan dat de anderen beneden zijn," mompel ik en Hermione knikt. Ze kijkt me niet aan en praat ook niet tegen me terwijl we samen de trappen aflopen op weg naar de keuken, waar stemmen vandaan komen. 

Als ze de keukendeur openduwt stopt het gepraat. Hermione rent meteen de keuken in en trekt Ron in een omhelzing. Omdat ik niet weet wat ik moet doen, blijf ik maar in de deuropening staan. Harry staat naast mijn vader bij het fornuis, Ginny zit tussen Fred en George in en Ron slaat net zijn armen om Hermione heen. 

Na een halve minuut heeft mijn vader pas door dat ik er ook ben. Met een uitdrukking die ik niet kan peilen loopt hij op me af en ik blijf standvastig staan. Ik moet ook hier doen alsof het mijn eigen keuze was om naar Slytherin te gaan. Het enige dat er nu anders is, is dat ik mijn afdeling ga verdedigen omdat ik weet dat er ook aardige mensen bij horen, en niet omdat Umbridge het zegt. 

"Ik wil geen verraders in mijn keuken," zegt mijn vader op een gevaarlijke toon en ik trek mijn wenkbrauwen op. "Ik woon hier."

"Eva." Streng kijkt mijn vader me aan en eigenwijs kijk ik terug. Als hij voor een halve minuut lang niks zegt, wurm ik mezelf langs hem heen en pak ik een butterbeer van het aanrecht. Ik voel iedereens ogen in mijn rug branden en ik haal diep adem. 

Doe het voor Draco. 

Zo casual mogelijk draai ik me om en ik kijk recht in de ogen van Fred. Meteen schiet mijn hart in mijn keel en beuken alle vlinders tegen mijn ingewanden. Hard druk ik mijn nagels in mijn handpalm om mezelf een beetje te beheersen. Als ik denk dat ik mezelf goed genoeg kan vertrouwen om een verrader te spelen, zak ik neer op een van de stoelen rond om de keukentafel. 

"Eva, er uit," sist mijn vader boos. Soepel draai ik een half rondje op mijn stoel zodat ik hem aan kan kijken. "Ik ga pas weg als ik weet dat het goed gaat met meneer Weasley," snauw ik terug en er daalt een doodse stilte neer. 

"Wat maakt jou dat uit?" Vraagt Ginny ineens en ik schrik op. "Hoe bedoel je?" Probeer ik zo rustig mogelijk te reageren en Ginny fronst. 

"Je loopt over naar Slytherin, je speelt in het andere quidditchteam, je maakt het uit met Fred, je gaat ineens met Draco Malfoy om, waarom zou onze vader je iets uitmaken?" De vraag van Ginny komt er nog vrij redelijk uit. Ze lijkt oprecht nieuwsgierig. Snel improviseer ik een antwoord dat in mijn rol past.

"Het betekent niet dat ik dan niet meer om mensen om me heen geef," antwoord ik geprikkeld en ik wil mezelf direct in mijn gezicht slaan. Het is heel erg te verwachten dat dat antwoord tegen me gebruikt zal worden. 

"Daar lijkt het anders niet op," zegt George boos en hij wijst naar Fred. "Dit zou je niet gedaan hebben als je nog om hem zou geven. Waarom geef je dan wel ineens om onze vader?"

"Omdat-"

"Wacht even, wat is er verder nog gebeurd?" Kapt mijn vader me volledig af en opgelucht haal ik adem. Dit onderwerp is in ieder geval even uitgesteld. 

"Behalve dat Eva een verrader is die nu met het ministerie samen heult?" Vraagt Ron boos. 

"Hey!" Roep ik verontwaardigd uit. Fred kijkt me spottend aan. "Ga me nu niet vertellen dat je dat niet doet."

"Eva heeft het uitgemaakt met Fred en heeft nu iets met Malfoy," legt Harry uit en ik kijk hem vernietigend aan. "Leg het even op tafel anders," reageer ik sarcastisch en iedereen kijkt me boos aan. 

"Oké, sorry hoor. Het is mijn leven!" Roep ik als verdediging uit en ik klap snel mijn kaken op elkaar. Bijna had ik er achteraan geroepen: Ik wil dit ook niet! Als ik dat had gedaan dan had ik met 100% zekerheid veritaserum gekregen van Umbridge.

Mijn vader trekt zijn mond open om me een preek te geven, maar net op dat moment wordt de ruimte verlicht door een vurige flits. Langzaam dwarrelt er een oranje veer neer op tafel, gevolgd door een rol perkament.

"Bericht van jullie moeder waarschijnlijk," zegt mijn vader zenuwachtig en hij duwt het stuk perkament in George's handen. Met trillende handen opent mijn oude beste vriend de rol perkament. 

"Pa leeft nog. Ik ga nu naar het St. Holisto. Blijf waar je bent. Ik laat zo snel mogelijk iets van me horen. Ma."

George stemt trilt terwijl hij het briefje voorleest en iedereen haalt opgelucht adem als hij klaar is. Meneer Weasley leeft nog. Het klinkt wel een beetje alsof hij bijna dood was, maar hij leeft nog. 

Gelukkig.