My Other Half ~ Fred Weasley

*1*

Eindelijk weer vrij. Eindelijk weer zoals vroeger met zijn drieën. Ik loop samen met mijn ouders in London. Tussen de muggles, dat wel, maar dat maakt voor nu niks uit.
"Ik heb dit gemist," zegt mijn moeder met een glimlach. Ik lach naar haar."Ik ook."

We lopen een smal steegje in. "Er is iets mis.." mompelt mijn vader en mijn moeder kijkt hem vragend aan.

Dan gebeurt het, ze vallen aan.

Vol angst beleef ik het hele moment opnieuw.

Eindelijk waren we weer vrij en gelukkig, en dat was verpest. Mijn ouders probeerden me te beschermen terwijl de deatheaters aanvielen.

Ik duik weg achter een vuilnisbak. Mijn ouders zijn goed op weg, ze lijken zelfs te winnen. Mijn vader lacht, "net zoals vroeger hè Jes?" Mijn moeder lacht terug. Ik probeer haar nog te waarschuwen als ik zie wat er gebeurt, maar ze is afgeleid. De vloek des doods raakt haar in haar rug.

"Nee.. Nee, NEEEE!" Schreeuwt mijn vader wanhopig terwijl alle deatheaters verdwijnen.

Dan schrik ik wakker. Badend in het zweet.

Ik denk na over mijn droom. Het was net zoals die dag, de dag dat het gebeurde. Die dag is al bijna een jaar geleden.

Oh wat onbeleefd van me, ik moet me nog voorstellen. Ik ben Eva, Eva Black. Mijn vader Sirius Black, dé beroemde crimineel die net ontsnapt is, en niet schuldig.

Toch zitten we hier ondergedoken. Hier in Grimmauld Place. Ik ben nu 12 jaar. Doordat ik al een jaar ondergedoken zit kan ik ook niet naar Hogwarts. Niet dat het uitmaakt, ik heb boeken, ik leer het mezelf wel. Maar het is wel jammer, ik zou mijn 2e jaar starten dit jaar.

Ik denk niet dat mijn vader me laat gaan, niet sinds mijn moeder is vermoord. Hij verstopt me voor iedereen, te bang om me kwijt te raken. Het is super saai.

Ik zucht, laat ik toch maar opstaan dan. Ik sta op en loop naar de spiegel. Daar zie ik een blond meisje staan, met lang stijl haar. Blauwe ogen en een kleine neus. Vrij lang voor haar leeftijd, en best ver ontwikkeld voor een 13-jarige.

Dan loop ik naar beneden.

"Goedemorgen Eef, jij bent vroeg wakker," zegt mijn vader. "Goedemorgen," reageer ik vrolijk. Ik besluit hem maar niet te vertellen over de droom. Hij wordt vast bezorgd.

"Komt Remus vandaag?" vraag ik. Remus Lupin is mijn peetoom en de enige die van mijn bestaan weet.

"Ja," antwoord Sirius. "Ik moet je nog iets anders verte-" Maar ik ben al weg. "Ik ga pianospelen!" Roep ik nog over mijn schouder. De piano is het enige in dit huis dat me kan bevrijden van het opgesloten gevoel. Mijn moeder heeft me leren spelen, maar daar denk ik liever niet over na.

~

Als ik klaar ben met spelen kijk ik naar de klok. Shit, al een uur later. Ik loop snel naar boven om nog wat eerstejaars dingen te herhalen.

"Nogsteeds met die boeken bezig?" vraagt mijn vader. "Ik moet voorbereid zijn, mocht ik ooit naar Hogwarts kunnen." Ik kijk hem niet aan terwijl ik mijn potion afmaak. Ik hoor mijn vader zuchten.

"Ik moest je nog iets vertellen," zegt hij. Net op dat moment ontploft mijn potion. Ik heb potions nooit onder de knie gekregen tijdens mijn thuisonderwijs. Mijn vader kijkt me aan met een mengeling van humor en teleurstelling in zijn ogen.

"Ojee," zeg ik. Het komt er nogal droog uit. Mijn vader begint te lachen. "Ik ga dit even oplossen, ik zie je bij de lunch papa oké?" Lach ik ook. Hij knikt en loopt naar beneden.

Na de lunch zit ik met mijn oortjes op de bank. Dat is dan wel fijn van tussen de muggles leven, in ieder geval goede muziek. Ik hoor niet meer wat er om me heen gebeurd, zo erg ga ik op in de melodie.

Dan staan er opeens mensen in de woonkamer. Allemaal roodharige mensen en een jongen met een bril. Ook staat er een meisje met heel veel krullen.

En ze kijken me allemaal aan.

"Oh mijn god, het spijt me!" Ik spring op.

"Sorry! Oh hoi Remus." Mijn peetvader kijkt me raar aan. "Ik dacht dat Sirius je had verteld dat de Weasleys zouden komen?" Ik neem maar even aan dat alle roodharige de Weasleys zijn.

"Ja uhm, niet helemaal doorgedrongen denk ik," reageer ik en ik ren naar boven en kom mijn kamer niet meer uit.

~

POV 3e persoon

Iedereen zit in de keuken. Iedereen behalve Eva. "Uhm Sirius?" Vraagt Harry. Sirius kijkt hem vragend aan. "Wie was dat meisje?" Vraagt hij nieuwsgierig.

Sirius' ogen vliegen verschrikt naar die van Remus. "Wat?" Vraagt Hermione verward. "Uhmm welk meisje bedoelen jullie precies?" Vraagt Sirius nerveus. "Dat meisje dat op de bank zat," legt Harry uit. "Remus zag haar"

"Ze bedoelen Eva," zegt Remus zacht. Sirius kijkt ze onzeker aan, hij weet niet goed wat hij moet zeggen. "Je zal het ze ooit moeten vertellen Sirius, zeker met alle meetingen die eraan gaan komen," dringt Remus aan. 

"Wat vertellen?" Vraagt Arthur Weasley scherp. "Is er iets mis?"
"Nou uhm.. Ja. Nee..." Stamelt Sirius. "Zeg het gewoon," zegt Harry geïrriteerd.

"Nou uhm dat meisje, dat was mijn dochter"

"Je dochter?" Herhaalt de tweeling in koor. 

"Ja , mijn dochter. Gezien de situatie hebben Jes en ik het nooit verteld. En toen Jes vermoord werd leek het me beter om de wereld niets te laten weten van Eva's bestaan."

Niemand zegt wat. Na 5 minuten stilte zegt Harry: "Nu dat we het toch weten, kunnen we haar ontmoeten?"

"Ik haal haar wel," besluit Remus voordat Sirius kan weigeren.

~

POV Eva

Oké dat was raar. Heel raar. Ik zit verstopt op mijn kamer. Afgelopen jaar heb ik zoveel gefantaseerd over andere mensen ontmoeten, maar nu ik ze ook echt gezien heb vind ik het heel eng.

"Oké Eva wat nu?" Spreek ik mezelf toe. Eerst maar eens rustig worden. Ik begin zachtjes mijn lievelingsliedje te zingen. "Eva?" klinkt het plotseling en iemand klopt zachtjes op de deur. "Wie is dat?" Vraag ik onzeker. "Remus," klinkt het terug. 

"Oh kom dan maar."

Remus komt mijn kamer in. "Wat, had je me anders niet binnen gelaten?" Vraagt hij lachend en ik lach terug. 

"Hoe gaat het?" De ogen van mijn peetoom staan bezorgd. 

"Weet ik niet," zucht ik. "Wie zijn al die mensen?"

"Dat zijn de Weasleys, Harry en Hermione," antwoordt Remus, "ik dacht dat Sirius je had voorbereid."

"Nou niet dus," mompel ik en ik staar naar mijn voeten. Remus stoot me enthousiast aan. "Kom mee naar beneden dan! Je kan eindelijk mensen zien!" Roept hij uit. 

"Ik kom zo," antwoord ik. Ik kijk 5 minuten in de spiegel nadat mijn peetoom weg is. Oké Eef, dit kan je. Zo erg is het niet. Het zijn maar mensen.

Een beetje zenuwachtig loop ik naar beneden. In de deuropening sta ik stil en iedereen kijkt me nieuwsgierig aan. Oh nee hier kan ik niet tegen. Ik voel dat ik rood wordt en kijk snel naar Remus voor steun. Hij knikt bemoedigend.

"Uhm hoi," zeg ik ongemakkelijk. "Ik ben Eva Black."