My Other Half ~ Fred Weasley

*150*

"Ron schuif eens op."

"Ik doe mijn best Hermione."

"Hou eens op allebei!"

"Het zit hier vast vol Nargles."

"Kunnen jullie allemaal even stil zijn." Iedereen houdt meteen zijn mond als Felix boos de groep door kijkt en gestrest haal ik adem. Met zijn negenen staan we in een krappe telefooncel gepropt, die ook als ingang van het Ministerie functioneert. 

IJverig draait Harry aan de telefoonschijf, waarna er plotseling een koele stem door de cel klinkt. 

"Welkom bij het Ministerie van Toverkunst. Uw naam en reden van uw bezoek, graag," galmt een kille vrouwenstem door de kleine ruimte en verbaasd kijk ik Frederique aan, die dicht tegen me aangedrukt staat. 

Vlug geeft Harry de gevraagde informatie door, en Hermione drukt een aantal seconden later een badge in mijn hand, die uit de wisselgeldgleuf zijn gevallen. 

Eva Black, Reddingsmissie

Ik voel mijn binnenste samentrekken als ik me besef dat dat inderdaad is wat we gaan doen. We gaan mijn vader redden van Voldemort. Met een vreemd gevoel van vastberadenheid, stap ik uiteindelijk de telefooncel uit, die als een lift de grond in is gezakt. 

Zo snel als we kunnen rennen we met zijn allen naar de grote gouden lift aan het einde van de ontvangsthal van het Ministerie. We passeren een grote gouden fontein, maar ik voel me te gestrest om er bewonderend naar te kijken, zoals ieder ander mens zou doen. 

Harry ramt op het knopje met de 9 erop en meteen zakt de lift weg in de grond. "Wat heb je eigenlijk gezien?" Ik ben de eerste die na een lange tijd praat, als je Harry die tegen de telefooncel praatte even vergeet. 

"Sirius werd gemarteld," antwoordt Harry vrijwel meteen en geïrriteerd drukt hij nog een keer op het knopje met de 9, ook al is de lift al aan het dalen. Ik blijf stil. Niemand zou weten hoe hij of zij zou moeten reageren op het bericht dat je vader gemarteld wordt. 

Als de lift eindelijk gearriveerd is, stappen we allemaal snel uit. Recht voor ons bevindt zich een grote zwarte deur, en mijn onderbuikgevoel wordt sterker. Ik voel aan alles dat er iets bijzonder erg mis gaat gaan en het maakt me alleen nog maar nerveuzer. 

Zonder iets te zeggen loopt Harry naar de deur, die meteen openslaat. Ron, Frederique en ik volgen achter hem en dan komen Hermione, Ginny en Luna en Neville en Felix sluiten de groep af. De zwarte deur klapt achter ons dicht en ik kijk onderzoekend de ruimte door. 

We bevinden ons in een grote ronde kamer, ook volledig zwart, verlicht door enkele blauwe kaarsen die aan de muur hangen. Het blauwe licht zorgt ervoor dat het eigenlijk nog enger is dan dat het al was, en ik voel dat er een rilling door me heen trekt. Plotseling pakt iemand mijn hand vast en verbaasd kijk ik opzij. 

Frederique glimlacht bemoedigend en geeft een zacht kneepje in mijn hand. Ik pers er een glimlachje uit en knijp zachtjes terug. Harry is ondertussen druk heen en weer aan het lopen langs een aantal zwarte deuren die tegenover ons staan. Door de zwarte muren waren de zwarte deuren me nog niet eens opgevallen. 

Ineens begint de muur te draaien en angstig kijk ik Frederique aan, die geschrokken terug kijkt. Ook de rest van de groep kijkt bang om zich heen en ik bijt op mijn lip. Als we nu al vastlopen, hoe gaan we dan ooit mijn vader redden. 

"Waar was dat nou weer voor nodig?" De stem van Felix klinkt geschrokken en ik haal diep adem. "Zodat we de deur waardoor we zijn binnengekomen niet kunnen terug vinden," antwoord ik en verbaasd kijkt iedereen me aan. 

"Ik kijk series," mompel ik verklarend en ik wijs naar de verplaatste deuren. "Welke kiezen we?"

Als pure gok duwt Ginny een deur open, en toch wel nieuwsgierig kijkt iedereen de kamer in. Er staan een paar bureaus en in het midden van de kamer staat een grote bak met een donkergroene vloeistof erin. In de vloeistof drijven spierwitte voorwerpen.