My Other Half ~ Fred Weasley

*134*

Samen met Draco loop ik weer terug naar de commonroom. Ik voel dat de jongen naar me kijkt en ik trek mijn wenkbrauwen op. "Wat?"

"Niks," mompelt Draco snel en hij buigt af naar links. Nieuwsgierig volg ik hem door de gangen van de kerkers. "Nee, serieus," zeg ik en ik trek aan Draco's arm zodat hij stil blijft staan. Zodra hij stilstaat staart hij naar de grond. 

Ik wapper ongeduldig met mijn hand voor zijn gezicht. "Hallo?"

Draco's hoofd schiet omhoog en ik kijk recht in zijn grijze ogen. Ze staan anders dan normaal. Dit keer staan zijn ogen vol schuldgevoel. Verbaasd kijk ik terug en Draco haalt een hand door zijn haar. 

"Er is niks," zegt hij nog een keer, duidelijk articulerend. Ik schud snel mijn hoofd. "Er is wel iets, vertel het gewoon." Eigenwijs sla ik mijn armen over elkaar heen en afwachtend kijk ik hem aan. 

"Oké," mompelt Draco en in 1 beweging heeft hij mijn pols gepakt en trekt hij me een leeg klaslokaal in. Verward ga ik op een tafel zitten en bestudeer ik de jongen voor me. Hij lijkt bijna zenuwachtig. 

"Nou uhmm," begint Draco en hij staart naar zijn voeten. "Ik uhmm- Het spijt me."

Na die woorden heft hij zijn hoofd op en kijkt hij me recht aan. In zijn ogen kan ik zien dat hij het meent, en ik voel een warm gevoel door mijn buik gaan. Afgelopen jaren heb ik het nogal opgekropt, maar ik had een gemeend excuus van hem echt wel nodig. 

"Waarom deed je het?" Fluister ik en ik glijd van de tafel af zodat ik voor hem kan gaan staan. Ik moet een klein beetje omhoog kijken omdat Draco groter is, maar het lengteverschil is niet zo groot als bij Fred. 

Onzeker friemelt Draco aan de onderkant van zijn mouw. "Ik weet het niet," antwoordt hij zacht en hij zucht. 

"Ik vond je echt heel leuk toen en ik denk dat ik niet echt wist hoe ik dat moest aanpakken." 

Geïrriteerd wil ik mijn mond opentrekken, maar Draco steekt zijn hand op als gebaar dat ik even mijn mond moet houden. 

"Ik weet dat het een slap excuus is, maar ik heb er echt spijt van en ik kan er nu ook niet meer zoveel aan doen. Ik was jong, onervaren en dom en het spijt me. Echt. En het spijt me ook van mijn gedrag van de afgelopen tijd, ik wist gewoon niet hoe ik me moest gedragen in de trein en-"

Zonder iets te zeggen steek ik mijn hand op en ik kijk hem waarschuwend aan, om te zorgen dat hij niet verder gaat met ratelen. Mijn blik moet er vast grappig uit hebben gezien want Draco grinnikt. Mijn mondhoeken krullen ook omhoog en ik haal twee handen door mijn haar. 

"Excuses aanvaard, als je het niet nog een keer doet," grinnik ik luchtig, maar vanbinnen ben ik heel erg opgelucht. Ik kan niet mijn hele leven boos blijven om het verleden, en Draco meent het echt. Daar kan ik dan alleen maar blij mee zijn, toch?

Haastig schudt Draco zijn hoofd. "Nooit meer. Beloofd." 

Ik glimlach naar hem en steek dan mijn armen naar hem uit. Gelukkig begrijpt Draco de hint meteen, anders zou het heel ongemakkelijk zijn, en hij slaat zijn armen om me heen. Ik leg mijn wang tegen zijn schouder en blijf even in de omhelzing staan. 

Na een half minuutje wurm ik mezelf los en ik steek trots mijn hand uit, net zoals Draco deed toen ik net in Slytherin was geplaatst. 

"Vrienden?"

Draco glimlacht en pakt dan mijn hand vast. 

"Vrienden."

~

POV Fred

Met een halve hartverzakking loop ik door de koele gangen van de kerkers. Haastig ren ik de trap weer op en been ik naar buiten. Als ik in het warme zonlicht van de nazomer sta, wrijf ik over mijn gezicht. Ik weet niet meer wat ik met mezelf aan moet. 

Eerst gaat Eva naar Slytherin. Mijn vriendin, het meisje wie mijn hart veroverd heeft en met wie ik mijn hele leven samen wil zijn, verlaat me voor een groepje Slytherins. Ik hoopte nog dat we het zouden kunnen oplossen, maar nu heeft ze het ook nog eens officieel beëindigd. Alleen maar omdat ze van me houdt, zei ze. 

Als ze nogsteeds van me houdt, waarom zag ik haar dan net in een innige omhelzing met Draco Malfoy? De jongen die haar in haar tweede jaar heeft aangerand, verdomme. Daar klopt toch niks van? 

Gefrustreerd sla ik met mijn vuist tegen een boom en ik zak neer op de grond. Ik trekt mijn knieën op en leg mijn hoofd in mijn handen. Zoute tranen laten een spoor achter op mijn wangen, maar ik neem niet eens de moeite om ze weg te vegen. Het kan me allemaal niks meer schelen. De enige die me wat kan schelen heeft me verlaten. 

Het is alsof mijn grootste nachtmerrie is uitgekomen. 

Plotseling hoor ik geritsel in de bosjes en verschrikt kijk ik op. Frederique perst er een glimlachje uit als ze zichzelf door de struiken heeft gewurmd en kijkt me vragend aan. "Mag ik erbij komen zitten?"

Stilletjes knik ik. Ze zakt naast me neer en leunt met haar hoofd tegen de boomstam. "Wat is er gebeurd?" Vraagt ze en er klinkt iets bezorgds in haar stem door. Ze gaat niet in op het feit dat ik net heb zitten huilen, wat echt wel zichtbaar was. 

"Eva stond met Malfoy te knuffelen in een leeg lokaal," mompel ik en ik voel dat ik weer volschiet. "Verdomme, wat is dit ook," vloek ik erachter aan en Fré glimlacht medelevend. "Dat is hoe een gebroken hart voelt," antwoordt ze zacht en ik veeg driftig over mijn wang. Dan kijk ik het meisje naast me aan. "Heb jij het ook gevoeld?"

Frederique knikt en bestudeerd dan geïnteresseerd haar nagels. Ik schraap mijn keel. "Wanneer?" 

Ondanks dat ik bijna alles van Frederique, en Felix, weet, hebben we het nog nooit over dit soort dingen gehad. Ik praat eigenlijk bijna nooit over dit soort gevoelige onderwerpen, alleen soms met George. Maar dat is ook omdat ik aan zijn houding al kan zien hoe hij zich voelt, en hij bij mij. Dan kun je er ook niet meer omheen. 

"Afgelopen zomer," beantwoordt Frederique mijn vraag en ik draai mijn hoofd in haar richting zodat ik haar aan kan kijken. "George?" Is het enige dat ik zachtjes uitbreng en Fré knikt, bijna onzichtbaar. 

"Hoe laat je het stoppen?" Mijn vraag klinkt bijna wanhopig. Frederique zucht en bijt dan op haar lip. "Weet ik niet, bij mij is het ook nog niet gestopt," fluistert ze zachtjes en ik voel een enorme hoeveelheid aan medelijden opkomen voor het meisje. Sinds de zomer heeft ze al het gevoel alsof haar hart in stukjes is gegaan. 

"Het went wel," mompelt Frederique en ze legt haar hoofd op mijn schouder. Ik pluk afwezig grassprietjes uit de aarde terwijl ik nadenk over Fré en George. Het was al sinds dat George Fré zag voor mij duidelijk dat hij van haar zou gaan houden. Hij zou alleen tijd nodig hebben. Aan het einde van het vierde jaar wist ik het zeker, en nu weet ik het nogsteeds. 

George is hartstikke verliefd, hij weet alleen niet hoe hij het aan moet pakken. Ik heb al heel vaak gezegd dat hij Frederique een keertje mee moet vragen naar Hogsmeade, maar dat is nogsteeds niet gebeurt. 

"Het komt wel goed," fluister ik zacht, in de hoop dat George een beetje opschiet. 

Frederique verdient het om gelukkig te zijn met hem.