My Other Half ~ Fred Weasley

*89*

"Babe, gaat het?" Bezorgd kijk ik Fred aan. Hij ligt nogsteeds op de grond van de coupe. Ik heb zijn hoofd in mijn schoot gelegd zodat hij iets fijner ligt. Zijn been ligt nogsteeds in een enge hoek. 

"Mhmm," brengt Fred uit terwijl hij met een pijnlijk gezicht naar me kijkt. Voorzichtig strijk ik wat haar uit zijn gezicht. Het lijkt wel of hij met de minuut bleker wordt. 

"Je enkel is wel bijna zeker gebroken toch?" 

Vragend kijk George van Fred naar mij. Hij zit ook al de hele tijd op de grond naast Fred. Harry, Ron, Hermione en Ginny zitten wel op de bankjes, maar ook zij werpen regelmatig bezorgde blikken onze kant op. 

"Ik zou het raar vinden als het niet zo is," reageer ik en ik ga met mijn vingers door Freds haar. 

"Ik heb Hedwig naar McGonagall gestuurd met een brief waarin staat dat Fred een soort van vast zit in de trein," mengt Harry zich in het gesprek en dankbaar kijk ik hem aan. 

"Waarom breek ik dan ook meteen mijn been als iemand me duwt? Ik had ook gewoon normaal kunnen vallen of blijven staan. Dan had ik Malfoy kunnen slaan," moppert Fred en ik schiet in de lach.

"Het is toch niet jou schuld dat je ongelukkig valt?" Grinnik ik en Fred rolt met zijn ogen. "Dan nog, ik had Malfoy ook kunnen slaan,"

"Eva leek zichzelf prima te redden," grijnst George en ik kijk beschaamd voor me uit. Eigenlijk voel ik me best schuldig. Ik ben niet het type persoon dat meteen een gevecht begint. Alleen Fred lijkt te merken dat mijn stemming verandert en bezorgd kijkt hij me aan. 

"Ik vertel het zo wel," fluister ik in zijn oor en hij knikt. Dan begint de trein snelheid te minderen. 

We zijn er.

~

"And the man's standing," zucht George opgelucht als we Fred eindelijk omhoog hebben gehesen. "Gaat het echt?" Bezorgd kijk ik mijn vriendje aan. Volgens mij gaat het namelijk helemaal niet, ook al zegt hij van wel.

"Ik voel me topfit," reageert Fred droog en ik grinnik. Hij heeft in ieder geval nog humor. Samen met George begeleidt ik Fred de trein uit. Hij hangt tussen ons in terwijl hij op 1 been hinkelt. Als we eindelijk op het perron staan, haal ik opgelucht adem. We zijn uit de trein. 

"Wie hebben we daar?"

Als een wesp gestoken draai ik me om en boos kijk ik Malfoy aan. Mijn eerdere schuldgevoel is volledig verdwenen. "Het is beter als je niet bij ons in de buurt komt Malfoy," waarschuw ik hem. Ik weet dat ik mezelf nog best goed kan beheersen, maar George kan dat niet, en zeker niet nu zijn tweeling broer niet meer kan lopen door Malfoy. En Fred kan het 100% zeker niet zodra hij weer kan lopen.

"Black voelt zich weer de baas van de school," zegt Draco snerend en ik trek mijn wenkbrauwen op. 

"Moet jij zeggen,"

Iedereen die om ons heen staat proest het uit en Draco beent boos weg. "Eva! Fred!" Cedric loopt op ons af. "Ced!" Begroet ik hem blij. 

"Gaat het weer met je been?" Vraagt Cedric vrij onnodig aan Fred en hij grinnikt. "Ik hang inderdaad tussen mijn vriendin en broer voor de lol,"

Cedric glimlacht flauwtjes en kijkt ons dan vragend aan. "Je mag ook wel aan mij hangen, want aan Eva's gezicht te zien breekt haar schouder zo af,"

Fred kijkt me schuin aan en dan knikt hij. Dramatisch beweeg ik mijn arm heen en weer zodra Cedric mijn plek heeft ingenomen. Het is ook makkelijker lopen voor Fred, want Cedric is even groot. Steunen op iemand die kleiner is aan de linkerkant en op iemand die even groot is aan de rechterkant, is nooit zo heel fijn. 

Snel loop ik voor de drie jongens uit om een koets te claimen. Zodra ik er een heb wenk ik ze en stap ik vast in, zodat ik Fred kan helpen. 

~

"Gaat het?" Vraag ik voor de honderdste keer terwijl ik samen met George Fred naar de ziekenzaal zeul. De koets in bleek uiteindelijk niet zo'n probleem te zijn, uit wel. Uiteindelijk moesten Harry, Ron en Cedric ook komen helpen. 

"Princess, mijn gemoedstoestand blijft wel ongeveer hetzelfde als 5 minuten geleden," reageert Fred en ik kijk hem schuldbewust aan. "Sorry,"

"Maakt niet uit,"

Eindelijk komen we bij de ingang van de ziekenzaal aan. George zet Fred op een bed neer terwijl ik naar het kantoortje van madam Pomfrey ren. "Mevrouw! Fred heeft zijn been gebroken en-"

De deur van het kantoortje klapt open, en een geschrokken Pomfrey komt naar buiten. "Lieve kind, waarom al dat kabaal? Wat is er aan de hand?"

"Fred heeft zijn been gebroken, hij zit daar," leg ik snel uit en ik wijs in de richting van de tweeling. Madam Pomfrey loopt in de richting van het bed, terwijl ze een paar drankjes van een kastje meepakt. 

"Wat is er gebeurt?" Vraagt madam Pomfrey bezorgd terwijl ze Freds spijkerbroek oprolt. Zijn enkel ziet er rood en opgezwollen uit. Voorzichtig voelt ze waar de breuk zit. 

"Gestruikeld over een koffer in de trein," antwoordt Fred met een pijnlijk gezicht. We hadden besloten dat het slimmer zou zijn om de docenten niet over Draco te vertellen. 

"Drinken," beveelt Pomfrey Fred en ze duwt een drankje in zijn hand. Met een vies gezicht slikt hij het spul door. "Hoe lang moet hij blijven?" George kijkt bezorgd van Fred naar Pomfrey. Ik weet hoe bezorgd hij is, de twee jongens kunnen niet zonder elkaar. 

"1 nacht," antwoordt Pomfrey en dan loopt ze weg. Halverwege draait ze weer om. "Jullie vrienden mogen komen bezoeken, maar maak het niet te druk," zegt ze en ik knik. 

Fred gaat iets gemakkelijker achterover liggen en steekt zijn armen naar me uit. Ik begrijp de hint vrijwel meteen en kruip tussen zijn armen. George kijkt ons grijnzend aan. "Het duurde ook belachelijk lang voordat jullie begrepen dat jullie voor elkaar gemaakt zijn,"

"Twee jaar toch?" Vragend kijkt Fred me aan en ik knik bedachtzaam. 

"Dat betekent dat George en Frederique over anderhalf jaar samen zijn," 

George's grijns verdwijnt meteen van zijn gezicht en grinnikend geef ik Fred een high-five. George steekt zijn tong naar ons uit en loopt dan naar de uitgang. 

"Ik ga even eten halen!"