My Other Half ~ Fred Weasley

*147*

De snijdende pijn zorgt ervoor dat ik de woorden van Umbridge niet eens in me opneem. Het voelt alsof ik al uren op de grond lig te schokken door de martelingsvloek die Umbridge tegen me gebruikt. 

Mijn lichaam lijkt uit elkaar te spatten van de snijdende pijn, die als een heet mes door me heen lijkt te branden. Mijn ingewanden spannen zich strak aan, in de hoop de pijn zo toch aan te kunnen, maar niks lijkt te helpen. Zelfs mijn ijselijke gegil, dat je door het hele kasteel zou moeten kunnen horen, helpt niks. Umbridge is namelijk wel zo slim geweest om een non-verbale spreuk over de deur uit te spreken, zodat hij geen geluid doorlaat. 

Ik weet dat mijn gegil me niet kan redden, maar toch schreeuw ik de longen uit mijn lijf, wat ervoor zorgt dat die met de minuut meer pijn beginnen te doen. Mijn wangen zijn nat van de tranen, waarvan ik niet eens wist dat ik ze heb laten gaan en kronkelend lig ik op de grond. 

Plotseling houdt het op, en een leeg gevoel blijft achter in mijn lichaam. Zo stil mogelijk blijf ik op de grond liggen, in de hoop dat alles vanzelf stopt. Ik voel dat Umbridge over me heen buigt en iets in mijn oor fluistert, maar de woorden komen niet binnen. 

"Luister dan!" Schreeuwt Umbridge opeens en meteen daarna; "Crucio!"

Meteen begint de heftige pijn weer door mijn lichaam te vloeien, dat automatisch begint te kronkelen. "Ik luister! Ik beloof dat ik luister! Ik luister!" Gil ik in pure paniek en wanhoop en Umbridge stopt weer. Uitgeput zakt mijn lichaam in elkaar. 

"Dat doet pijn hè," fluistert Umbridge gemeen en ik hap naar adem. Dan klopt er iemand hard op de deur. "Rechtop," snauwt Umbridge me toe en braaf ga ik rechtop de stoel zitten. Bij iedere beweging voel ik weer een stekende pijn door mijn lichaam schieten, maar ik geef geen kik. Zonder verder nog iets te zeggen trekt Umbridge de deur open. 

"Draco, had ik niet gezegd dat je ze hier niet heen moest brengen?" Klinkt de stem van Umbridge boos en Draco kucht. "Ik kon het niet langer met ze volhouden mevrouw."

"Probeer het toch maar," snauwt Umbridge en ik probeer langs haar heen te kijken. Als ik de blik van Draco vang, kijkt hij me bezorgd aan en ik pers er een glimlachje uit. Hij heeft aan mijn ogen allang kunnen zien wat er gebeurd is. 

"Haal professor Snape met het veritaserum, alsjeblieft?" Vraagt Umbridge dan, op haar gebruikelijke liefelijke toon waarvan ieder normaal mens wil gaan overgeven. In paniek kijk ik Draco aan, die niks anders kan doen dan instemmen. 

"Natuurlijk, professor," antwoordt hij beleefd en hij kijkt me nog een keer gestrest aan. Dan duwt Umbridge de deur weer dicht en zijn we weer met zijn tweeën in de roze ruimte. Nu alleen nog wachten op professor Snape. 

~

"Wat zeg je?" Geïrriteerd kijkt Umbridge Snape aan, die kalmpjes in de deuropening staat. Draco, en waarschijnlijk de anderen, staan achter hem. 

"Mijn veritaserum-voorraad is verdwenen. Alsof iemand het in het afvoerpuntje heeft laten weglopen," herhaalt Snape en Umbridge prikt boos met haar stompe vinger in zijn borst. "Maak dan nieuwe," sist ze en Snape trekt een wenkbrauw op. 

"Dat ga ik helaas niet afkrijgen voor het eind van het schooljaar," reageert hij en zijn stem klinkt alsof hij het helemaal niet jammer vindt. "En dan noem je jezelf een potions-docent," mompelt Umbridge in zichzelf en dan kijkt ze Snape weer aan. 

"Oké, dan niet. Roep de rest maar binnen."

"Malfoy, je kunt naar binnen," hoor ik Snape monotoon zeggen en meteen daarna komen er een hele hoop leerlingen naar binnen lopen, waaronder Fred, George, Felix en Frederique. Wanhopig kijk ik achterom naar mijn oude vrienden. Fred kijkt bezorgd terug, en Felix, George en Frederique kijken alsof ze niet meer weten wat ze van me moeten vinden. 

Opzich is dat ook wel te begrijpen, eerst loop ik over en doe ik alsof ik ze haat en dan help ik ze ineens ontsnappen. Wat niet gelukt is trouwens. 

"Malfoy, zet Potter hier neer en houd Black vast," beveelt Umbridge Draco en handig trekt Draco mij van de stoel. Zonder iets te zeggen duwt hij Harry erop en hij duwt me lichtjes dwingend naar de zijkant van de kamer. 

Stil zet Draco me naast Fred neer en hij grijpt mijn pols vast. Verbaasd kijk ik hem aan. "Meespelen," fluistert hij zachtjes. Niemand hoort het omdat iedereen meeluistert met het verhoor van Harry. 

"Heeft ze het alweer gedaan?" Fluistert Fred aan mijn andere kant en verbaasd kijk ik van de een naar de ander. "Heb jij het verteld?" Ietwat beschuldigend kijk ik naar Draco, die me onzeker aankijkt. "Hij moest het weten, hij is je-"

"-Vriendje," maakt Fred zijn zin af en bezorgd kijkt hij me aan. "Gaat het?"

"Ik heb me wel eens beter gevoeld," mompel ik als antwoord en ik leun lichtjes tegen Fred aan. "Heeft Draco alles verteld?" Vraag ik dan zachtjes. 

"Nou ja, alleen dat je gemarteld werd en het mij niet vertelde omdat ik waarschijnlijk Umbridge's nek om zou draaien omdat ze je pijn heeft gedaan," mompelt Fred en kwaad staart hij naar het roze vrouwtje dat met Harry in gesprek is. 

"Ik had het moeten zeggen, sorry," zeg ik zacht en snel draait Fred zijn hoofd zodat hij me aan kan kijken. "Geen sorry zeggen princess, jij deed wat jij dacht dat het beste was," reageert hij en ik knik lichtjes. 

Plotseling hoor ik mijn naam vallen en angstig kijk ik op. "Black," zegt Umbridge liefjes en lichtelijk in paniek kijk ik Fred aan. 

"Ik wil dat jij ook mee gaat naar de minister, samen met mij en meneer Potter. We moeten even praten over deze situatie en natuurlijk jouw overplaatsing," Umbridge kijkt me triomfantelijk aan en angstig kijk ik terug. 

"Is dat echt nodig, professor?" Probeert Draco de situatie nog te redden, maar Umbridge schudt eigenwijs haar hoofd. "We doen het zoals ik het zeg. Draco, jij pakt Black, Zabini, jij pakt Potter."

Draco kijkt me besluiteloos aan, maar pakt uiteindelijk toch maar mijn bovenarm vast. Plotseling voel ik dat Fred iets in mijn hand duwt, en vragend kijk ik hem aan. Bemoedigend knikt hij nog een keertje voordat Draco me de deuropening doortrekt. 

"Langzaam lopen," mompel ik en mijn beste vriend gehoorzaamt meteen. Nieuwsgierig kijk ik wat Fred in mijn hand heeft geduwd, en ik herken het bontgekleurde snoepje meteen, net als Draco zo te zien. 

"Eten," beveelt hij me en haastig prop ik de eerste helft van het snoepje in mijn mond, wat ervoor zorgt dat mijn neus begint te bloeden. Alsof het echt gebeurd, druk ik mijn hand ertegen aan, die binnen no-time vol zit met mijn eigen bloed. 

"Professor!" Schreeuwt Draco hard en hij wijst paniekerig naar mij. Vlug komt Umbridge op ons aflopen, en haar gezicht betrekt. 

"Breng haar naar de ziekenzaal, de minister kan niet wachten. Potter is toch belangrijker," snauwt ze en Draco trekt me de andere richting in. Als we de hoek om zijn duw ik de andere helft van het snoepje in mijn mond en het bloeden stopt meteen. 

Fred is echt geniaal.