My Other Half ~ Fred Weasley

*100*

Hoi iedereen! Net als in hoofdstuk 50 komt er nu een time-skip :) Het boek gaat verder in de zomervakantie van het vierde naar het vijfde jaar. Vanaf nu loopt verhaallijn dan ook gelijk met boek 5. Enjoy!

~

Agressief beuk ik op de toetsen van de piano. De akkoorden galmen door het huis terwijl de tranen over mijn wangen lopen. Vandaag is het precies een maand later. Precies een maand na de dood van Cedric. Een week nadat het gebeurde ben ik samen met de Weasleys en Hermione naar het huis van mijn vader gegaan. Daar ben ik dus ook al een tijdje. Ik heb op school niet zoveel gedaan. Een beetje voor me uit staren. 

Maar we mogen het huis niet uit, en iedere dag lopen er verschillende volwassenen naar binnen. Blijkbaar horen ze allemaal bij de Order. Het kan me eigenlijk niet zoveel schelen. Niks kan me schelen, sinds Cedric dood is gegaan. Iedereen zegt dat het met tijd wel heelt, maar ik merk er niks van. Al een maand lang praat en eet ik bijna niet. Het enige dat ik doe is huilen, slapen en voor me uit staren. En pianospelen. 

"Princess?"

Met tranen in zijn ogen kijkt Fred me aan. "Word weer terug jezelf, alsjeblieft." Smekend kijkt hij me aan en ik bijt op mijn lip, in de hoop dat ik zal stoppen met huilen. Het werkt niet. Onhandig klim ik van de pianokruk af en sla ik mijn armen om hem heen. Ik weet zeker dat Freds hele shirt nat wordt van mijn tranen, maar dat kan me niks schelen. Fred maakt het volgens mij ook niet uit. 

Kalmerend aait hij over mijn hoofd. "Het komt wel weer goed. Hij zou niet willen dat je je zo voelt," fluistert hij en ik draai mijn hoofd naar Fred toe. "Dat lost het niet op," zeg ik een beetje snauwerig en ik wurm mezelf los. Snel loop ik naar mijn kamer toe. Ik voel me wel een beetje schuldig dat ik mijn emoties op Fred heb afgereageerd, maar dat gevoel negeer ik. 

Ik ga plat op mijn rug op mijn bed liggen en staar naar het plafond. De woorden van Fred galmen door mijn hoofd. 

Hij zou niet willen dat je je zo voelt.

Fred heeft gelijk, dat zou Cedric inderdaad niet willen. Maar dat zorgt er niet voor dat ik nu weer vrolijk door de gangen kan huppelen. Cedric zou volgens mij ook niet willen dat ik hem vergeet, of niet aan hem denk. 

Nee, Cedric zou willen dat ik de leuke herinneringen met hem koester, en daar aan terugdenk. Met iets meer energie dan ik de afgelopen weken heb gehad ga ik rechtop zitten. Ik kan in ieder geval proberen om het los te laten. Het hoeft niet meteen goed te gaan. 

Onzeker loop ik naar de spiegel en ik schrik me dood als ik mijn spiegelbeeld zie. Ik zie er verschrikkelijk uit. Er staan donkere kringen onder mijn ogen en mijn haar is vettig. Mijn ogen zijn roodomrand van het huilen. Bijna begin ik weer te huilen door mijn eigen spiegelbeeld, maar ik herpak mezelf snel. 

Doe het voor Cedric. 

Doelbewust loop ik mijn badkamer in en doe ik de deur op slot. Langzaam kleed ik mezelf uit zodat ik kan gaan douchen. Als ik onder het warme water sta, slaak ik een diepe zucht. Mijn spieren ontspannen zich en ik voel de viezigheid van mijn lichaam afspoelen. Ik weet dat het niet waar kan zijn, maar het voelt ook alsof er een klein deel van mijn verdriet in het putje verdwijnt. 

Als ik uit de douche kom voel ik me al een heel stuk beter, en ik loop naar mijn kledingkast. Ik pak een legging en een trui van Fred. Tegenwoordig is iedere trui die ik draag van Fred, ik heb zelf geen truien die ik aandoe. 

Tevreden ga ik voor de spiegel staan. Ik zie er nog steeds niet geweldig uit, maar het is al minder slecht als eerst. Ik voel me ook minder slecht. Iets minder. Ik haal mijn haar uit de tulband op mijn hoofd en probeer het zo goed mogelijk af te drogen. Als ik het wel prima vind, open ik de deur van mijn kamer en loop ik de trap af.