My Other Half ~ Fred Weasley

*36*

De volgende ochtend word ik vroeg wakker en meteen zakt er een steen in mijn maag. Ik had het al verwacht en besluit om het de hele dag te negeren. Dan sta ik maar op en loop ik naar de commonroom toe.

Als ik beneden kom zie ik al rood haar boven de bank uitsteken. Zuchtend plof ik naast George neer op de bank en hij schrikt wakker. "Waarom sliep je hier?" Vraag ik nieuwsgierig als hij in zijn ogen wrijft. 

"Fred heeft met zijn domme hoofd de deur op slot gedaan," mompelt George en ik schiet in de lach. Verontwaardigt kijkt George me aan, waardoor ik nog harder ga lachen. 

We kletsen nog wat en dan besluit George om Fred wakker te maken. Ik zit alleen in de commonroom en kijk naar het vuur. Het kalmeert me best wel, maar dan komen er ineens een stuk of 10 meiden binnen. 

Ik kijk even op en zodra ze zien dat ik het ben, willen ze bang weglopen. "Van mij mogen jullie weglopen hoor, maar ik doe niks. En als ik iets zou doen, doe ik echt niks als jullie met zn tienen zijn." Zeg ik en ik kijk ze vriendelijk aan. 

Dat zorgt ervoor dat ze nog banger zijn en snel rennen ze de trap weer op. Zuchtend kijk ik ze na, en dan zie ik een jongen met rood haar boven de meiden uitsteken. In tegenstelling tot de groep vluchtende kinderen loopt Fred juist de commonroom in. 

"Heb je weer kleine meisjes bang gemaakt?" Vraagt hij als hij naast me gaat zitten. Ik kijk hem even geïrriteerd aan, "ik deed niet eens wat." Mompel ik en ik laat mijn hoofd op Freds schouder zakken. 

Fred kijkt me medelevend aan en kijkt dan naar het vuur. Na 5 minuten zeg ik, "ik hoorde dat je George had buitengesloten." Fred grijnst eventjes, "ja dat was niet zo handig." 

Ik schiet in de lach. Er willen steeds meer leerlingen de commonroom in, maar niemand durft. Daardoor ontstaat er een enorme ontstopping in de deuropening. 

"Ik ga naar de Grote Zaal," mompel ik en ik spring op. Dan wringt George zich door de menigte heen. "Goed bezig Eef!" Roept hij en hij steekt zijn duim op. Ik kijk hem even boos aan en loop dan naar het portretgat. 

Met de tweeling op mijn hielen loop ik naar de Grote Zaal. Iedereen kijkt me onderweg bang aan en ik negeer ze. "Oprecht, als ik de erfgenaam was zou ik deze hele kloteschool uitmoorden," mompel ik en Fred schiet in de lach. 

~

Nog voor het ontbijt is afgelopen loop ik terug naar de commonroom. Ik werd helemaal gek van al die blikken. Het is zaterdag dus het ontbijt duurt tot 11u. Niemand is op de gangen, dus in stilte loop ik door de school. Ik geniet van het feit dat niemand angstig naar me kijkt, maar dan hoor ik de leerlingen in de Grote Zaal in beweging komen. 

Net op het moment dat ik harder wil gaan lopen stop ik. Het monster heeft weer aangevallen, dit keer zijn er 2 slachtoffers. Nearly Headless Nick en Justin Finch-Fletchley. Ik hap naar adem, het ziet er heel akelig uit. 

Natuurlijk verschijnt de hele school net op dat moment achter me. Ik bijt op mijn lip, iedereen hier denkt nu dat ik het heb gedaan. Zwijgend draai ik me om en dan begint iemand te gillen. Geschrokken kijk ik naar de vluchtende leerlingen. 

"Eva kom," hoor ik George zeggen en hij trekt me mee naar zijn dorm. Fred loopt zwijgend achter ons aan. 

~

"Heb je het gedaan?" George kijkt me ernstig aan. Het is net middag en ik sta in de dorm van Fred en George. Harry, Hermione en Ron zijn er ook. 

"Nee! Natuurlijk niet!" Roep ik gefrustreerd uit. Ik kijk ze allemaal aan, "jullie denken toch niet dat ik-?"

Het blijft een tijdje stil. Nee, het blijft heel lang stil. "Ik denk niet dat je het hebt gedaan," zegt Fred zacht. Dankbaar kijk ik hem aan. "Ik denk ook niet dat je het hebt gedaan, maar het wordt steeds raarder." Zegt George. 

Het trio zegt niks. "Jullie 3 denken wel-" Ik maak mijn zin niet af. Als geen van hun reageert loop ik boos de kamer uit. 

Ik kan het niet geloven, de drie zijn niet mijn beste vrienden, maar wel hele goede. Ik had gedacht dat ze het wel zouden begrijpen. Ik ren naar buiten en ga bij het meer zitten. 

~

Bij het meer aangekomen laat ik mijn tranen gaan. Ik huil om alles, om mijn moeder, om Draco, om die stomme geheime kamer, om het feit dat ik niet meer snap wat er tussen mij en Fred is, om het feit dat er waarschijnlijk niks tussen mij en Fred is, om het feit dat niemand behalve de tweeling me gelooft en om nog heel veel meer. 

Ik huil een hele tijd, maar het voelt heel goed. Dan ga ik in het gras liggen. Ik voel me na mijn huilpartij wel iets beter, maar zodra ik erover nadenk begin ik bijna nog een keer te huilen. Misschien was het toch niet zo'n goed idee om al mijn emoties voor een jaar op te kroppen. 

Zwijgend lig ik in het gras. Dan voel ik ineens een druppel op mijn wang vallen en ik kijk naar de lucht, die donkergrijs is. Toch blijf ik liggen terwijl de regen op me neerstort. 

~

POV Fred

Eva rent boos de kamer uit. "Hoe kunnen jullie dat nou denken?!" Roept George boos. Als geen van de drie reageert, word ik ook pissig. "Jullie weten toch ook wel dat Eva nooit zoiets zou doen?" Zeg ik boos en Harry en Ron kijken me zwijgend aan. 

"Het is wel raar, ze is bij iedere aanval geweest-" Begint Hermione maar ik onderbreek haar meteen. "Bij 2 van de 3, net als Harry."

"Waarom verdenken jullie hem dan niet?" Vraagt George boos. Het blijft stil. "Als jullie niks zeggen, ga dan maar weg. Hier hebben we niks aan." Snauw ik en meteen loopt het trio de kamer uit. 

Ik zak op mijn bed neer, Eva zou toch niet echt..? Nee natuurlijk niet, ze doet geen vlieg kwaad. "Ze kan het niet gedaan hebben, daar geloof ik niks van." Mompel ik en George knikt instemmend. 

Dan begint het keihard te regenen. "Wie van ons gaat Eva zoeken?" Vraag ik aan George. Hij haalt zijn schouders op, "ze komt wel terug toch?" Ik knik, dat is waar. 

"Fuck, welke dag is het?!" Roep ik ineens uit. "Zaterdag," grinnikt mijn tweelingbroer. "Ik bedoelde de hoeveelste," zeg ik geïrriteerd. George's ogen worden groot, "het is toch niet de 14e?"

"Jawel," zeg ik en ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan. Vandaag is de dag dat Eva's moeder overleden is, hoe konden we dat vergeten. 

"Jij zoekt binnen, ik buiten?" Stel ik voor en George stemt meteen in.