My Other Half ~ Fred Weasley

*137*

"Ik zweer dat ik het niet expres deed."

"Mhmm."

"Draco, ik meen het."

"Ja is goed."

Langzaam word ik wakker en voorzichtig gluur ik door mijn wimpers heen. Ik zie meteen dat ik in de ziekenzaal zit, en Draco zit op een stoel naast mijn bed. Hij leunt met zijn hoofd op zijn handen en staart afwezig voor zich uit. De andere persoon kan ik niet zien, maar ik kon aan de stem al horen dat dat Blaise is. 

"Hey," mompel ik zacht, bijna onhoorbaar. Draco's hoofd schiet meteen omhoog en bezorgd kijkt hij me aan. 

"Hey, hoe voel je je?" 

"Hoofdpijn," mompel ik en ik gebaar naar het glas water. Blaise verschijnt in mijn gezichtsveld en druk het glas behulpzaam in mijn handen. "Wat is er gebeurd? Mijn hoofd voelt als een grote wazige vlek."

Blaise kan een grinnik niet onderdrukken en ook Draco's mondhoeken krullen omhoog door mijn beschrijving van mijn levensomstandigheid op dit moment. 

"Er ontstond een gevecht tussen ons team en dat van Gryffindor," vertelt Draco en ik knik, dat weet ik ook nog. "Jij stond bij mij en de Weasley tweeling," vervolgt Draco zijn verhaal en weer knik ik, dat weet ik ook nog. George noemde me Black in plaats van Eva. 

"Ik heb je een soort van omgekegeld en daardoor heb je je hoofd gestoten," mengt Blaise zich in het gesprek en ik trek mijn wenkbrauwen op. "Je hebt wat?"

"Potter probeerde me op de grond te gooien en ik trok hem mee. Toen maakte ik een soort gekke rol waardoor ik je omgooide," legt Blaise uit en ik schiet in de lach om zijn gezichtsuitdrukking. Verbaasd kijken de twee jongens me aan en Blaise perst er uiteindelijk ook een klein lachje uit. 

"Het spijt me," zegt de jongen en schuldbewust kijkt hij me aan. "Maakt niet uit," reageer ik en Blaise' uitdrukking verandert van schuldig naar opgelucht. "Ik ga kijken hoe het met Maarten is," kondigt hij dan aan en hij loopt naar een bed achterin de ziekenzaal. 

"Wat is er met Maarten?" Ietwat bezorgd kijk ik Draco aan. Maarten is dan wel irritant, maar toch vond ik het altijd wel gezellig in zijn gezelschap. Draco grijnst. 

"Hij stelt zich aan omdat hij met jou op de ziekenzaal wil liggen."

Ik schiet meteen in de lach en probeer dan naar het bed waar Blaise bij staat te kijken. "Dat is wel typisch Maarten," grinnik ik en Draco knikt lachend. Dan word ik weer serieus. "Hoe lang lig ik hier al?"

Draco werpt een blik op zijn horloge voordat hij antwoord geeft. "Bijna 5 uur," antwoordt hij en ik kijk hem geschrokken aan. "Ben ik zolang bewusteloos geweest?"

"Je was eigenlijk meteen bewusteloos toen het gebeurde. Ik heb je naar de ziekenzaal gedragen en sindsdien lig je hier," vertelt Draco en ik knik begrijpend. "Hoe voel jij je? Aangezien jij ook in het gevecht stond?" Vraag ik dan en ik kijk de jongen bezorgd aan.

"Een paar blauwe plekken, verder niks," antwoordt Draco geruststellend en ik haal opgelucht adem. Dan schiet me iets te binnen. "En de anderen?"

"Niemand heeft wat, behalve Maarten dus," reageert Draco en ik rol met mijn ogen. Maarten heeft ook niks. "En-" Ik blijf stil in de hoop dat Draco mijn vraag zelf in kan vullen. 

"Johnson had een bloedneus, Ginny een verstuikte enkel en verder was er niemand echt gewond. Ook Fred niet," beantwoordt Draco mijn onuitgesproken vraag en ik knik opgelucht. Ik zou het mezelf nooit vergeven als er iets met hun zou gebeuren. 

"Hoelang moet ik hier liggen?" Vraag ik dan uiteindelijk. Draco haalt een hand door zijn haar. "1 nachtje, maar ik blijf hier om je gezelschap te houden."

"De hele nacht?" Verbaasd kijk ik hem aan en hij schiet in de lach. "Nee, tot het avondeten, daarna moet je jezelf vermaken. Morgenochtend haal ik je wel op." Ik knik dankbaar. Natuurlijk snap ik dat Draco hier niet de hele dag gaan zitten, en opzich vind ik dat ook niet erg. Nu heb ik nog tijd in mijn eentje, wat betekent dat ik na kan denken. 

~

Tijd om na te denken krijg ik niet echt, want na het avondeten heeft Maarten Pomfrey zo ver gekregen om hem in een ander bed te laten slapen. Ik had nu wel genoeg rust gehad, volgens hem. Eerst probeerde hij te zorgen dat hij vannacht in mijn bed mocht slapen, maar dat heeft Pomfrey gelukkig meteen geweigerd. Nu ligt de jongen in het bed naast me vrolijk te praten. 

"Maar weet je sweetie, die vakantie in Griekenland was helemaal niet leuk. Ik vind het nogsteeds onzin dat we niet naar de Filipijnen zijn gegaan zoals normaal maargoed-"

"Kunnen we het over iets anders hebben," praat ik volledig door Maarten heen en zijn hoofd schiet opzij zodat hij me aan kan kijken. De jongen glimlacht charmant. "Natuurlijk babe, alles voor jou. Waar wil je het over hebben?"

"Eten," antwoordt  ik prompt en Maarten schiet in de lach. "Maar darling, wat wil je daarover zeggen dan?"

"Wat is je lievelingseten?" Vraag ik oprecht geïnteresseerd. Zelfs als ik iemand anders zou hebben om mee te praten, zou ik toch met Maarten praten. Hij is een van de enige personen die niet bezig is om mensen belachelijk te maken of me herinneren aan de situatie die ik van Umbridge moest creëren. Maarten is gewoon Maarten. 

"Biefstuk," antwoordt Maarten serieus en ik grinnik. "Doe maar duur."

Gelukkig negeert hij die opmerking en hij kijkt me enthousiast aan. "Dat is niet normaal lekker! Heb je het ooit gehad?"

Lachend knik ik. Remus heeft het ooit voor me gemaakt, maar die biefstuk was veel te rauw. Daarna heb ik het zelf geprobeerd, en dat was beter gelukt. Ik ben geen megagrote fan, maar het was best te eten. 

"Wat is jou lievelingseten?" Klinkt Maartens stem dan naast me.

~

Na het gesprek over eten ben ik meteen in slaap gevallen. Het verbaasd me nogsteeds hoeveel Maarten te vertellen had. Met rijke ouders heb je veel kansen om verschillend eten te proeven, zo blijkt. Het gesprek eindigde ook pas om 22:49, we gingen iets te lang door op verschillende ijs smaken. 

Blind probeer ik het glas water naast mijn bed te pakken. Ik kan niet zien hoe laat het is, de klok hangt net om de hoek. Het is pikkedonker, dus ik voel er niet veel voor om nu uit bed te stappen om te gaan kijken. Maarten had dat wel gedaan, om 22:49, maar om hem nou wakker te maken is ook zo zielig. 

Opeens voel ik iets in mijn hand drukken. Er klotst water over de rand en haastig trek ik het glas naar me toe. "Wie is daar?" Mijn stem beeft een beetje door de ontdekking van een onzichtbaar mens naast mijn bed. Waarom maakt Pomfrey het hier ook zo belachelijk donker?

"Lumos," mompelt een maar al te bekende stem. 

"Fred, wat doe jij hier?" Sis ik en ik raak meteen geïrriteerd doordat mijn hart sneller begint te kloppen door zijn aanwezigheid. Fred veegt een paar rode plukken haar uit zijn gezicht en gaat achterover hangen in zijn stoel. 

"Hoe voel je je?"

"Beantwoord eerst mijn vraag," reageer ik meteen en Fred grijnst. "Ik zit hier." Ondanks zijn luchtige toon en antwoord kan ik de pijn en het verdriet horen in zijn stem. 

"Wat?" Fluister ik onbegrijpend als reactie en Fred zucht. "Ik kom even kijken of je nog leeft, mag dat niet?"

"Ik leef nog en ik voel me prima," antwoord ik en Fred haalt opgelucht adem. "Wat kom je verder doen?" Vraag ik een beetje kortaf. Diep vanbinnen wil ik dat Fred blijft, me omhelst en vertelt dat alles goed zal komen, maar ik weet dat dat niet kan. Ik weet dat ik voor het imago dat ik nu gecreëerd heb, me als een bitch moet gedragen. 

"Nu ik er toch ben, kunnen we net zo goed praten over ons," ernstig kijkt Fred me aan en ik zucht. "Luister, het spijt me oké? Ik wilde ook niet dat het zo zou gaan maar het is nou eenmaal gebeurd. Niks zal dat veranderen."

Lief pakt Fred mijn hand vast waardoor er allemaal tintelingen door mijn arm schieten. "Als je me gewoon verteld wat er aan de hand is dan kan ik je helpen. Dit lost niks op," fluistert hij zacht en ik schud vastbesloten mijn hoofd. 

"Er is niks aan de hand en er is ook geen probleem, deal with it."