My Other Half ~ Fred Weasley

*epiloog*

"LUCAS! DAAN! OLIVIER!"

Fred staat met zijn hoofd in het trapgat terwijl hij onze 3 jongens roept en geamuseerd hef ik mijn hoofd op. "Ze hoeven niet doof," grinnik ik en dramatisch draait de roodharige man zijn hoofd om me aan te kijken.

"Mag wel toch?"

"Kleuter," grijns ik en ik sta op om hem een kus te geven. "Hou ook van jou princess," mompelt Fred als onze lippen even van elkaar loskomen en ik drukt glimlachend nog een kus op zijn mond. 

"Eew, dat mogen jullie niet," hoor ik dan ineens van onder en snel laten we elkaar los. Fred trekt een wenkbrauw op. "Dat mag wel hoor." 

Overdreven schudt het 5-jarige jongetje zijn hoofd en Fred zakt door zijn knieën om hem aan te kijken. "Maar Ollie," begint hij tegen onze jongste zoon, Olivier, te praten. "Heb jij ooit je moeder gezien? Als je ooit zo'n geweldige vrouw tegenkomt moet je 2 dingen doen. Goed opletten nu, dit is belangrijk."

Fred houdt even pauze en Olivier knikt met een ernstig gezicht als teken dat hij luistert. 

"Als eerste moet je natuurlijk met haar trouwen, dat heb ik ook gedaan. En als tweede moet je haar zo veel mogelijk kusjes geven." Trots kijkt Fred me aan en ik schiet in de lach om zijn uitleg. Olivier kijkt van de een naar de ander en schudt dan stellig zijn hoofd. 

"Eew," zegt hij nog een keer nadrukkelijk en ik aai hem glimlachend over zijn hoofd. "Ga maar vast naar de auto. We mogen niet te laat komen bij de bruiloft van jullie oom." Olivier knikt blij en huppelt dan naar de voordeur. 

"Goede uitleg," grinnik ik en snel druk ik een kus op Freds wang.

"Volgens mij moeten we morgen nog de opvang voor Daan en- Wat?" Onderbreek ik mezelf als ik Fred moeilijk zie kijken. Zielig kijkt hij me aan. 

"Eew," zegt hij op dezelfde toon als Olivier en ik schiet in de lach. "Aansteller," lach ik en haal een hand door mijn haar. 

"Ik snap niet waarom je met me getrouwd bent," zegt Fred vrolijk en hij kust me op mijn neus. "Ik ook niet," reageer ik bloedje serieus en hij grijnst. 

"We moeten nu wel echt gaan," zeg ik dan en ik loop naar de trap, waar Daan net vanaf komt. "Ga maar naar de auto," instrueer ik onze 10-jarige en Daan kijkt Fred enthousiast aan. "Mag ik weer sturen?"

"Nee," reageer ik direct en teleurgesteld loopt Daan naar de voordeur. "Je mag ze niet laten sturen," zeg ik meteen als Daan de deur achter zich dicht heeft getrokken en Fred steekt zijn handen nonchalant in zijn zakken. "Je bent alleen maar bezorgd."

"Die auto kan vliegen!"

"Ik ben er toch bij?"

"Als jullie ooit verongelukken dan is het jouw schuld," besluit ik uiteindelijk en Fred grijnst. "Is goed." Ik werp hem een vernietigende blik toe, die hij met een kushandje beantwoordt en dan loopt hij naar de deur. 

"Ik ga even zeggen dat de jongens achterin moeten zitten, aangezien jij naast mij mag."

Nadat Fred de deur achter zich dicht heeft getrokken steek ik mijn hoofd in het trapgat. "Luc?" Vraag ik op en harde toon en het hoofd van mijn eerste zoon verschijnt om de deur van zijn kamer. 

"We gaan," kondig ik aan en Lucas loopt zonder iets te zeggen de trap af. Hij is de enige die rood haar heeft gekregen, Daan en Olivier zijn allebei blond zoals ik. 

"We laten Daan niet sturen toch?" Vraagt hij zodra hij naast me staat en ik glimlach. "Wat denk je zelf, dat krijgt papa er niet nog een keer doorheen."

"Gelukkig," mompelt Lucas en hij trekt de voordeur open. Van de drie jongens is hij het rustigst. Dat komt waarschijnlijk door zijn leeftijd -hij is 15- als door het feit dat de andere twee gewoon bizar druk zijn. Dat zullen ze wel van Fred hebben. 

Met 1 beweging draai ik de voordeur op slot en ik loop samen met Lucas naar de auto. Soepel zak ik neer op de bijrijdersstoel en ik kijk naar mijn 3 kinderen op de achterbank. 

"Hebben jullie zin in de bruiloft van George en Frederique?"